หญิงหม้ายผู้มากวาสนา E-BOOK

นิยายมีฉบับ E-book แล้วนะครับ  

    ริมฝีปากอวบอิ่มขยับไว้ เสียงของนางกว่าจะคลำหาพบ แล้วส่งมันออกมา ก็ใช้เวลาอยู่เกือบอึดใจใหญ่  

       “หัวเกอ... สตรีไร้หัวนอนปลายเท้าผู้นี้ ยังเป็นที่ต้องการของคนแซ่ซ่ง อย่างเช่นวันแรกที่ได้พบกันหรือไม่”  

หรันอันเจียวถามเขา สายตานางเต็มไปด้วยความคาดหวัง และรับรู้ได้ว่า ที่ตลาดเมืองฉิน เมื่อได้เห็นอีกฝ่าย บุรุษผู้นี้ตกหลุมรักนางอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งหมดนี้อาจเป็นเพราะผู้เฒ่าจันทราได้ผูกด้ายแดงเชื่อมหัวใจสองดวงเอาไว้ให้คู่กัน  

ดวงตาคมกริบมองนางเนิ่นนาน แสงที่ทอส่งถึงนางช่างอ่อนโยนยิ่งนัก “บุรุษผู้นี้ ย่อมไม่กลับคำพูดตน เป็นแม่ให้ลูกโฉวแล้ว จงเป็นสตรีข้างกายข้าเถิดนะ อารุ่ย”  

หลันอันเจียวตื่นเต้นยิ่งนัก นางผู้มาอาศัยร่างผู้อื่น และยามนี้กำลังจะมีความลึกซึ้งกับบุรุษผู้หนึ่ง  

“ข้าคงต้องพึ่งหัวเกอเรื่องนี้ และหวังว่าท่านจะไม่ทิ้งข้าไว้กลางทาง... และอย่างไร สตรีคงทำได้เพียงแค่โอนอ่อนตามบุรุษ”  

แนะนำเรื่อง  

       บล็อกเกอร์สาวผู้สร้างแรงบันดาลใจ ด้วยการเปิดโฮมคิดเช่น ซึ่งมีผู้ติดตามมากว่า 10 ล้านคน ย้อนเวลามาเกิดใหม่เป็น หรันอันเจียว หญิงหม้ายผู้สูญเสียความทรงจำ ซึ่งเมื่อนางมาถึงเมืองฉิน ก็ประกาศขายตัวในราคา 5 ตำลึงเงิน  

       ผู้คนต่างหยามหมิ่นว่าไร้ยางอาย สิ้นหัวคิด ทว่าพ่อม่ายผู้หนึ่งได้ซื้อนางไว้ ด้วยเหตุผลง่ายๆ ก็คือ ลูกชายของเขาชอบรอยยิ้มนาง ที่คล้ายมารดาผู้จากไป  

       “ท่านพ่อ... พี่สาวคนนั้น ยิ้มเหมือนท่านแม่เลยขอรับ”  

       ซ่งโม่โฉ่วบอกบิดา และยิ้มพร้อมโบกมือให้หรันอันเจียว  

       “เหลวไหลเหลือเกินเสี่ยวโฉว นางทั้งอัปลักษณ์ และสติไม่ดี เขียนป้ายขายตนมิต่างจากสตรีให้ตรอกโคมเขียว อีกอย่างนางเหมือนมารดาเจ้าก็ดีอยู่หรอก แต่งามไม่ได้ถึงครึ่งหนึ่ง ของมารดาข้า” คนเป็นพี่สาวดุน้องชาย และเขาทำหน้าง้ำงอ ด้วยเสียใจ ทั้งกลัวจะไม่ได้พานางผู้นั้นกลับเรือน  

       “โฉ่วเกอ มีเงินอยู่นิดเดียว แต่อยากซื้อนางกลับไปเป็นท่านแม่ที่บ้านเราได้ไหมขอรับท่านพ่อ ให้นางร้องเพลง ทำอาหาร และคอยเย็บผ้าที่ขาดให้ทุกคน เพราะท่านย่าสายตาไม่ดีแล้ว ส่วนเจี่ยหยานก็ขี้เกียจ วันๆ ไม่ทำสิ่งใด”  

       ซ่งเฟิงหัวหยุดสืบเท้าไปข้างหน้า และหันไปทางหญิงผู้นั้น ที่ใบหน้าซีกหนึ่งมีรอยตำหนิอย่างเห็นได้ชัด ทว่าการที่นางยิ้มอยู่ตลอด และดวงตากลมโตซึ่งส่องประกายแห่งความสดใสออกมา จึงทำให้นางน่ามองมิน้อย ถึงอย่างนั้น นางช่างไร้หัวคิด ประกาศขายตนเองในเมืองที่ไร้ซึ่งขอทาน และทุกคนที่นี่ต่างไม่มีใครงอมือ งอเท้า ด้วยใช้แรงงานแลกอาหารทั้งสิ้น  

       “ท่านพ่อ ข้ามีหนึ่งตำลึง ส่วนท่านจ่ายสี่ตำลึง และเราไปซื้อนางกลับเรือนนะขอรับ” ซ่งโม่โฉวเอ่ยอีกหน และไม่ทันที่ซ่งเฟิงหัวจะตอบ เขาวิ่งเร็วจี๋ไปหยุดตรงหน้าสตรีนางนั้น  

       “หากข้าจ่ายท่านห้าตำลึงเงิน เป็นมารดาหลอกๆ ให้ข้าสักหนึ่งวันได้หรือไม่ขอรับ ขอแค่กอด ไม่ต้องจุ๊บเหม่ง และบอกฝันดีข้าก็ได้”  

       เด็กชายถามหรันอันเจียว และนางมองเขาด้วยความเอ็นดู