ทรราชผู้นี้เห็นทีข้าต้องปราบ

ในยุคที่ผู้คนหวาดกลัวหิวโหยชนชั้นปกครองที่ฉ้อฉล ผู้มีอำนาจหลงมัวเมาในลาภยศ ก่อกำเนิดทรราชผู้โหดเหี้ยม ในยุคของเขาตัดสินด้วยคมดาบ ความเหี้ยมโหดเป็นดังกฎหมาย หากผู้ใดคิดลองดีกับอำนาจในมือ บัดนี้มีหญ้าขึ้นหลุมศพสูงเลยเข่าทุกราย แม้ความเย็นชาของเขาจะมีมากมายเพียงใด แต่สุดท้ายก็ต้องโดนปราบจากสตรีร่างบางเพียงผู้เดียว 

“ท่านอ๋อง ข้าบอกท่านกี่ครั้งแล้วในตำหนักนี้ห้ามใช้ดาบตัดสินมั่วซั่ว”เสียงตวาดจากสตรีร่างเล็กในชุดรัดรูปดั่งเช่นบุรุษ คนผู้นี้คือพระชายารักสุดดวงใจของท่านอ๋องกู้เทียนเย่า เขาได้แต่นั่งนิ่งเงียบไม่กล้าสบตา 

เหล่าองครักษ์ได้แต่ส่ายหน้า บุรุษตรงหน้าที่เป็นดังเสือสิ้นลาย 

“พระชายาเอาเถอะข้ายอมเจ้าแล้ว ในจวนนี้คำสั่งเจ้าคือที่สุด” อ๋องหนุ่มกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยน 

“ท่านพ่อ ท่านแม่ กลับมาแล้ว” เสียงใสของเด็กน้อยดังออกมาจากเรือนด้านใน ร่างกลมดังซาลาเปาสองลูกวิ่งแข่งกันออกมายังลานด้านหน้าเข้าสู่อ้อมกอดบิดา พลางหัวเราะเสียงใส 

บทสรุปนี้คือจุดจบของทั้งคู่ แต่ย้อนไปห้าปีก่อนนั้นมิอาจบรรยายได้หมดในประโยคเดียว