เมีย (ไม่) ตั้งใจ
“เธอเป็นเลขาฉันมากี่ปีแล้ว”
“จะ... จะสองปีแล้วค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็รู้สิว่าฉันไม่เคยง้อผู้หญิงที่ไหน” หญิงสาวพยักหน้ารู้ดีเลยทีเดียว
“ฉันให้สิทธิ์เธอตัดสินใจแล้วนะ แต่ในเมื่อเธอไม่รับข้อเสนอของฉัน เธอรู้ใช่ไหมว่ามันจะไม่มีโอกาสดีๆ เป็นครั้งที่สอง”
เขาเรียกสถานะเมียเก็บที่หยิบยื่นให้เป็นโอกาสดีๆ อย่างนั้นเหรอ พชิราจ้องตาคู่ดุนั่นตอบ
“พิ้งค์ไม่รับค่ะ” เขาค่อยๆ ปล่อยมือลง แต่สายตายังคงจับจ้องที่ใบหน้าหวาน
“สองครั้งที่ผ่านมาเธอคิดยังไง”
“คุณเก้า พิ้งค์บอกแล้วไงคะว่าพิ้งค์ไม่ได้ขายตัว!” เธอตะคอกใส่หน้าเขาเสียงดังอย่างลืมตัวว่าเขาเป็นเจ้านาย
“ให้ฉันฟรีๆ ว่างั้น”
หญิงสาวไม่ตอบ เพราะรู้ว่าถ้าเธอพูดเขาคงรู้ว่ากำลังจะร้องไห้ เธอไม่อาจควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติได้
“ก็ดี... ขอบใจมาก”
เขาปล่อยมือจากไหล่ของหญิงสาว หยิบผ้าเช็ดผมที่พาดไหล่วางไว้บนเตียงให้เธอ ก่อนจะออกไปจากห้องโดยไม่พูดไม่จา ประตูถูกปิดลงเสียงดังโครมใหญ่ ทำเอาร่างบางสะดุ้งและเรียกสติได้ว่าเขาออกไปแล้ว พชิรานั่งลงที่พื้นอย่างหมดแรง ผู้ชายร่ำรวยล้นฟ้าก็เห็นเธอเป็นเพียงดอกหญ้าที่หยิบขึ้นมาเด็ดดมแล้วก็ทิ้งขว้าง ใครจะดูถูกเธอก็ดูถูกไป แต่เธอต้องไม่ดูถูกตัวเอง เธอไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว หญิงสาวลุกขึ้นเดินไปที่ประตู ลงกลอนและไม่ลืมจะคล้องโซ่เอาไว้ อย่างน้อยมันก็ทำให้เธออุ่นใจในระดับหนึ่ง
Guest
