รอยรักหลงลืม

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อหลี่หงอี้ถูกลอบฆ่าจนประสบอุบัติเหตุและความจำเสื่อม จึงถูกบิดาส่งไปรักษาตัวยังไร่องุ่น เพื่อต้องการให้ฟื้นฟูความทรงจำในอากาศที่บริสุทธิ์ จนเขาได้พบกับเธอ  

กชพรรณซึ่งได้รับหน้าที่ดูแลเขาจากคำสั่งของบิดา เนื่องจากชายหนุ่มเป็นเจ้าของไร่ที่เธอและครอบครัวอาศัยอยู่ เลยมิอาจปฏิเสธได้ ทว่ายิ่งได้ใกล้ชิดยิ่งหวั่นไหว ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองจึงเลยเถิดเกินกว่าหน้าที่ โดยที่ไม่ทราบมากก่อนว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว  

ในวันที่ความทรงจำของเขาคืนมา กลับเป็นวันที่ลืมเธอจนหมดสิ้น ขณะเดียวกันหญิงสาวกำลังอุ้มท้องลูกของเขาซึ่งคนเป็นบิดาอย่างเขาไม่มีวันได้รับรู้ คนที่ยังจำคือคนที่เจ็บ ฉะนั้นเธอขอแบกรับความทุกข์ครั้งนี้ไว้เพียงผู้เดียว  

“มาทำอะไรคนเดียวตรงนี้ครับ รู้ไหมเฮียคิดถึงมากเลย” ไม่พูดเปล่าถอดเสื้อคลุมตัวนอกแล้วสวมใส่ให้แก่คนตัวเล็ก โอบกอดหญิงสาวจากด้านหลัง วางคางลงบนไหล่มนอย่างออดอ้อน สูดกลิ่นหอมจากร่างอรชร 

“เฮียไค” กล่าวด้วยความตกใจ คาดไม่ถึงเวลาเช้าแบบนี้ชายหนุ่มจะมาปรากฏ  

“หายไปไหนมาเมื่อวานทั้งวัน รู้ไหมคิดถึง”  

“ปล่อยค่ะ” พยายามขัดขืนสุดฤทธิ์ กระทั่งถูกปล่อยเป็นอิสระ ถอยห่างชายหนุ่มหนึ่งก้าวมองด้วยแววตาว่างเปล่า 

“ปิ่นเป็นอะไรครับ โกรธอะไรเฮียเหรอ” มองคนตรงหน้าด้วยความงุนงง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย  

“ระหว่างเราต่อไปนี้อย่าเจอกันอีกเลย ต่างคนต่างอยู่เถอะ” กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด  

“ทำไม เฮียทำอะไรให้ปิ่นโกรธเหรอ” คว้ามือบางขึ้นมาวางทาบอกข้างซ้าย มองใบหน้าหวานยากจะหาคำใดมาอธิบาย  

“ฮึก เพราะปิ่นเกลียดคุณไงคะ ฉะนั้นระหว่างเรามันควรจบลงเพียงเท่านี้ อย่าได้เจอกันอีกเลย” สะบัดแขนเรียวหลุดจากการเกาะกุมพร้อมผลักร่างกำยำจนเซเล็กน้อย  

“ได้ปิ่น!! แล้วหลังจากนี้อยากมาเรียกร้องอะไรจากฉันอีก เพราะฉันจะไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงอย่างเธอ” ยิ้มร้ายมุมปาก ใบหน้าสง่างามเต็มไปด้วยความดุร้ายก่อนจะผละจากไป โดยไม่คิดจะเหลียวมองหญิงสาวแม้แต่น้อย 

“เฮียไค ฮือ ฮือ” น้ำตาแห่งความปวดใจไหลทะลักออกมาเหมือนทํานบแตกอย่างอดกลั้นไม่ไหว มองตามหลังคนตัวโตด้วยความอาลัยอาวรณ์  

คำเตือน 

นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะกับเยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี  

มีฉาก NC และเนื้อหาบางตอนที่มีคำรุนแรง และหยาบคาย  

**** โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ****