โปรยปราย:
“ท้อง! อย่าบอกนะว่าลูกผม!”
ราวกับถูกลากไปตบกลางสี่แยก จารุพัชรรู้สึกหน้าชาเห่อไปทั้งแถบแม้จะยังไม่โดนตบก็เถอะ เธอมีอะไรกับเขาตั้งหลายยกขนาดนั้นแล้วจะให้เป็นลูกใครล่ะ
“ลูกแมวมั้งคะ” พอเห็นสายตาเขียวปั๊ดที่พร้อมจะขย้ำหัวเธอได้ทุกเมื่อ “อยู่ในท้องฉันก็ต้องเป็นลูกฉันสิคะ! ลูกฉันคนเดียว”
“คุณเป็นปลากัดหรือไง ถึงได้จ้องตากันแล้วท้องเองได้”
ก็ถ้ากัดได้ เธอก็อยากกัดหัวเขาเนี่ยแหละคนแรก กวนประสาทดีนัก
“ก็คุณบอกฉันเองเมื่อกี้ว่า...อย่าบอกนะว่าท้องลูกผม ฉันก็ไม่บอกแล้วนี่ไงจะเอาอะไรอีกคะ”
พูดมาขนาดนี้ เธอก็พอรู้แล้วล่ะว่าเขาไม่ได้ต้องการเธอกับลูก ยังดีที่เขาไม่ใจร้ายบอกให้เธอไปเอาเด็กออก แค่นี้ก็บุญแล้ว
“เฮ้อ...ถ้าคุณห่วงว่าฉันกับลูกจะมาทำให้ชื่อเสียงพระเอกซุปเปอร์สตาร์ของคุณต้องพังพินาศล่ะก็ ขอให้คุณสบายใจได้ เพราะฉันไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นแน่ ต่อไปฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก คราวนี้ฉันรับรองได้ ส่วนลูกในท้อง ฉันจะเลี้ยงเขาเอง ไม่ไปรบกวนคุณหรือทำให้แฟนสาวไฮโซของคุณเข้าใจผิดแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะคะ”
“พูดจบหรือยัง”
ธิเบศเอ่ยด้วยเสียงเย็นเฉียบ ตาเหยี่ยวคมจัดของเขาจ้องหน้าเธอราวกับจ้องเหยื่อพร้อมขย้ำได้ทุกเมื่อ
“จบก็ได้ค่ะ เป็นอันว่าคุณเข้าใจแล้วเนอะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
จ้องอะไรเบอร์นั้นนะ ตาดุชะมัด รีบชิ่งหนีก่อนจะโดนกินหัวดีกว่า
“เดี๋ยว!” มือที่เตรียมเปิดประตูรถชะงักกึก
“คะ...คุณมีอะไรอีกคะ”
“ผมบอกคุณซักคำหรือยังว่าจะไม่รับผิดชอบลูก”
“หา!”
เธอหูฝาดไปใช่ไหม เขาจะรับผิดชอบลูกในท้องเธองั้นเหรอ เป็นไปได้หรือเนี่ย
“ถ้าเขาเป็นลูกผมจริงๆ ผมจะรับผิดชอบเขาแน่”
“หืม...” หมายความว่าไงวะเนี่ย ยิ่งฟังก็ยิ่งงง
“เดี๋ยวนะคะ คุณบอกว่าถ้าเขาเป็นลูกคุณจริงๆ แปลว่าคุณไม่เชื่อว่าเด็กในท้องฉันเป็นลูกคุณงั้นสิ ฉันเข้าใจถูกไหม”
“อืม...ก็ทำนองนั้น”
คราวนี้ยิ่งกว่าโดนลากไปตบกลางสี่แยก แต่เหมือนโดนเขาสาดหน้าด้วยน้ำกรดซ้ำเข้าไปอีกถังใหญ่ จนหัวใจปวดแสบปวดร้อนไปหมด ตาบ้านี่คิดว่านอกจากเขา เธอยังไปนอนกับคนอื่นจนท้องแล้วมาโมเมว่าเป็นลูกเขาอย่างนั้นเหรอ…
พบการรวมตัวเฉพาะกิจของ 5 นักเขียนสาว ที่จะมาเขย่าหัวใจคุณกับซีรี่ส์สุดฟินกับ Project ‘อุ้มรัก’ 5 เรื่อง 5 รสชาติ
เมื่อพระเจ้าสร้างผู้หญิงกับผู้ชายให้มาคู่กัน เพื่อให้เผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นยังคงอยู่ แต่ใครจะรู้ว่ามีหลายครั้ง ผู้หญิงคนหนึ่งอาจจะท้องโดยที่เธอต้องอุ้มท้องอยู่โดยลำพัง แต่เพราะเหตุใดนั้นลองไปอ่านกันเถอะจ้า
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นโดย เหตุการณ์ ตัวละคร สถานที่ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งสมมติจากจินตนาการ และความเพ้อฝันส่วนตัวของผู้เขียนทั้งสิ้น สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ไม่อนุญาตให้คัดลอกเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดเพื่อไปเผยแพร่หรือสร้างเป็นฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ใดๆ ทั้งสิ้น เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์แล้วเท่านั้น
ก่อนเสพย์ -- โปรดสังเกตคำโปรยวันละสองเวลาก่อนและหลังอาหาร
ระหว่างเสพย์ -- ห้ามคิดมาก คิดเยอะ คาดหวังสาระ ทำใจให้ปลอดโปร่ง แล้วสนุกสนานไปกับนิยายให้เต็มที่
หลังเสพย์-- ถ้าสนใจโปรดแอดแฟน หรือทิ้งคอมเม้นต์ไว้ให้ชื่นใจสักนิด เพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตคนเขียนโรคจิตให้มีแรงปั่นนิยายแบบลืมตาย 555
“ท้อง! อย่าบอกนะว่าลูกผม!”ราวกับถูกลากไปตบกลางสี่แยก จารุพัชรรู้สึกหน้าชาเห่อไปทั้งแถบแม้จะยังไม่โดนตบก็เถอะ เธอมีอะไรกับเขาตั้งหลายยกขนาดนั้นแล้วจะให้เป็นลูกใครล่ะ
Guest
