ก่อนออกลาดตระเวนผมกับลูกน้องยังคงลุ้นอยู่เสมอว่าแต่ละวันต้องเจอเรื่องอย่างไรบ้าง ถ้าเกิดเป็นเรื่องสัตว์ป่ายังถือว่าเป็นเรื่องปกติ คนร้ายเหรอ ก็ปกติสำหรับพวกเราเช่นกัน แต่คืนนี้.........
" คุณ คุณ คุณ!! ยังหายใจอยู่รีบพาไปส่งโรงพยาบาล หญิงสาวที่นอนหายใจโรยริน ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่สาวในพื้นที่ "
" ช่วยด้วย ช่วยด้วย!! คนตรงหน้าเอ๋ยขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ก่อนทิ้งมือลงข้างตัวแล้วสลบไป "
" อาการเป็น ไงบ้างไอ้หมอ "
" เอาจริงอาการภายนอกไม่น่าเป็นห่วง มีช้ำตามตัวนิดหน่อย ส่วนหัวได้รับการกระทบกระเทือน มีแผลที่ข้อมือ ข้อเท้า ที่เป็นรอยลึกจากการโดนมัด อย่างที่บอกเครื่องมือทางเราไม่พร้อมวะ เลยทำให้เช็คได้ไม่ละเอียด หรือมึงจะส่งตัวไปรักษาในเมือง "
'' แล้วอย่างอื่นละ ถ้าเกิดฟื้นมาแค่ความจำเสื่อมอย่างอื่นก็ไม่ผิดปกติใช่ปะ ถ้าส่งในเมือง ลำบากวะใครจะเฝ้าใครจะดู นี่ก็สามวันแล้วยังไม่มีญาติติดต่อมาเลย กูก็ดูตามประกาศคนหายก็ไม่มีใครแจ้ง ภูศิลป์ยังคงวุ่นวายอยู่กับการตามหาเบาะแสคนหายตลอดสามวันที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าจะไม่มีข่าวคราวอะไรเลย แต่เขายังคงมาเยี่ยมเธออยู่ตลอดที่มีเวลาว่าง "
" อย่าตกใจไป อาจจะไม่ถึงขั้นความจำเสื่อมก็ได้ งั้นเอางี้ ตอนนี้ ดูอาการไปก่อน จากที่ตรวจไม่มีเลือดคลั่ง คาดว่าอีกวันสองสามวันน่าจะฟื้น ส่วนภายนอกมีรอยฟกช้ำ แขนชาถลอกน่าจะตอนตกเขา น่าจะมาจากการโดนทำร้าย ใครกันวะจะทำผู้หญิงได้ขนาดนี้ แล้ว.
พวกเอกสารที่พอ จะระบุตัวตนไม่มีเลยเหรอวะ "
" ตอนที่กูพบข้างๆก็ไม่มีกระเป๋าอะไรเลย ไว้ค่อยให้พวกไอ้นนท์เข้าไปหาดูรอบๆ อีกที งั้นเอาตามนั้น ฝากมึงด้วยไอ้หมอ ถ้าฟื้นละโทรหากู กูกลับ ไปเคลียร์งานก่อน "
" เออ ๆ "
" เปรี้ยง! เปรี้ยง! เสียงปืนดังขึ้นสองนัด กระสุนพุ่งทะลุร่าง ผู้เป็นพี่ล้มลงขาดใจทันทีโดยที่ไม่มีเสียงร้องใดๆ ฉันไม่เคยคิดเลยมาก่อนว่า นี่จะเป็นจุดจบ และเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดต่อจากนี้......."
ขออนุญาตติดเหรียญ หาค่ากาแฟหน่อยนะคะ ช่วงนี้ตกอับมาก ฝากติดตามกดเข้าชั้น ด้วยนะคะ ❤️❤️
Guest
