โปรย…..
ขี้เหร่จริง ๆ”
“ปากสุนัข จริง ๆ”
“เจ้า!!!”
ฟ่งหวงทำสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวหลังจากด่าผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายหมาด ๆ ว่าเป็นสุนัขก็ใครใช้ให้มาว่าเขาก่อน ถึงจะรับรู้สภาพตนเองได้โดยไม่ต้องส่องคันฉ่อง แต่ใครอยากได้ยินคำพูดเฉียดแทงเช่นนั้นกัน
“เอามือออกจากหัวข้าได้แล้ว”หนิงหลงเอ่ยเสียงเข้ม ตัวเขาเป็นถึงซื่อจื่อผู้สืบทอดตำแหน่งชินอ๋องต่อจากบิดา ไม่เคยได้ยินใครหยามเหยียดเขาเช่นนี้ ถ้าไม่ติดว่ายังต้องพึ่งพาอีกฝ่าย เขาคงลงไม้ลงมือไปแล้ว
“อ้อ ข้าลืมไป”ฟ่งหวงยิ้มเย็น เลือนมือลงมาปิดปากของหนิงหลงแทน
หนิงหลงดวงตาเบิกกว้าง เม้มปากแน่นกัดฟันกรอด อดทนอดกลั้น คนสนิทคนใหม่ของเขาไม่ธรรมดาเสียจริง มาถึงวันแรกก็รู้จักตีฝีปาก ต่อต้าน หาเรื่องรังแกผู้เป็นนาย หนิงหลงอ้าปากงับลงไปกลางฝ่ามือของฟ่งหวง ไม่อาจทานทนไม่ลงมือได้อีกต่อไป อย่างไรก็ต้องทำให้รู้สำนึกเสียบ้าง
“โอ้ยย เจ้าเป็นสุนัขหรืออย่างไรถึงได้กัดเจ็บเช่นนี้ ขนาดเนื้อหนังข้ามีเพียงนิดเจ้าก็ไม่ละเว้น”ฟ่งหวงชักมือกลับมองหนิงหลงด้วยแววตาวาวโรจน์
“เจ้าลืมคำพูดไปหรือไม่ ก็ไหนเจ้าบอกว่าข้าเป็นสุนัขอย่างไรเล่า ข้าก็แค่ทำให้เจ้ามั่นใจเท่านั้น”
ฟ่งหวงจิกตาแข็ง เห็นทีการอยู่ร่วมกันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว
นามปากกา 飛珍 หงเฟยเจิน
Guest
