สายใยรักร้าย

"วาจะกลับมาแล้ว มึงจะเอาไงกับน้องปัณวะ?"ชวกรหันมาถามเพื่อนที่นั่งหน้านิ่งอยู่ตอนนี้ ติณณภพยังคงนิ่งเฉย 

"กูว่ามึงควรบอกน้องปัณเรื่องวานะ ทำแบบนี้กูสงสารน้องเขาว่ะ ดูก็รู้ว่าน้องปัณรักมึงมาก มึงจะแต่งงานกับวาอยู่แล้ว มึงก็ควรปล่อยน้องเขาไป"ชวกรมองหน้าเพื่อนอย่างต้องการคำตอบ ปัณฑาวีย์เป็นเด็กสาวที่น่ารักคนหนึ่ง เธอทั้งเรียบร้อยและอ่อนหวาน และเพราะความสวยของเจ้าหล่อนดันมาเข้าตาไอ้เพื่อนคนนี้จนก่อเกิดเป็นความผูกพันกันขึ้นมา ชวกรจะไม่เข้ายุ่งเลยถ้าไม่ติดว่าติณณภพมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว 

"กูมีวิธีจัดการก็แล้วกัน"น้ำเสียงของติณภพราบเรียบไร้แวววิตกกังวลใดๆ 

"ยังไง?ให้น้องปัณเป็นเมียน้อยมึงอย่างงั้น เหรอ?" 

ติณณภพปรายตามองเพื่อนพลางพูดออกมาอย่างตัดรำคาญ 

"มึงจะถามอะไรกูนักหนา ก็บอกแล้วไงว่ากูจะจัดการทุกอย่างเอง" 

"เออ! รีบหน่อยก็ดีนะมึง วาจะกลับมาเดือนหน้าแล้วถ้ามึงเลือกวา มึงก็เลิกกับน้องปัณซะ" 

ร่างระหงที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินทุกถ้อยคำที่ผู้ชายทั้งสองสนทนากัน น้ำสีใสหยดลงบนแก้มนวล เธอยกมือปิดที่ปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นไห้เล็ดลอดออกมาให้คนที่อยู่ในห้องได้ยิน เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจเมื่อได้รู้ว่าชายที่รักที่สุดมีคนที่เขารักและกำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว  

ตัวเธอเองต่างหากที่มาทีหลังและเป็นได้แค่ของเล่นคั่นเวลารอตัวจริงของเขากลับมา มือบางลูบที่หน้าท้องแบนราบ ร่างเล็กสั่นไหวหัวใจดวงน้อยๆที่มอบให้เขาไปแล้วทั้งดวงเจ็บปวดรวดร้าว จบแล้วความรักปลอมๆจากคนใจร้ายอย่างเขา