ปมแค้นเปื้อนรัก

คำโปรย

23:50 นาที หญิงสาวพาร่างที่บรรจงแต่งตัวอย่างประณีตมาถึงกลางสะพาน เธอเจาะจงเลือกชุดสวยที่สุดใส่ในวาระสุดท้ายของชีวิต ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางขับเน้นโครงหน้าหวานให้งดงามเด่นชัดสะดุดตา เธอหันหน้าไปทางแม่น้ำ ทอดมองมวลน้ำกระเพื่อมไหวเป็นเกลียวคลื่น ค่อยๆ ถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้วยกเท้าเปล่าเปลือยวางบนราวกั้นชั้นล่างสุด ไต่ไปทีละชั้นจนพาร่างตัวเองมานั่งบนราวกั้น

จมูกโด่งเชิดสูดหายใจลึกๆ รู้สึกถึงมวลอากาศไหลเข้าปอด แขนเรียวบางยกนาฬิกาข้อมือดูเป็นเวลา 23:58 นาที หญิงสาวตั้งใจรอให้ถึงเวลา 23:59 นาที พอถึงเวลานั้นเธอจะทิ้งตัวลงกลางแม่น้ำและอาจสิ้นใจในเวลาไม่ถึงนาที ตายในช่วงใกล้ถึงวันใหม่อาจนำพาให้เธอไปเกิดภพหน้าและภาวนาให้ชีวิตใหม่ไม่เส็งเคร็ง เท่านี้

ขณะกำลังนั่งรอเวลาเงาร่างปริศนาแอบย่องมาข้างหลังก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าที่มีกลิ่นแปลกๆ ปิดปากและจมูกเธอ หลังจากนั้นสติก็ดับวูบไป!

ดวงตากลมสวยแต่เลื่อนลอยไร้ชีวิตมองแขกผู้มาเยือน

###########

“ฉันหวังว่าวันนี้เธอคงไม่คิดดิ่งพสุธาอีก อ้อ..ไม่สิ!ดิ่งก้นแม่น้ำต่างหาก จะอะไรก็ช่างเถอะ! อยู่ที่นี่เธอจะไม่ได้ตายง่ายๆ เพราะฉันจะทรมานให้สมกับสิ่งที่เธอทำกับน้องสาวฉัน..จะทำให้เธอรู้จักคำว่าอยู่ไม่สู้ตายเสียยังดีกว่า!” พูดด้วยเสียงต่ำเย็นเหยียบ ดวงตาจ้องมองบุหลันด้วยความโกรธแค้น!

ชายหนุ่มหน้าคมร่างสูงประกาศเจตนารมณ์อย่างชัดเจน แต่หญิงสาวตรงหน้ากลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับคำพูดเหล่านั้นเลย หือม์..อยู่ไม่สู้ตายเหรอ? เหอะ (เสียงสูง) ..แล้วไอ้ที่เธอเป็นทุกวันนี้มันเรียกว่าอะไร? เรียกว่ามีความสุขจนเอ่อล้นออกทางปากงั้นสิ!? หญิงสาวนึกประชดประชันในใจ

“คุณเป็นใคร? ฉันไม่รู้จักน้องสาวคุณและมั่นใจว่าไม่เคยระรานใครก่อน!”

“หึ!ตอแหล!!” ตะคอกใส่ ช่างเป็นคำตอบที่ สั้น!กระชับ!และได้ใจความชัดเจน!ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเพราะไม่มีใครพูดแบบนี้กับเธอ บุหลันที่ปกติเป็นคนเอาการเอางาน ตอนเรียนคือเรียน ตอนทำงานก็ทำงาน หญิงสาวมีเพื่อนนับหัวได้และไม่ค่อยชอบสังคมกับใครเท่าใดจึงเป็นคนพูดน้อยบวกกับไม่ชอบอธิบาย หากเขาถึงขั้นลงมือลักพาเธอมา ถึงพูดอธิบายไปก็คงไม่เชื่อ รั้งแต่จะทำให้คิดว่าแก้ตัว!

“คุณจะคิดอย่างไรก็ช่างเถอะ ฉัน..ไม่ได้ทำ!” ยืนยันคำตอบด้วยท่าทางเฉยเหมยและน้ำเสียงราบเรียบราวไม่ทุกข์ร้อนที่โดนจับมา

**ตัวอย่าง**