(ริน) รินรดา ฤทธิ์วารี อายุ 33 ปี
อย่าคิดว่าแค่ตาย แล้วเรื่องทุกอย่างมันจะจบลงไปได้ บางทีมันอาจจะเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น... ต่อจากนี้ไปมันคือการเอาคืนและทวงคืนของทุกการสูญเสีย...
(วิ) วิชุดา ปริมประเสริฐ อายุ 26 ปี
เธอเป็นแค่เพียงเด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยง พ่อแม่บุญธรรมให้ความรักกับเธอราวกับลูกแท้ๆ... และนี่ก็คงถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะตอบแทนบุญคุณ... ตระกูลปริมประเสริฐ
"นี่คุณจนตรอกจริงๆ หรือแค่ว่าแค่อยากจะปั่นหัวผู้ชายขี้สงสารอย่างนายไกรวิทย์กันแน่ ฉันเสนอให้คุณตั้งสามสิบล้านให้มาเป็นนางบำเรอของฉัน... แต่คุณกลับปฏิเสธ ดันเลือกมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในผับให้ผู้ชายมอมเหล้าเล่น"
ร่างสูงมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา
"หรือว่าจริงๆ แล้วชอบ... หรือพยายามหาคนที่ให้ราคาค่าตัวคุณสูงกว่าฉัน"
"ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องทำแบบนั้น และฉันก็ไม่เคยคิดที่จะปั่นหัวใคร แต่ถ้าฉันกับพี่ไกร... เราจะรู้สึกลึกซึ้งต่อกัน มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณสักนิด"
วิชุดาพยายามชี้แจงอย่างตรงไปตรงมา จนร่างสูงตรงหน้าถึงกับมองเธอตาไม่กระพริบ
วิชุดากำลังทำให้รินรดารู้สึกเหมือนเป็นคนนอกที่กำลังก้าวก่ายเรื่องของหญิงสาวอยู่ ไม่ว่าเธอจะพยายามสักแค่ไหน ก็คิดไม่ออกว่าทำไมต้องต่อสู้อย่างยากลำบากกับความรู้สึกของตัวเอง และทำไมเธอต้องรู้สึกหงุดหงิดใจทุกครั้งที่เห็นหญิงสาวอยู่กับคนอื่น ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ กำลังเข้ามาทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
"คุณมองอะไร"
วิชุดาทำสีหน้าหวาดๆ เมื่อเห็นรินรดามีท่าทีเปลี่ยนที่เปลี่ยนไป เพราะเขาเอาแต่จ้องมองเธอนิ่ง... จนน่าสงสัย
"พูดได้ดีนี่..."
ร่างสูงแกล้งหัวเราะขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง
ภาพความเย็นชาที่เปลี่ยนไปสร้างความแปลกใจให้กับวิชุดาเป็นอย่างมาก
"นี่! คุณขำอะไรนักหนา สิ่งที่ฉันพูดไปทั้งหมดมันตลกนักหรือไง"
วิชุดามองคนที่เอาแต่ยิ้มอย่างงงๆ รอยยิ้มเล็กๆ ของรินรดาทำให้เขาดูดีขึ้นกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า ไม่แปลกเลยที่เขาจะสามารถกระชากใจเพศเดียวกันและเพศตรงข้ามได้อย่างง่ายดาย ใบหน้าเรียวคมและแววตาดุดันนั้นของเขาทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอสั่นไหวและรู้สึกประหม่า
"ใช่! เพราะมันตลกสิ้นดี ผู้หญิงแบบคุณอย่างมากก็เป็นได้แค่ของเล่นชั่วคราวเท่านั้นแหละ"
ร่างสูงตรงเข้าไปจับตัวของร่างบางแล้วผลักไปที่ผนังห้องน้ำ แต่แล้ว...
เพี้ยะ!!
"คุณนี่มันเป็นคนที่แย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลยรู้ไหม"
มือเล็กของวิชุดาตบหน้ารินรดาเข้าอย่างแรงจนคนถูกตบอึ้งไปชั่วขณะ
นี่เป็นอีกครั้งที่วิชุดาตบหน้าเธอ รินรดาคิดด้วยความกรุ่นโกรธขึ้นมา
"แล้วถ้าคุณจะเข้าใจอย่างนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องอธิบายอีก แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันเข้ามาขัดจังหวะความสุขของคุณ"
วิชุดาพยายามฝืนมองหน้ารินรดาอย่างไม่กลัวเกรง
"คุณกล้าตบฉัน? แต่รู้ไหมว่าสิ่งที่คุณทำมันไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บปวดเลยสักนิด"
ตอนนี้สายตาของรินรดาดูแข็งกร้าวมากกว่าเดิม แล้วมือเรียวที่แข็งแรงก็รั้งแขนเรียวเล็กไว้กับผนัง ก่อนจะมองใบหน้าสวยด้วยแววตาดุดัน
"เป็นแบบนี้ก็ดี... เพราะถึงคุณจะเจ็บ ฉันก็จะได้ไม่รู้สึกผิด!"
วิชุดาพยายามสะบัดแขนหนี แต่ก็ไม่สามารถหลุดจากมือเรียวที่แข็งแรงได้ และยิ่งรินรดาก้มลงมาหาเธอใกล้ๆ จนริมฝีปากอุ่นสัมผัสไปตามต้นคอของเธออย่างวาบหวาม ลมหายใจอุ่นๆ และเส้นผมยาวสลวยของเขากำลังทำให้เธอรู้สึกขนลุกซู่
"อย่านะ!"
***เรื่องนี้นางเอกสามารถตั้งท้องมีลูกได้ จากฮอร์โมนที่ผิดปกติของนางเอกอีกคนค่ะ(เป็นเพียงจินตนาการที่แต่งขึ้นมา)
***ชื่อ บุคคล และสถานที่ เหตุการณ์ต่างๆ แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
Guest
