**นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น เป็นเพียงตัวละครสมมุติที่ถูกสร้างขึ้นมา**
“เสียใจ?” เสียงแหบห้าวดังขึ้นข้างหูทำให้คนที่กำลังอดสูกับชีวิตถึงกับต้องหันไปมอง ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ‘ไม่ใช่ไอ้เสี่ยตัณหากลับ!!’
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ความรู้สึกลึก ๆ ดีใจที่เมื่อคืนเธอไม่ได้เสียตัวให้ไอ้เสี่ยคนนั้น แต่ก็นึกเสียใจที่การเสียตัวครั้งนี้ไม่ได้มีค่าอะไรเลย
“ร้องไห้ทำไม” คนที่ยังไม่ได้คำตอบจี้ถามต่อ เขาตื่นก่อนเธอนานแล้วเพราะเป็นคนนอนน้อยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร “เมื่อคืนคุณขืนใจผม”
“ขะ..ขืนใจ” ได้ยินเช่นนั้นดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้นไปอีก ยิ่งเห็นท่าทีตื่นตระหนกของคนข้างกายก็ยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งขึ้นมา
“ใช่” คู่กรณีที่ถูกเธอ ‘ขืนใจ’ ตอบหน้าตาย สีหน้าและแววตาของเขาจริงจังมากเหมือนกับว่าไม่ได้ล้อเล่น เรื่องที่พูดคือเรื่องจริง จากตอนแรกที่อดสูกับชีวิต ตอนนี้ภีรดาต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ ความอับอายเข้าแทรกมาในโสตประสาท ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“เป็นผมที่ต้องเสียใจ”
“คะ?”
“ก็คุณข่มขืนผม” นี่ก็ย้ำเหลือเกิน!! หญิงสาวได้แต่โอดโอยในใจ ความจริงจะว่าข่มขืนเขาไม่ได้ ก็ในเมื่อเจ้าตัวเต็มใจ แถมยัง ‘เต็มที่’ กับเธอซะขนาดนั้น ทุกสัมผัส ทุกการเล้าโลม ทุกท่วงท่าเธอยังจำได้ดี
เขาเป็นผู้ชายที่เซ็กส์ดีมาก ถึงแม้จะไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่า แต่ความรู้สึกมันบ่งบอกได้ว่าผู้ชายคนนี้เด็ดจริงอะไรจริง
“คุณจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง”
“รับผิดชอบอะไรคะ”
“เรื่องเมื่อคืน” ยิ่งเห็นท่าทางกระต่ายน้อยกำลังตื่นตูม เดี๋ยวสับสน เดี๋ยวเขินอาย บางครั้งสายตาก็สื่อความเย้ายวนออกมาก็ยิ่งทำให้เขาอยากแกล้ง อยากที่จะเห็นสีหน้าเหลอหลาของเธอซ้ำ ๆ
“ต้องรับผิดชอบด้วยเหรอคะ” ภีรดาอ้อมแอ้มตอบ “ก็นึกว่า…เราสนุกด้วยกัน”
“คุณฟันผมแล้วทิ้ง?”
“มะ…ไม่ใช่นะคะ!” ยิ่งถูกกดดันก็ยิ่งอยากร้องไห้เต็มทน เขาพูดออกมาได้ยังไงว่าเธอฟันแล้วทิ้ง!! รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องเมื่อคืนมันคืออะไร ไม่เกินจริงเลยที่ว่า ‘สนุกด้วยกัน’
“งั้นคุณจะรับผิดชอบผมยังไง”
“คุณอยากได้อะไรคะ”
“แล้วคุณมีอะไรให้ผม...?”
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ฝากติดตามด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยน้า รักนักอ่านทุกท่านเลยค่ะ
ขอบคุณที่สนับสนุนนะคะ
Guest
