หากเป็นเงาก็ไม่มีทางจางหายไป

เด็กหญิงธารธาราไม่ชอบเด็กชายนิชฌาน ด้วยว่าเขาชอบทำให้หงุดหงิดจนเธอกลายเป็นเด็กไม่น่ารัก เหตุนี้จึงหาทางกำจัดเขาออกไปจากชีวิต แต่ว่าเป็นเรื่องที่ยากมากๆ เลยล่ะ เพราะว่าเราเรียนห้องเดียวกัน หนำซ้ำยังตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ 

พวกเราถูกเลี้ยงดูมาร่วมกัน... 

ในที่สุดก็หาทางกำจัดเขาได้ ธารธาราจำคำสอนของคุณครูเรื่องลดสภาวะโลกร้อนได้ขึ้นใจ นำหลัก 3R ในสองข้อแรกมาใช้ นั่นก็คือ Reduce คือลดการใช้ เธอตั้งใจว่าจะไม่ลอกการบ้านเลขและพึ่งพานิชฌานให้น้อยลง ส่วน Reuse คือการใช้ซ้ำ แต่เธอไม่ใช้เองนะคะ ขอส่งมอบคนน่าโมโหให้กับเพื่อนที่แอบชอบเขา... 

ฮึ ชอบไปได้ยังไง ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลยค่ะ... 

เจ้าก้อนเนื้อเม้มปากมองเขาจนแก้มพอง ในที่สุดก็เจอข้อดีของนิชฌานแล้วล่ะ 

เงียบดี ยิ้มยากดี เตี้ยดี กวนประสาทดี ไร้มนุษยสัมพันธ์สิ้นดี... 

ลาก่อน นับจากนี้ไปจะไม่มีพี่สาวคนนี้คอยดูแลแล้วนะ 

บ๊ายบาย~ 

ในวันที่ไม่ได้คุยกับนิชฌานกลับเหงา แล้วธารธาราก็พบว่าทิ้งเขาไม่ลง เขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่ขาดไม่ได้ ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยกนิชฌานให้ใคร 

“น้ำไม่กินไอติมเหรอ?” อลิศาที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้ใช้มือสะบัดไล่ความร้อน นั่งเลียไอศกรีมซอร์เบตมะนาวรสเปรี้ยวจี๊ดจ๊าดชื่นใจ เหลือบมองธารธาราที่กลืนน้ำลายดังอึกอย่างสงสาร 

“เราลดน้ำหนักอยู่ ต้นจะได้ชอบเราน่ะเหมยลี่” ธารธาราเม้มปากพยักหน้าหงึกๆ ดูแล้วน่าเห็นใจ 

“แล้วนี่ต้นเริ่มชอบน้ำรึยังล่ะ ต้นโดนน้ำจีบบ่อยๆ ใจอ่อนบ้างรึเปล่า?” อิงลดาเอียงคอถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ 

“คงใกล้แล้วล่ะ เราว่าจะลองขอต้นแต่งงาน จะได้รู้ความรู้สึกของต้นสักที อิงอิงว่าดีไหม?” 

“เราว่าก็ดีนะ” อิงลดาขบริมฝีปาก เพราะกลัวว่าจะหลุดยิ้ม สงสัยว่าทำไมเพื่อนๆ เก็บความรู้สึกเก่งจังเลย ไม่ทันสิ้นความคิด ธารธาราก็ยิ้มจนแก้มยุ้ยๆ แทบปริแตก ส่วนอลิศาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ขณะที่นิชฌานที่นั่งอยู่กลางวงสนทนา ได้แต่ถอนหายใจแรงๆ 

ให้ธารธาราหันมาคุยกับเขาตรงๆ จะง่ายกว่าไหมครับ แล้วขอแต่งงานอะไรกัน? ธารธาราไม่ปกติจริงๆ ด้วย 

แม้มันสมองจะล้ำเลิศสักเพียงไหน แต่นิชฌานก็ไม่เข้าใจถึงความรักที่มีฮอร์โมนเป็นแรงขับเคลื่อน ไม่เข้าใจถึงความรู้สึกของคเชนทร์ที่เคยเล่าว่าไม่อาจตายแทนนลินญา เพราะว่าถ้าจะตายก็ขอตายไปพร้อมกัน นอกจากนี้ยังไม่รู้ว่าตอนที่ธีร์กระโจนไปรับลูกกระสุนแทนนาตยานั้นมีความรู้สึกเช่นไร 

เด็กชายนิชฌานไม่อาจเข้าใจความรักที่ทำให้ผู้ชายและผู้หญิงคู่หนึ่งยินยอมใช้ชีวิตเพื่อกันและกันตลอดไป 

นั่นคือตอนที่พวกเขายังเป็นเด็ก ครั้นเมื่อโตขึ้นมา... 

“ต้นยอมมาทานดินเนอร์ด้วย ยังไงพี่ก็ต้องหายทันค่ะ” 

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าป่วยเป็นอะไร? ผมจะได้ระวังตัวได้ถูก” นิชฌานถามอย่างสงสัย ขณะที่ธารธาราหายใจแรงจนอกกระเพื่อมเป็นระลอก กำผ้าแนปกิ้นจนยับยู่ยี่ ปรากฏเสียงฮึๆ ลอดจากลำคอ อยากตอบว่าเป็นโรคตอแหล เขาจะได้หยุดซักสักที 

“เป็นไข้แดดค่ะ แต่เริ่มไม่แน่ใจแล้ว พี่สงสัยว่าอาจเป็นไข้ใจ” ธารธาราส่งจุ๊บไปในห้วงอากาศ ยิ้มมุมปากก่อนจะขยิบตาให้นิชฌานที่ชะงักอึ้ง อยากให้ถามต่อจังเลยว่าอาการเธอรุนแรงแค่ไหน จะได้สาธยายให้เขาฟัง 

“ไม่ถามอาการของไข้ใจหน่อยเหรอคะ พี่อาการหนักมากเลยล่ะ เมื่อคืนพี่เพ้อด้วยนะ ต้นอยากรู้ไหมว่าพี่เพ้อว่าอะไร ไม่สิ...ต้องถามว่าพี่เพ้อถึงใคร” ธารธาราใช้ฝ่ามือทาบเนินอกนูน แล้วทอดสายตาหวาน ขณะที่นิชฌานกลืนน้ำลายหนืดอย่างฝืนคอ 

******** 

ไรท์: เปิดตำนานการเต๊าะผู้ชายค่ะ! 

ขอฝากน้องน้ำ-ธารธารา ลูกสาวพ่อธีร์ กับน้องต้น-นิชฌาน ลูกชายคนโตของพ่อเชนด้วยค่าา