ช่วยข้าที...ก่อนวิญญาณข้านี้จะสลาย

"เจ้า...มองเห็นข้าเช่นนั้นหรือ" เว่ยอิ่งลั่วถามหญิงสาวผู้อยู่เบื้องหน้า เมื่อเจอคำถามแปลก ๆ เช่นนี้และเงายมทูตที่อยู่ด้านข้างจางถิงอวี้ก็รู้ได้ทันที หญิงสาวจึงทำเป็นเมินแกล้งตาบอด เดินไปด้านหน้าโดยใช้มือคลำอากาศสะเปะสะปะไปเรื่อย 

"ตายจริง ข้าหลงทางมาถึงไหนกันนะ ตาบอดนี่ลำบากเสียจริง" 

จางถิงอวี้แสร้งทำตาบอดเดินวนซ้ายวนขวามือสองข้างกางออกคลำหาทางไปมา เว่ยอิ่งลั่วเห็นดังนั้นดวงตาของนางก็เศร้าลง 

"นางตาบอดนี่นาจะทำเช่นไรดี ไม่มีผู้ใดมองเห็นข้าถึงจะหาร่างใหม่ได้แต่กลับไปสกุลเว่ยหาท่านพ่อท่านพี่ก็ไม่มีผู้ใดจำข้าได้หรอก ฮือ ๆ ๆ ท่านพ่อ ท่านพี่ ข้ายังไม่อยากวิญญาณสลาย" 

เว่ยอิ่งลั่วร้องไห้ออกมาอยู่ด้านหลังของจางถิงอวี้ที่แสร้งตาบอดกำลังเดินลงเนินเขาลงไป แต่ทันทีได้ยินว่านางคือวิญญาณคุณหนูสกุลเว่ยผู้ร่ำรวย จางถิงอวี้นางก็หยุดเดินแล้วลดมือลงทันทีแล้วใช้ความคิดครู่หนึ่ง 

"เมื่อครู่แม่นางคนสวยผู้นั้นพูดว่าตนเองอยู่สกุลเว่ยเช่นนั้นหรือ หรือว่านางคือ...!!" จางถิงอวี้รีบปิดปากตนเองดวงตาลุกวาว 

"หากข้าช่วยนางได้ นางดูสุภาพซื่อ ๆ ไม่น่าจะฉลาดสักเท่าใด ข้าอาจจะได้เงินจากนางมากมายก็ได้" จางถิงอวี้ตาลุกวาวคิดในใจถึงรางวัลที่อาจจะได้รับหากช่วยเหลือแม่นางผู้นั้น