ลุ่มหลงกว่าใครในใต้หล้า

​คำเตือน

บุคคล องค์กร สถานที่และเหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องนี้ เป็นเหตุการณ์สมมติ มิได้พาดพิงถึงองค์กร วิชาชีพ หรือกลุ่มบุคคลใดๆ

♠︎ หลุ่มหลงกว่าใครในใต้หล้า ♠︎

‘ลี่หลิน’ไม่เคยคิดว่าตนจะตกจากที่สูง ร่วงลงมาอยู่ในจุดตกต่ำสุด…

เธอเติบโตในตระกูลมั่งคั่ง อยู่ท่ามกลางความสุขสบายมาตั้งแต่เด็ก ซ้ำรูปโฉมยังสะคราญเฉิดฉัน ประพฤติดี วางตัวอยู่ใต้ขนบธรรมเนียมเยี่ยง ‘กุลสตรี’ พึงกระทำ ทุกสิ่งอย่างส่งให้เธอเป็นหญิงสูงส่งสง่างามเหนือใคร

แต่แล้วดวงชะตาพลันพลิกผัน จากดอกฟ้าที่ใครต่างหมายปองแย่งชิง บัดนี้จำต้องกลายเป็นเพียงที่รองรับความต้องการของ ‘เหว่ยหรง’ ชายที่ใครก็ต่างเช็งแซ่กันว่านัยน์ตามืดมิดยิ่งกว่าราตรี สันดานโหดร้ายยิ่งกว่าปีศาจ และต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ในเมืองที่แสนวุ่นวายและโสมมม

ครั้งหนึ่ง…เธอเคยรังเกียจที่แม่คอยแต่เสี้ยมสอนเรื่องน่าอายใต้หว่างขาระหว่างชายหญิง ให้ทำตัวเสมือนผู้หญิงไร้ราคา ราวกับไม่ใช่นิสัยคนเป็นแม่

‘ในสังคมที่คนป่าเถื่อนครองเมืองและอำนาจอยู่ในมือบุรุษ หญิงอ่อนแอมีเพียงหว่างขาเป็นอาวุธเดียว ที่สามารถกดบ่าไหล่ชายผู้ยิ่งใหญ่ ให้ก้มหัวสยบยอมแทบเท้า เถิดลูกไว้อยู่สูงเหนือสิ่งใด ทูนของเล่อค่าคณานับโดยมิต้องร้องขอ’

ทว่าหากไม่จนตรอกถึงขีดสุดมีหรือจะมอมเมาบุรุษด้วยของต่ำ ถ้าไม่ทำก็ต้องจมอยู่ใต้ตีนพวกมันทุกคน ถ้าไม่ทำอาจไม่มีชีวิตรอด 

มังกรผู้อยู่บนสุดของห่วงโซ่อย่างนั้นหรือ

ยิ่งใหญ่จนไม่มีใครกล้าทัดเทียมอย่างนั้นหรือ

ฉันนี่แหละ จะทำให้คนที่สูงส่งดั่งเทพเจ้า โน้มตัวลงมาซุกใต้หว่างขา ลุ่มหลงในของต่ำจนโง่หัวไม่ขึ้น

คราแรกเขาปฏิบัติกับฉันเยี่ยงหมาจรจัด

“ฉันเป็นเจ้าของเธอ และเธอก็เป็นแค่หมาตัวนึง"

คล้อยหลังเป็นเขาที่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่แห่งราคะที่ตนสร้างขึ้นเอง

“เธออยู่เหนือกว่าใครทุกคน ใครกล้าแตะต้องเธอแม้แต่ปลายผม ถ้าบ้านมันไม่วอดวายจมกองเพลิง ก็ต้องตายห่ากันหมดโคตร”

เสิ่น เหว่ยหรง

เขาหยาบโลนยิ่งกว่าหินผา วาจาเย็นชาบาดหู คล้ายสัตว์ป่าเดรัจฉานก็มิปาน

จาง ลี่หลิน

เธองามเพริดพริ้งล้มเมือง ถ้อยคำหวานซึ้งสลักลึกลงใจ กริยามารยาทตามสตรีที่ดีพึ่งมี