” หมอเอาลูกของพระพายไปไม่ได้ รู้ไหมว่าลูกเป็นกรรมสิทธิ์พระพายคนเดียว! “
” หืม สมอง! คุณกำลังพูดเรื่องอะไรครับ ผมจะเอาเด็กแฝดไปทำไมกัน นั่นลูกคุณไม่ใช่ลูกผม “
” เหรอคะ “
หญิงสาวรีบปล่อยมือ จ้องลึกไปที่ดวงตาเขา เห็นแววตาเรียบนิ่ง เขาจำเธอไม่ได้ และไม่น่าจะรู้ว่าเด็กแฝดเป็นลูกเขา
” พบจิตแพทย์ไหมครับ? “
” ก็ลูกฉันหายคะ “
” หายไปไหน? “
” หายไปจากห้อง “
” คุณก็เลยคิดว่าผมจะเอาไป แปลกจริง จู่ๆ ทำไมคิดว่าผมจะเอาลูกคุณไป ทั้งที่เราไม่เคยเป็นอะไรกันมาก่อน และเพิ่งเจอกันครั้งแรก ใช่ไหมครับ “
” ขะ…ชะ…ใช่ค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เพิ่งเจอกันแท้ๆ “
” ครับ! ดังนั้นคุณจะมาว่าผมเอาลูกคุณไปไม่ได้ “
” จ…จะ…จริงคะ “
” คุณแม่คนไข้ครับ คุณจะคิดว่าผมอาจหาญฉกลูกคุณไปได้ มันมีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นก็คือผมต้องเป็นพ่อเด็ก ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย ลองย้อนไปที่บทสนทนาข้างต้นนะครับ เราเพิ่งเจอกัน! “
” ชะ..ใช่ค่ะ นั่นสิ สงสัยฉันต้องไปพบจิตแพทย์จริงๆ ด้วย “หญิงสาวเอ่ยแล้วทำเป็นยิ้ม
” เหนื่อยเนอะ “
” คะ เหนื่อยอะไร “
” ก็คุณวิ่งตามผม เพื่อหาลูก คงเหนื่อยมากๆ ขนาดห้องที่เย็นเฉียบขนาดนี้ เหงื่อยังออกเต็มหน้าเลย “
” แล้วลูกฉัน “หญิงสาวไม่สนใจจะตอบเขา
” พยาบาลไม่ได้บอกเหรอ ผมให้เจ้าหน้าที่ย้ายไปห้องผู้ป่วยเด็กที่สร้างเสร็จใหม่แล้ว มันเป็นห้องที่พักได้ทั้งครอบครัว คืนนี้คุณนอนที่นี่กับลูกก็แล้วกัน เช้ามาก็ช่วยตอบคำถามด้วย ว่าห้องพักดีไหม ต้องปรับปรุงอะไรบ้าง “
“ค่ะ” หญิงสาวรับเสียงอ่อย ขณะที่เขายัดบางอย่างใส่มือ แล้วเดินบ่าตั้งศีรษะเชิด ท่วงท้ายโสจากไป หญิงสาวถอนใจ พี่พระนายนี่พอเป็นคนอื่นแล้ว เย็นชาชะมัด!
Guest
