บ่วง อสรพิษ

****ชื่อบุคคลและสถานที่ต่าง ๆ ล้วนเป็นเรื่องสมมติ และการใช้ชื่อที่มีอยู่จริงก็เพียงเพื่อเพิ่มความสมจริงเท่านั้น 

ประวัติศาสตร์ เหตุการณ์ บุคคลใด ๆ ในเรื่องนี้ หากมีสิ่งใดที่เกิดขึ้นจริงก็ล้วนเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ**** 

ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย ร่างของเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งใส่ชุดการแสดงบัลเล่ต์สีขาวนอนแน่นิ่งจมกองเลือดกระดูกศีรษะที่แตกร้าวเลือดไหลซึมจากการถูกฝนชะ ดวงตาสองข้างเบิกกว้างดวงตาข้างนึงปูดโปนแทบจะทะลักออกมา ริมฝีปากมีเลือดไหลซึม ลำแขนสองข้างที่กระดูกหักทิ่มแทงกล้ามเนื้อทะลุออกมาจนเห็นกระดูกขาวโพลน สะโพกและขาสองข้างที่หักบิดงอผิดรูปกระดูกต้นขาที่หักทิ่มแทงโดนเส้นเลือดใหญ่จนเลือดไหลพุ่งออกจากต้นขา เสียงกรีดร้องของนักเรียนหญิงและชายที่ต่างช็อคและตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา บางคนยืนตกใจทำอะไรไม่ถูก บางคนโทรหาครอบครัว บางคนไลฟ์สด บางคนถ่ายรูป บางคนก็ยืนมองจากทางหน้าต่างด้วยความไม่รู้สึกรู้สาอะไร  

ฉัน....คนที่เพิ่งมาที่นี่เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วเพื่อมาตามหาน้องสาวที่เราถูกแยกจากกันไปเมื่อสิบปีก่อน และเราเพิ่งจะคุยกันไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วว่าวันนี้เราสองคนจะได้มาเจอกันอย่างเป็นทางการวันนี้วันแรก แต่ว่า....คนที่นอนอยู่ตรงนั้น คือปาร์คดาอึนน้องสาวคนละพ่อของฉันเอง  

ฉันได้แต่ยืนจ้องมองเฉย ๆ อยู่แบบนั้น ขาทั้งสองข้างชาและแข็งจนไม่มีแรงที่จะก้าวขาออกไปหาร่างที่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้น ผ่านไปราวสิบนาทีจนมีอาจารย์ชายและนักเรียนชายคนหนึ่งวิ่งเข้าไปดูร่างของน้องสาวฉัน  

"พี่ เรานัดเจอกันอย่างเป็นทางการวันจันทร์หน้านะ ฉันตื่นเต้นมากเลยไม่คิดว่าพี่สาวแท้ ๆ ของฉันคือคนนี้นี่เอง มิน่าพี่ถึงใจดีกับฉันตลอด" 

นั่นคือคำพูดสุดท้ายของดาอึนที่พูดกับฉันผ่านทางโทรศัพท์เมื่อฉันตัดสินใจบอกกับเธอว่าฉันเป็นใคร เธอพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและดีใจที่เราสองคนจะได้เจอและกอดกันอย่างพี่น้อง และฉันไม่เชื่อว่าดาอึนจะฆ่าตัวตายในครั้งนี้....ฉันจึงไม่สามารถเปิดเผยตัวตนต่อทุกคนในโรงเรียนนี้ได้ว่าฉันเป็นพี่สาวของเธอจนกว่าฉนจะรู้เรื่องทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวของฉันกันแน่