“ทำแบบนี้ทำไม”
อัคนินทร์พ่นควันบุหรี่ใส่ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาด้วยสีหน้าร้ายกาจ มองเธอสำลักควันและไอออกมาอย่างสาสมใจ ก่อนจะกวาดตาคมไปตามหน้างาม มองสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงของอีกฝ่าย ลำคอขาวเปลือยมีร่องรอยจูบและรอยฟันประปรายลงไปยังบ่าและเนินอก พุ่มทรวงที่ถูกซุกซ่อนอยู่ใต้ปมผ้าซึ่งมีมือขาวบางขยุ้มมันไว้
เขาไม่คิดจะกระชากมันออก แม้ว่า สัดส่วนกลางหว่างขาจะตื่นตัวขึ้นมาอีกเพียงเพราะมองความยับเยินตรงหน้า
“ประทับตราดีไหม”
“พี่หิน!”
เขาจับคางมน ตรึงหน้าแดงก่ำ สบตาไหวระริกด้วยแววตาร้าย
“สำนึกเอาไว้ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน มันจะเป็นอย่างนั้นจนกว่า...” เขาไล้ปลายนิ้วกับกลีบปากนุ่มด้านล่าง
คำพูดนั้นนุ่มนวลไม่ต่างจากสัมผัส หากคนรับกลับสัมผัสได้ถึงการข่มขู่อันเยือกเย็น
“จนกว่า...”
“...”
“เธอจะตาย”
*********************************************************
“ไม่หนี?”
สุ้มเสียงกังขาเรียกรอยยิ้มหยันตรงมุมปากนุ่ม
“คุณคาดหวังว่าจะเจออะไร เด็กสิบแปดไม่ประสีประสาเหรอ” เชิญขวัญหัวเราะออกมาเบาๆ เลื่อนมือขาวบางไปตบแก้มคร้ามแผ่วเบาหลายทีทำนองเย้าหยอกด้วยจริตสาว
“เด็กคนนั้นมันตายไปแล้วล่ะ”
“ก็ดี” อัคนินทร์จับมือนุ่มมาจูบแรงๆ “อยากเห็นจังว่าเธอเติบโตมาเผ็ดร้อนแค่ไหน”
เขาอยากรู้เหลือเกิน นางฟ้าที่โตมาเป็นแม่มดจะร้ายได้ถึงอกถึงใจขนาดไหน เสียงห้าวต่ำพร่าลงตามความตื่นตัวเมื่อเอ่ยคำพูดต่อมา
“ชักตื่นเต้นแล้วสิ”
Guest
