ยอดรักดวงใจร้าย

“คุณจะด่าจะว่าฉันยังไงก็ได้นะคะ แต่กรุณาอย่ามาก้าวร้าวแม่ของฉัน แม่ของฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณกล่าวหาเลยสักนิด!” หล่อนตวาดเสียงเเข็ง ก่อนจะเตรียมเดินหนีเมื่อเห็นสายตาดุดันของคนตรงหน้าที่จ้องมองเธอราวกับต้องการจะฆ่าจะแกงกันให้ตายกันไปข้าง 

“เธอกล้าดียังไงมาตบหน้าฉันห๊ะยัยนอกคอก! คงจะอยากตายมากสินะ มานี่!” กวินตวาดลั่นอย่างบ้าคลั้ง ก่อนจะจัดการลากแขนของรุ้งระวีเดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างแรงไร้ซึ่งความปราณี เมื่อเธอเริ่มจะดิ้นและส่งเสียงร้องเขาจึงปิดปากเธอด้วยมืออีกข้างที่ว่างอยู่ ก่อนจะลากเธอไปยังห้องนอนของตัวเองทันที 

ร่างบอบบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงหนาทันทีที่เขาฉุดกระชากเธอมาถึงเตียงกว้าง 

“คะ...คุณจะทำอะไร! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคะ” หญิงสาวร้องถามขึ้นเสียงหลงเมื่ออยู่ๆ คนตรงหน้าก็ปลดเสื้อของตัวเองออกต่อหน้าต่อตากัน การกระทำของเขาทำให้เธอกลัวไม่หมด กลัวแม้แต่การเต้นหัวใจของตัวเองที่จนป่านนี้ก็ยังเต้นรัวเร็วไม่หยุด 

“เดี๋ยวเธอได้รู้แน่ มานี่!” 

หนนี้ไม่พูดเปล่า มือหนาจัดการกระชากเรียวขาเรียวให้ถอยล่นมาที่กลางเตียง ก่อนที่เขาจะกระโดดไปคร่อมร่างเล็กเอาไว้ พร้อมกับก้มหน้าซุกไซ้ซอกคอขาวทันทีที่ประชิดตัวหล่อน 

“กรี๊ดดด! ไม่ อย่านะ อื้อ!” เสียงหวานขาดหายไปทันทีเมื่อเขาจัดการปิดปากหล่อนด้วยริมฝีปากของเขาเอง รสสัมผัสที่ป่าเถื่อนทำให้หญิงสาวดิ้นพล่านไปมาด้วยความหวาดกลัว ต่อสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น หยดน้ำตาใสไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ยามเมื่อมือสากของเขา ค่อยๆ ลูบไปตามเรียวของเธอก่อนจะค่อยๆ แหวกชุดนอนที่เป็นกระโปรงสีชมพูให้เลิกสูงขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับต้องการจะแกล้งให้เธอต้องอับอายต่อการกระทำของตัวเองก็ไม่ผิด 

“ไง...ยัยเด็กปากดีเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว หืม..” คนใจร้ายร้องถาม ก่อนจะฝังใบหน้าลงที่ซอกคอหอทกรุ่นอย่างแรงจนเกิดร่องรอยไปทั่ว แต่เดิมที่คิดว่าจะสั่งสอนให้หล่อนสำนึก ว่าควรทำอะไรไม่ควรทำอะไร ก็กลับกลายเป็นเขาเสียเองที่เริ่มจะหักห้ามใจไม่อยู่ยามเมื่อได้สัมผัสเรือนร่างหอมกรุ่นของคนตรงหน้า 

“พูดมาสิว่าขอโทษ” ชายหนุ่มสั่งก่อนจะขบเม้นติ่งหูของรุ้งระวีเบาๆ กลิ่นหอมของเธอมันกำลังจะทำให้เขาจวนจะบ้าคลั้ง อาการมึนเมาที่เคยมีก่อนหน้านี้ค่อยๆ จางหายไปทันทีเมื่อเขาได้สัมผัสถึงความหอมหวานจากเรือนร่างของหล่อน