คนที่ไม่ควรรัก

คนที่ไม่ควรรัก

“อย่าคิดว่าที่ฉันยอมแต่งงานกับเธอแล้วเธอจะมาเทียบเท่าน้องพุดได้นะ เพราะเจ้าสาวที่ฉันรักมีแค่น้องพุดเพียงคนเดียว ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีอะไรมาเทียบน้องพุดได้หรอกนะ จำไว้!!”

“สำหรับฉันงานแต่งงานมีเพียงครั้งเดียวคือตอนที่แต่งกับน้องพุดเท่านั้น ครั้งนี้ฉันถือว่ามันเป็นแค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น...”

เทียนหอมเสียใจอย่างมากแต่พยายามฝืนไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

————————————————————————————————————————————

ภวิศที่เห็นรูปของเทียนหอมที่เดินออกจากห้องพุดพิชญาโดยที่ในมือเธอถือสิ่งของออกมาด้วย เขาปักใจเชื่อทันทีเพราะมีความโกรธหญิงสาวอยู่ก่อนหน้า

“เธอ… ไปเอาต่างหูของน้องพุดมาคืนฉันเดี๋ยวนี้” เขาตะคอกใส่เทียนหอม

“เทียนไม่ได้เอาไปนะคะพี่ภาม”

“หน้าด้าน หลักฐานก็มียังจะมาปฏิเสธอีกหรอ ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันเลวจริงๆ”

“ฮึก…เทียน.ไม่ได้เอาต่างหูไปนะคะ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ทำไมเขาต้องด่าเธอ ทำไมเขาไม่ฟังเธอบ้าง ไม่มีความเชื่อใจให้เธอเลยหรือไร

“ในรูปก็เห็นอยู่ว่าเธอถือของออกจากห้องน้องพุด เธอยังจะหน้าด้านปฏิเสธอีกหรอ ทำไม… เห็นฉันดีด้วยเธอเลยได้ใจใช่ไหม ฉันบอกเอาไว้เลยนะที่ฉันทำดีกับเธอเพราะลูกและเพราะน้องพุด ไม่อย่างนั้นน่ะหรอ…เหอะ ยิ่งมารู้ว่าเธอสันดานแบบนี้ ฉันยิ่งรังเกียจ”

“พี่ดีกับเทียนเพราะลูกกับพุดหรอคะ เทียนไม่สามารถทำให้พี่รู้สึกดีด้วยเลยใช่ไหมคะ”

“ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกในท้องของเธอที่มีสายเลือดฉัน และเพราะไดอารี่ของน้องพุด ลำพังแค่ตัวเธอไม่มีอะไรมาทำให้ฉันรู้สึกดีด้วยหรอก ยิ่งเป็นผู้หญิงที่วางยาฉันเพราะอยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่น ฉันยิ่งรังเกียจ“

“เพราะฉันไม่อยากให้ดวงวิญญาณของน้องพุดเป็นทุกข์ แต่ทั้งๆที่น้องพุดบอกว่าเธอเป็นคนดี เธอก็ยังเลวถึงขนาดขโมยของน้องพุดไป ขโมยสามีไม่พอกระทั่งของก็ไม่เว้น”

เทียนหอมที่ได้ฟังคำพูดร้ายๆของเขา เธอเสียใจร้องไห้จนตัวโยน เขาไม่เชื่อใจและไม่สนใจที่จะรับฟังเลย เธอคิดมาเสมอว่าที่เขาทำดีกับเธอส่วนหนึ่งเป็นเพราะลูกในท้องอีกส่วนหนึ่งคิดว่าเขาคงเห็นความรักที่เธอมีให้ทำให้เขายอมเปิดใจ ซึ่งไม่ใช่เลยเขาไม่ได้เห็นอะไรในตัวเธอเลย…

“ฮึก… ถะ ถ้าพี่ภามไม่คิดจะเชื่อใจกัน ทะ…เทียนก็มะ…ไม่มีอะไรจะพูดแล้วค่ะ” พูดไปพลางสะอื้นไป มือบางพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย

“เธอเอาต่างหูของน้องพุดมาคืนซะ ต่างหูคู่นั้นคือคู่ที่น้องพุดรักมาก อย่าคิดที่จะเอาไปใช้ คนอย่างเธอไม่คู่ควรกับของๆน้องพุด”

“ชะ…ใช่ค่ะ ทะ…ฮึก เทียนไม่เคยคิดว่าตัวเองคู่ควรกับของๆใครทั้งนั้น” พูดจบร่างอุ้ยอ่ายก็เดินหันหลังจากไป ไม่สนใจเสียงโวยวายของชายหนุ่มอีก