กรงรักเจ้าพ่อแดนเถื่อน

คำโปรย 

“ที่คุณพาฉันมาที่นี่ ก็เพราะอยากนอนกับฉันอย่างนั้นเหรอ!!!” 

เธอถามเพื่อความแน่ใจ เขาเองก็ยินดีตอบตามความเป็นจริง เพราะเขาซื่อสัตย์กับตัวเองเสมอ 

“เพราะเธอน่าสนใจต่างหาก...” ลมหายใจร้อนผ่าวที่รุนแรงขึ้นทุกขณะ น้ำเสียงแหบพร่าผสมผสาน ทำให้รู้ว่าเขากำลังมีอารมณ์อย่างแน่นอน “ไม่ใช่ว่าใครจะมาเป็นม้าให้ฉันได้ง่าย ๆ นะ เธอโชคดีแค่ไหนแล้วที่ฉันเสนองานนี้ให้ โสเภณีอย่างเธอ ถ้าไม่รับงานนี้ไว้ก็คงโง่เกินทน ทำงานให้ฉันแค่คนเดียว ไม่ต้องไปแบให้ใครอีก” 

เธอฟังเขาพร่ำได้โดยไม่รู้สึกเจ็บ นั่นเพราะคิดเอาว่าเขาไม่ได้รู้ความจริงว่าเธอไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แต่การที่เขาพยายามจะก้มเข้าหาเธอเพื่อเชยชิมแก้มสาวและลำคอของเธอตลอดเวลา นั่นเองที่ทำให้เธอแทบทนไม่ไหว 

“เดี๋ยว!” เอาอีกแล้วยัยโง่ “ทำไมถึงเลือกฉัน!” 

“ก็...” คำถามนี้ทำให้เขานิ่งไปครู่หนึ่ง เขากำลังนึกถึงคำว่าโชคชะตาฟ้าลิขิต แต่ก็ไม่อาจรับได้ เมื่อหญิงสาวที่กระโดดเข้ามาหาเขากลับเป็นแค่โสเภณีคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่ลูกสาวของผู้ดีจากตระกูลไหน หรือคุณหนูผู้ร่ำรวยมั่งคั่งจากตระกูลใด ดังนั้น คำว่าโชคชะตาคงใช้ไม่ได้ อย่างดีก็คงเป็นได้แค่เวรกรรมที่ทำร่วมกันมาเท่านั้น 

“เพราะเธอสวยพอจะเป็นม้าของฉัน!” 

“ม้าที่หมายถึงเมียเก็บหรือคะ” เธอลองหยั่งเชิงเพื่อให้แน่ใจอย่างถึงที่สุด เขาจ้องตาเธอเป็นมัน ก่อนจะยิ้มหยันออกมาอย่างดูแคลน 

“เมียเก็บอาจสูงไปด้วยซ้ำ คำว่าเมีย ไม่ว่าจะระดับไหน เมียหลวง เมียน้อย หรือเมียเก็บ ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนโชคดีได้ใช้เลยสักคน ระดับนางเอกแถวหน้าของวงการยังทำไม่ได้เลย แล้วโสเภณีอย่างเธอจะเป็นไปได้ยังไง” 

คำก็โสเภณี สองคำก็โสเภณี ทำเหมือนเหยียดหยามดูหมิ่น แต่ท่าทางเหมือนอยากเขมือบเธอตลอดเวลา นี่สินะ ที่เขาบอกว่า เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหล กินน้ำแกง รังเกียจเขา แต่ก็อยากนอนกับเขา ! 

“คงไม่มีวันเป็นไปได้หรอกค่ะ” เธอยิ้มเย็น มองหน้าเขาด้วยสายตารังเกียจ แต่เขากลับมองเห็นเพียงจริตมารยาของหญิงสาวเท่านั้น 

“ใช่ อยู่กับฉัน อย่าหวังอะไรมากเกินกว่านางบำเรอรายวัน แต่ถ้าฉลาดหน่อย ช่วงที่ยังใหม่อยู่ ก็พยายามกอบโกยเงินให้ได้มากที่สุดแล้วกัน เพราะฉันมันสายเปย์อยู่แล้ว เข้าใจมั้ยยัยโง่” 

ติชิลาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันนี้จะมาถึง วันที่ความสวยของเธอนำภัยร้ายแรงครั้งใหญ่มาให้ชีวิตเธอ 

“แค่ได้เป็นนางบำเรอของเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่ก็คงเป็นบุญของโสเภณีอย่างฉันแล้ว” 

“ถูกต้อง! ฉันจะให้เธอสวมปลอกคอตั้งแต่วันพรุ่งนี้” 

“ปลอกคอ?” 

“ใช่ ก็คล้ายๆ ของสัตว์นั่นแหละ มันเป็นสัญลักษณ์ คนทั้งฟาร์มจะรู้กันว่าเธอเป็นนางบำเรอของฉัน แต่ไม่ต้องห่วง พวกเขาจะไม่ยุ่งกับเธอ ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าแตะต้องเธอ เพราะเธอเป็นของฉัน ฉันคนเดียวเท่านั้นที่ขี่เธอได้!” 

เขามันโรคจิตชัด ๆ เลย เธอลงความเห็นได้โดยไม่ต้องรอให้จิตแพทย์วินิจฉัยเลยล่ะ 

“คุณ...” เธออ้าปากจะปฏิเสธเขา แต่ไม่ทันเสียแล้ว เขาฉกปากเธอไปดูดอย่างเร็วและเร่าร้อนราวกับกระหายจัด จนเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน รู้ตัวอีกทีลิ้นของเขาก็มาอยู่ในโพรงปากเธอแล้ว 

“อื้อ...” เธอพยายามผลักไสเขาอย่างถึงที่สุด ด้วยการผละใบหน้าหนี แล้วยันแผ่นอกแข็งแกร่งของเขาเอาไว้ 

“ยะ...อย่า...อย่านะ!” 

“อือ...” เขาหน้าแดงก่ำ หายใจแรงกว่าเดิม จ้องมองเธอเหมือนกำลังจ้องมองเหยื่อรสหวาน การร้องห้ามของเธอก็ยังเป็นแค่มารยาหญิงสำหรับเขา 

“พยศนักใช่มั้ย...” อสุรีอดใจไม่ไหวแล้ว จึงก้มเข้าซุกไซ้ซอกคอของเธอ มือไม้ปัดป่ายไล้ลูบไปทั่วเรือนร่างระหง เธอตกใจจนตัวสั่น หวาดหวั่นจนจิตกระเจิง แต่ยังมีสติพอจะเอาตัวรอดจากกรงเล็บของเสือร้าย จึงคว้าจับที่ต้นแขนของเขาแล้วบีบแผลของเขาอย่างแรง 

“โอ๊ย!” เขาผละตัวออกทันที สีหน้าทั้งตกใจทั้งประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะกล้าทำกับเขาขนาดนี้ ถึงจะพยศ แต่ก็ไม่ควรบ้าบิ่นขนาดนี้ 

“นี่เธอทำอะไรของเธอ!” 

ขาดคำนั้น เธอตบหน้าเขาเต็มแรงจนใบหน้าคร้ามหันไปอีกทางเลยล่ะ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาโดนผู้หญิงตบ สำคัญกว่านั้น ผู้หญิงที่ตบเขาคือโสเภณีเสียด้วย !