'พาวิน'บังเอิญไปเจอหนังสือที่เขียนเรื่องราวความรักของชายสองคนและดันมีตนเองอยู่ในนั้น ในฐานะของตัวร้ายที่ทุกคนเกลียด พาวินไม่มีวันเชื่อจนกระทั่งอายุ 27 ปี เขาตรวจเจอมะเร็งระยะที่สี่อยู่ได้อีกไม่นาน สิ่งสุดท้ายที่ต้องการคือได้รับความรักจากคนรักที่เฝ้ารอมานานแสนนาน แต่สุดท้ายกลับได้รู้ความจริงที่ว่าพระเอกไม่เคยรักตัวเองเลย
เขาคิดว่าที่ตัวเองโดดเดี่ยวแบบนี้มาจากการกระทำของตัวเอง เขาสมน้ำหน้าตัวเองที่พยายามมาตลอด พอเถอะ...
ทุกอย่างเป็นไปตามที่หนังสือเขียน แต่เขามันโง่เองที่คิดว่าจะสามารถฝืนโชคชะตาได้แล้วครองรักกับพระเอกอย่าง'ราเชนทร์'ซ้ำยังถูกตราหน้าว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวจากราชันคนที่เคยคิดว่าเข้าใจเขามากที่สุด
"เดี๋ยวเชนฟังวินก่อน"
"เลิกทำตัวแย่ๆแบบนี้สักที นิลพยายามดีกับนายนะ!"
"แต่มันตบวินก่อนนะ!"
"เลิกโกหกสักที"
"ตะ แต่วินเป็นแฟนเชนนะ.."จะไม่ฟังกันหน่อยหรอ
"แต่ฉันไม่เคยรักนายเลย ฉันยังลืมนิลไม่ได้ด้วยซ้ำ!"
"…"
แม้กระทั่งตอนนี้ที่เขากำลังจะตายน่ะหรอ...
"ปล่อยน้องชายฉันไป ให้มันไปอยู่กับคนที่มันรักเถอะ"
แต่พาวินไม่เคยรั้งอีกฝ่ายไว้เลยสักครั้ง
"แล้วฉันยอมคบกับนาย ยังไงสะฉันก็เป็นพี่น้องกันหน้าตาคล้ายๆกันนั้นแหละ"
"ยังไงซะสำหรับนายก็ได้หมดทุกคนนั้นแหละ ใช่มั้ยล่ะ?"
พาวินว่าเขาควรพอได้แล้ว เขาควรจะใช้เวลาครั้งสุดท้ายนี้เพื่อตัวเองบ้างเลยเลือกตัดความสัมพันธ์กับทุกคน แต่ทำไมกันนะทุกอย่างดีขึ้นในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด สองคนนี้จะมาทำดีกับคนใกล้ตายแบบเขาไปเพื่ออะไร ต้องการอะไรกันแน่...
#โอบกอดพาวิน
-นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรท์เพียงผู้เดียว ไม่มีการอ้างอิงถึงบุคคลหรือเหตุการณ์ใดก็ตามในชีวิตจริง
-เนื้อหาแต่ละตอนไม่เท่ากัน,มีการเอ่ยถึงความตาย
-เนื้อเรื่องละครหลังข่าวสุดๆ ไม่แมคเซ้นในบางเรื่องขอให้อ่านเพื่ออรรถรสก็พอนะคะจุ๊บๆ
-อินได้ไรท์ไม่ว่าแต่อย่าลามมาด่านักเขียน เตือนแล้วนะ!
Guest
