ลมพัดเบา ๆ เย็นชื่นฉ่ำใจ แต่เมื่อไหร่ที่ลมพัดกระหน่ำ ทุกอย่างที่ขวางหน้า...ระเนระนาด
“เธออยากให้ฉันเป็นลมที่พัดแบบไหนล่ะเรน”
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ฝนตกปรอย ๆ เย็นสบายและโรแมนติก แต่เมื่อไหร่ที่สายฝนเทกระหน่ำ ทุกอย่างภายใต้อาณัตินั้น...พังพินาศ
“นายคิดว่าฉันยอมอ้าขาให้ใครก็ได้ง่าย ๆ งั้นสินะ”
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
“ฮื่อ อุ้มหน่อย”
ปากตอบแต่ตาไม่ลืม หลับลึกไม่ได้สติ แต่คำพูดนั่นทำให้ผมอยากจะดีดหน้าผากสักที
“คงอ้อนให้คนอื่นอุ้มบ่อยสิท่า”
ผมลงจากรถ เดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง ตั้งใจจะปลุกคนขี้เซาอีกรอบ ครั้นแตะตัวพบว่ามีความร้อนบางเบา เปลี่ยนเป็นอุ้มออกมาจากรถ พาขึ้นห้อง
“กระหม่อมบางจริง”
หลังจากวางเรนไว้บนเตียง ผมหาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้คนเริ่มเป็นไข้อ่อน ๆ แล้วปลุกให้กินยา
“อ้าปาก”
“ปวดหัว... อยากนอน...”
“ค่อยนอน อ้าปาก” เธอนิ่วหน้าแต่ยอมอ้าปากรับยาและดื่มน้ำตาม
“ขอนอนหน่อย” ทำเสียงอ้อนทั้งยังเอาหัวมาซุกไซ้อกผม ทำท่าจะยึดเป็นที่นอน “ตรงนี้อุ่นดีจัง”
“เธออ้อนไอ้พวกนั้นแบบนี้บ่อยสินะ มันน่า...”
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Guest
