"มาเป็นเด็กฉันไหม"
ประโยคสั้นๆที่ทำให้คนฟังหัวใจกระตุก
นี่สินะ คงเป็นเรื่องสำคัญที่เขารอบอก หญิงสาวเลิกคิ้ว ใบหน้างุนงงเต็มไปด้วยคำถาม สงสัย และไม่เข้าใจ เธอรีบเอ่ยปฏิเสธ
"เราไม่.."
"ต่อไปก็ไม่ต้องรับงานแบบนี้อีก ฉันจะมาค้างด้วยทุกวันศุกร์ จ่ายค่าขนมให้เป็นรายเดือน อยากได้เท่าไหร่ว่ามา"
เขาเอ่ยออกมาจริงจัง ราวกับกำลังคุยสัญญาธุรกิจ ใบหน้าเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก
ดาณิกา ยืนนิ่ง จ้องแววตาคมกริบ คล้ายร่างกายและสมองหยุดทำงานลงชั่วคราว มีเพียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำในตอนที่เอ่ยปากออกไป คำพูดที่กลั่นผ่านหัวใจแต่ไม่ผ่านสมอง
"เดือนละแสนไหวเหรอคะ"
เธอแกล้งพูดออกไปประชดคนเย็นชาตรงหน้าริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นก้มหน้ามองรองเท้าผ้าใบคู่เก่งของตัวเอง เธอพูดอะไรออกไปไม่คิดเลยนะ 'ดาณิกา'
"อืม ดีล ฉันให้เพิ่มอีกสองแสน ส่งเลขบัญชีมา"
เสียงทุ้มหนักแน่นแฝงไปด้วยความจริงจังของเขาทำให้เข่าเธอแทบทรุด
ผู้ชายคนนี้มัน...บ้าบอสิ้นดี
Guest
