เพียงใจรัก

"ไม่เหนื่อยบ้างหรอที่มาตามคนที่เขาไม่ได้รักแบบนี้" คณินถามพลอยลดาด้วยความสงสัย เพราะเขาแสดงออกอย่างชัดเจนมาตลอดว่าไม่มีทางคิดอะไรเกินเลยกับเธอ และครั้งนี้เขาคิดว่าเขาต้องคุยกับเธอให้หยุดความรู้สึกที่มีต่อเขาเสียที

"ที่ผ่านมาลดาไม่เคยเหนื่อยเลยค่ะ... แต่ครั้งนี้แพร…" แพรพิไลเงยหน้าที่บัดนี้เต็มไปด้วยความเศร้าขึ้นมองเขาพร้อมทั้งตอบออกมา ดวงตากลมที่เคยสดใสเต็มไปด้วยน้ำตา

"เหนื่อยก็พอได้แล้วแพร เพราะนอกจากที่แพรต้องเหนื่อยแล้ว ยังทำความเดือนร้อนให้คนอื่นอีกด้วย...พี่สงสารเพียงที่ต้องมาเดือนร้อนเพราะความเอาแต่ใจของแพร และต่อให้แพรจะพยายามมากแค่ไหน พี่ก็ไม่สามารถคิดเกินเลยไปมากกว่าพี่น้อง" ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างเย็นขา คำพูดของเขากรีดลึกลงไปในหัวใจดวงน้อยๆของแพรพิไล ไหนจะการกระทำของเขาอีก ตอนนี้หัวใจของเธอเจ็บจนแทบแหลกสลายไปตรงหน้าเขา

"ความรักของแพรไปทำให้คนอื่นเดือนร้อน... พี่คีนห่วงคนอื่นมากกว่าแพรมาตลอด... ต่างกับแพรที่ห่วงพี่ก่อนคนอื่นแม้กระทั่งตัวเอง..." เธอยิ้มมอย่างสมเพชตัวเอง ดวงหน้าหวานเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

“แพรอยากเห็นหน้าพี่คีนตอนที่รู้ว่าเพียงฟ้าไม่ใช่คนดีแบบที่พี่คิดเหลือเกินค่ะ”

“เพียงจะเป็นคนดีหรือไม่ดี แต่พี่ว่าถึงยังไงเพียงนิสัยดีกว่าแพรก็แล้วกัน” คณินว่ากลับให้หญิงสาว เขาไม่ชอบที่เธอไปว่ากล่าวคนอื่น

“พี่จำคำพูดพี่ไว้ให้ดีนะคะ…”