รามินทร์ อัคราอดิศวร
พสิกา ชัยวงษ์
โปรยปรายเล็กน้อย...
“คนเลว อึก ฮือ”
พสิกาสบถด่าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลทะลักอย่างห้ามไม่อยู่
“หึ! ฉันยังเลวได้มากกว่านี้อีกเยอะพสิกา...”
ใบหน้าหล่อก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวของคนใต้ร่าง พสิกาเองก็พยายามดิ้นรนขัดขืนผลักไสเขาออกไป ตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ในฐานะผู้หญิงของเขาเกือบจะสองปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอไม่ยินยอมให้เขา ร่างบางรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีเพียงน้อยนิดผลักร่างหนาของเขาออกไป
“ทำไม! ผัวจะเอาแค่นี้ไม่ได้? เดี๋ยวนี้มีขัดขืนด้วย หึ!หรือเพราะไปเจอไอ้วิลมาเลยอยากจะมีผัวเพิ่ม ร่าน!เหมือนพี่สาวเธอไม่มีผิด”
“เพี๊ยะ!”
เพราะอดจะทนกับคนใจยักษ์ตรงหน้าไม่ไหว ฝ่ามือเล็กที่ไม่เคยแม้แต่จะคิดใช้มันทำร้ายใครมาก่อน แต่ตอนนี้มันกลับประทุษร้ายลงบนใบหน้าหล่อไปฉาดใหญ่จนเกิดเสียงดังสนั่น วาจาร้ายกาจที่ชายหนุ่มผรุสวาทออกมานั้น มันช่างกรีดลึกลงไปกลางใจของพสิกาจนรู้สึกเจ็บร้าวไปหมด เขากล่าวหาเธอทั้งที่ไม่มีมูลความจริงเลยสักนิด
“ถ้าคิดว่าพายมันร่าน ก็อย่ามายุ่งกับพาย!”
Guest
