ไม่มี คิดไม่ออก

รอบตัวผมมีคนมากมาย

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันดีๆ ที่ทุกคนมารวมตัวกัน

เพื่อเฉลิมฉลองให้กับคู่บ่าวสาวของงาน

ผม ก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น

จะต่างกันก็แค่ ผม...ไม่มีความสุข

..................................................................................................................................................................

'ไง ทำตัวเป็นเงาทุกที มางานด้วยทำไม่มาทักทายกันบ้างวะ'

ผมหันไปมอง ผู้ชายคนนึง ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

'ไม่ได้เอาปากมารึไง ที่ถามน่ะ ได้ยินม้ะ'

ก็อย่างนี้ไง ผมถึงไม่อยากเข้าไปทัก

'ได้ยิน เห็นยุ่งๆ ไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ'

มันมองผมด้วยความขัดใจนิดๆ ก่อนจะถอนหายใจแล้วทำๆเป็นไม่สนใจ

คงไม่ชอบใจนักหรอกที่ได้คำตอบแบบนี้น่ะ แต่แล้วยังไง ผมก็เป็นคนแบบนี้แหละ

'เหอะ เพื่อนกันจะคิดมากเพื่อ? มึงไม่มา กูเบื่อจะแย่'

เบื่อ? หึ พูดง่ายดีนะ

'แล้วไง กูก็มาแล้วไง พอใจรึยัง'

'เดี๋ยวรอด้วยล่ะ เสร็จงานทางนี้แล้วจะโทรไปหา วันนี้เบื่อๆ ไปเที่ยวเป็นเพื่อนหน่อย'

เพื่อน...อีกแล้ว เมื่อไรผมจะหลุดพ้นจากคำๆ นี้ซักที

'แล้วเจ้าสาวหล่ะ สวยดีนะ มึงเอาไปทิ้งไว้ที่ไหน?'

ผมมองมันด้วยสายตาแบบไหนไม่รู้ แต่น้ำเสียงของผมคงไม่ค่อยดีนัก ผมหันหน้าหนีสายตาคมที่เริ่มเข้มขึ้น ก้มลงมองพื้นซีเมนต์ที่มีเงาของผม ทอดยาวอยู่เบื้องหน้าแทน

'หึ หึงรึไง?'

หึง? ไม่หรอก ผมไม่มีสิทธิ์นั้น คำว่า เพื่อน มันไม่มีสิทธิ์อะไรไปคิดแบบนั้นหรอก ไม่มี

'เปล่า'

ผมตอบมันไป เสียงผมเบาเหลือเกิน อาจเป็นเพราะผมเหนื่อยก็ได้มั้ง เหนื่อยที่ต้องรอ รอ มาตลอด

'ก็ดี กูรู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่ หยุดคิดซะ ถ้ายังอยากใช้คำว่า เพื่อน กันต่อไป'

คำพูดแล้งน้ำใจสมกับเป็นมัน ผมชินซะแล้ว เคยโกรธจนไม่อยากจะโกรธแล้ว เหลือแต่ความเจ็บแปลบที่อกซ้ายนี่แหละ เมื่อไรจะชินชาและหายไปซักทีก็ไม่รู้

'กูไม่ได้รักมึง อย่ามโนขอร้อง'

ผมมองมันก่อนจะปฏิเสธออกไป ใช่ ผมไม่เคยยอมรับว่าชอบมัน อย่างน้อยก็ตอนมีสติสมบูรณ์ดี
ไม่เมาเป็นหมา เหมือนในวันที่มันบอกผมว่าจะแต่งงาน วันเกิดของผมวันนั้น วันที่มันเลือกคนที่จะยืนข้างๆ

วันที่มันเดินเข้ามายื่นกล่องของขวัญ แนบด้วยการ์ดบางๆ เรียบหรูสีชมพูหวานนั่น

คำเชิญที่ไม่คิดฝัน คำเชิญจากคนที่เรารักไปร่วมยินดี กับ คนที่มันเลือก

เจ็บ

บอกได้คำเดียว

'มึงมันปากแข็ง วันเกิดนั้น มึงยังมาสารภาพรักกับกูอยู่เลย ทำเป็นลืม?'

วินาทีนั้น ผมรู้เลยว่า..ผมเกลียดเสียงมัน เกลียดสีหน้าเจ้าเล่ห์ของมัน เกลียดที่ตั้งแต่มันรู้ มันก็เอาเรื่องนี้มาพูดล้อเล่นกับผมเสมอ เกลียดที่มันไม่ถือสาอะไร เกลียดที่มันสั่งห้ามไม่ให้รัก เกลียดที่ต้องพยายามยิ้มต่อหน้าคนของมัน ซ้ำแล้วซ้ำอีก เกลียด...ที่ต่อให้รู้ว่ามันเลว ก็ยังเกลียดมันจริงๆ ไม่ลงซักที

'กูเมา พูดเหี้ยอะไรจำได้ที่ไหน แล้วอีกอย่างกูเพื่อนมึงนะ จะรักมึงแบบนั้น ได้ยังไง ประสาท!'

ใช่ รักไม่ได้หรอก

'เออๆ กูก็แค่เล่นๆ มึงก็จริงจังไปได้ ว่าแต่คำตอบมึงล่ะ เร็วๆ กูจะเข้าไปในงานแระ รินรอยู่'

ริน ชื่อเจ้าสาวของมัน ผู้หญิงร้ายกาจที่ได้หัวใจมัน

ผู้หญิงที่จะได้ยืนในแสงสว่างข้าง ๆ มันต่อจากนี้

'กูไม่ได้ว่างขนาดนั้น วันนี้แค่มาลามึงเท่านั้นแหละ'

พอแล้ว แค่เจอกันแค่นี้ก็พอแล้ว อย่างน้อยๆ ก็ได้บอกลากัน แม้จะฐานะเพื่อนก็ตาม

'มึงว่าอะไรนะ!! มึงจะไปไหน?! กูไม่ให้มึงไป! '

ไปให้ไกลจากคนใจร้ายอย่างมึงไง ไปเพื่อรักษาเศษใจที่เหลือของกูบ้าง

'เคียว กู.."

'พี่คินค่ะ ทำอะไรอยู่ คุณพ่อถามหาใหญ่เลย ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอไม่ดีนะคะ ไปกันเถอะ'

แต่ก็ต้องชะงักไป เพราะเสียงของผู้หญิงคนนั้น

มาตามของของตัวเองกลับไปสินะ หึ ผมคงหมดเวลาแล้ว

'ริน พี่ขอเวลาแป๊บนึงนะ พี่มีเรื่องจะคุยกับเพื่อนหน่อย รินไปรอในงานก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไป'

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มหวานให้มันอย่างเข้าใจ ก่อนจะหันมามองผม แวบหนึ่งผมเห็นความไม่พอใจอยู่ในแววตาของเธอคนนี้ แต่ก็แค่เพียงแป๊บเดียว ก็แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานน่ารักเหมือนเดิม

หึหึ เวรี่เฟค

'ไม่ต้องหรอก กูจะไปแล้ว มึงกลับเข้างานไปเถอะ ขอให้มึงมีความสุข กูไปหล่ะ'

ผมไม่รู้ว่ามันยังมีอะไรจะพูดอีก แต่ผมไม่มีเวลาจะฟังแล้วแหละ คำอวยพรนี้ผมให้มันคนเดียวก็จริง แต่...

'ขอบคุณค่ะ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ ต่อจากนี้ รินจะดูและพี่คินให้มีความสุขเอง พี่เคียวไม่ต้อง ห่วง นะ คะ ป่ะคินเข้างานกันเถอะ คุณพ่อรอแย่แล้วเนอะ'

มันดูลังเล แต่ก็ทนแรงตื้อของผู้หญิงคนนั้นไม่ไหว สุดท้ายก็เหมือนเดิม มันเลือกที่จะ...

' มึงอย่าพึ่งไปนะเคียว เดี๋ยวกูออกมาคุยด้วย รอกูก่อน'

ผมไม่ได้รับปากมัน เพียงแค่ยืนดูมันเดินกลับเข้างานไปกับเจ้าสาวของมันเงียบๆ ก่อนจะเดินไปอีกทาง

อีกทาง...ที่มีผู้ชายฝรั่งหน้าโหด ตัวเท่าควายคนหนึ่งรอผมอยู่

'นานจริงนะ แค่ร่ำลาเจ้าบ่าวของคนอื่นเนี้ย'

อืมม ภาษาไทยมาเต็มสตรีม แม่งพูดไทยชัดกว่าผมอีก ห่า!

'หุบปากซะ ถ้ามึงรีบนักก็ออกรถซักทีสิ!"

ผมไม่มีอารมณ์มาต่อปากต่อคำกับมันหรอก แม่งก็ยังกวนส้นไม่เลิก

มันยิ้มร้ายๆ ที่มุมปากเหมือนเคยเวลาถูกใจอะไร

'อย่าใจร้อนสิครับ 'เมีย' เดี๋ยวไม่สวยนะ'

'Shut Up!! '

ไอ้ฝรั่งเฮงซวย ผมเกลียดมันจริงๆ ให้ตาย แค่เรื่องคินกูก็เจ็บพอแล้ว

มึงยังมาตอกย้ำสถานะ 'เมีย' ห่าเหวนั่นกะกูอีก

เกลียดขึ้หน้าแม่งจริงๆ

เพราะเวลาผมมองหน้ามันทีไร ทำให้ผมคิดได้ทุกทีว่า

แค่พลาดคืนเดียว

ก็ชิปหายทั้งชีวิต!!

'เคยบอกว่าเงียบใส่สิ จำไม่ได้หรือครับเมีย เดี๋ยวผัวก็จอดจัดหนักข้างทางนี่ซะเลย เอาไหม? หื้มม'

ใครจะอยากเป็นเมียมาเฟียอย่างมึงเหล่า!!! เลิกเอามือมาจับนู่นจับนี่บนตัวกูซักที ไอ้เวร!!