'ทั้งตกงาน ทั้งลูกรักโดนชน ทั้งเสียความบริสุทธิ์ให้ผู้หญิงลูกครึ่งที่ไหนก็ไม่รู้ ชีวิตของอรณิชาทำไมซวยซ้ำซวยซ้อน ในวัยใกล้สามสิบอย่างนี้'
"กรี๊ด..!!!! นี่คุณตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ มาพูดกับฉันให้รู้เรื่อง"
เสียงหวานส่งเสียงเรียกหญิงสาวอีกคนที่อยู่บนเตียง พร้อมกับยื่นมือไปทุบที่อกนุ่มหลายทีด้วยความโกรธ
"โอ้ย..!! ฉันเจ็บนะอิ๊ง"
หญิงสาวแกล้งร้องเสียงดังทั้งที่ไม่ได้เจ็บเลยสักนิดเดียว ก่อนจะรวบมือบางเอาไว้แล้วลืมตาขึ้นมามองแม่เสือสาวที่จ้องจะขย้ำเธอ เมื่อคืนไม่เห็นดุแบบนี้เลย ทำไมตื่นขึ้นมาแล้วถึงได้เปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่ง
"เจ็บสิดี ก็ฉันตีคุณให้เจ็บไง บอกมานะว่าคุณมาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังไง แล้วรู้ชื่อฉันได้ไง"
คนตัวเล็กถามพร้อมกับจ้องมองหญิงสาวร่างสูงไม่วางตา เขากล้าดียังไงถึงได้มาทำแบบนี้กับเธอ
"นี่มันห้องของฉันนะ ไม่ใช่ห้องของคุณสักหน่อย แล้วเมื่อคืนคุณก็เป็นคนบอกฉันเองว่าชื่ออะไร"
"เอ่อ... นั่นแหละ ทำไมฉันถึงได้มาอยู่ที่ห้องของคุณได้"
อรณิชาได้ฟังก็รีบหันไปมองรอบๆ ห้อง พอเห็นว่าไม่ใช่ห้องของตัวเองก็อึกอักเล็กน้อย ก่อนจะถามเสียงแข็ง
"นี่คุณจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยเหรอ"
"ถ้าฉันจำได้แล้วฉันจะถามคุณทำไมคะ แล้วตกลงฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง"
คนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะถามซ้ำอีกครั้งหนึ่ง เมื่อคืนเธอจำได้แค่ว่าผู้ชายชื่อศรันจะมาส่งที่บ้าน แต่หลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"เมื่อคืนคุณเมามากแล้วก็เข้ามาอ่อยฉัน"
"ไม่จริงฉันไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่"
อรณิชาที่ได้ยินก็รีบเถียงอย่างไว จะเป็นไปได้ยังไงที่เธอจะมาอ่อยผู้หญิงผมทองคนนี้ สเปกของเธอไม่ใช่ผู้หญิงลูกครึ่งร่างสูง ยิ่งหน้าดุอย่างผู้หญิงคนนี้ยิ่งไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้แน่ๆ ถ้าหากว่าเป็นนายศรันหน้าตี๋ผิวขาวอย่างสำลีคนเมื่อคืน ก็ว่าไปอย่าง
Guest
