มนต์ชายา

มณีด้นดั้นมาตามหาสหายรักที่ถูกลักพาตัวไป จำเป็นต้องขอให้ภาติยะ ชายหนุ่มที่เธอเคยทิ้งไปอย่างไม่ไยดีช่วยเหลือ ทว่าการช่วยเหลือครั้งนี้ต้องจ่ายเป็นร่างกาย และหัวใจ... 

******** 

“หากได้เจ้ามาร่วมชมจันทร์ชมดาวกับพี่ทุกคืนคงดีไม่น้อย” 

“หามิได้ ข้าเป็นหญิงมีสามีแล้วเจ้าค่ะ” มณีบอกปัด พร้อมเตือนให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่สาวแรกรุ่นที่ยอมให้ชายมาเกี้ยวกันง่ายๆ 

“นั่นสิหนา พี่ลืมไปว่าเจ้ามีสามีแล้ว”…เป็นพี่อย่างไรเล่า 

มณีขมวดคิ้ว เหตุใดคำพูดของเขาฟังแปลกหูชอบกล และรอยยิ้มกริ่มอีก ก่อนจะนึกได้ว่าเขาก็ได้ชื่อว่าเคยเป็นสามีของเธอ ถึงกับฉุนกึก 

“พี่หวังว่าเจ้าจักสุขสำราญที่ได้อยู่กับพี่ที่นี่” 

“ข้ามาขอพักอาศัยชั่วคราวเจ้าค่ะ เสร็จกิจธุระแล้วจักไป” เธอรีบแก้ หน้าเริ่มร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย กำลังจะหมุนตัวกลับเรือน ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาอีก แต่ติดมือใหญ่ยึดชายผ้าคลุมไหล่ไว้ 

เขาส่งสายตาหวาน จรดริมฝีปากลงบนชายผ้านั้นแช่มช้า ดวงตาไม่ละจากใบหน้านวลซับสีเรื่อ สูดกลิ่นหอมอ่อนอย่างพอใจ