นิยายที่เปิดโอกาสให้ทุกคนสามารถด่าพระเอกได้อย่างไม่กระดากปาก ไอ้ชาติหมา ไอ้สัตว์ ไอ้หน้าหมา ไอ้ชิงหมาเกิด ไอ้ปากหมา ไอ้คนใจหมา และอีกหลาย ๆ หมา สามารถด่าได้โดยไม่รู้สึกผิดอะไรเพราะพระเอกเร่ืองนี้ > > > > เกิดใหม่ในร่างหมา
หลังหย่าขาดจากเมียเก่าไปได้เกือบสามปี วันนี้เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง แต่ให้ตายเถอะ...สวรรค์แม่งช่างเล่นตลก เพราะผมดันกลับมาเกิดอยู่ในร่างของ 'หมาพิทบูล' ในบ้านของเมียเก่า ....
‘โรนัน นี่นายเอาชื่อฉัน....มาตั้งเป็นชื่อหมาอย่างนั้นเหรอ’
*
*
“นี่...นายเหมือนแม่แค่หน้าตาก็พอ ไม่ต้องเหมือนเขาทุกอย่างเข้าใจมั้ย” ผมสะบัดหน้า ถุยมือน้อย ๆ นั้นทิ้งไป เพราะกลัวว่าเขี้ยวคมของไอ้หมาตัวนี้ จะเผลอขบ เผลอกัด ทำผิวบอบบางยิ่งกว่ากระดาษของเจ้าหนูนี่เป็นแผล เดี๋ยวแม่ลูกอ่อนอย่างโรนันจะเข้าใจว่าผมเป็นหมาดุร้ายไปซะอีก
“นม นม นม” ปลายนิ้วเล็กบิดหัวนมจนผมสะดุ้ง
“ฉันบอกว่าอย่าเล่น หัวนมฉัน!”
“จู๋”
“เฮ้ยยยย ไอ้เด็กเวรนี่ มันใช่ของเล่นมั้ย” มือน้อยเลื่อนลงไปขยำหรรมหมา ที่เวลานี้มันคือหรรมผม จนรู้สึกจุก
“แอรอน!” เสียงเขียวลอยมาจากอีกข้าง
“ฉันเปล่านะ นายสอนให้ลูกลามกเหมือนตัวเองได้ยังไงกันโรนัน”
ไอ้พฤติกรรมมือไม่อยู่นิ่งอย่างนี้ มีเพียงผมผู้เป็นสามีเท่านั้นที่จำได้ว่า เวลาเราสองคนอยู่ด้วยกัน โรนันจะกลายร่างเป็นเจ้าลูกแมวเหมียวขี้อ้อน เดี๋ยวกอด เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวจุ๊บ เดี๋ยวจับตรงนั้น เดี๋ยวบีบตรงนี้ ในขณะที่ผมเองถึงจะเล่นตัวบ้าง แต่ก็ยอมให้เมียขี้อ้อนลวนลามไม่เคยขัด จากนั้นเราสองคนก็ผลัดกัน จัดหนักจัดเต็มตลอด
“อลันอย่าไปแกล้งแอรอนสิลูก”
“จู๋ ร่อน”
“เอ...หรือว่าที่แกคลุ้มคลั่ง เพราะถึงช่วงติดสัด เอาอย่างนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันจะพาแกไปปี้เอเลน พิทบูลสาวสวยที่แกปลื้มดีมั้ย”
“ฮะ! ไม่นะ โรนัน...ฉันไม่เอาหมาทำเมีย”
Guest
