' นานแค่ไหนแล้วนะที่ข้าไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นนอกวัง '
‘ องค์ชาย ทรงอยากไปที่ใดหรือเจ้าคะ ’
' ข้าไปที่ใดก็ได้ ขอแค่มีเจ้า '
‘ 'หม่อมฉันอยากไปขอพรที่วัดหลัวอวิ่นเพคะ หม่อนฉันอยากขอพรข้อหนึ่ง ’
‘ เจ้าอยากขออะไร ข้าอยู่ตรงนี้ทั้งคน ข้าให้เจ้าได้ทุกอย่าง ’
‘ ความลับเพคะ ’
เสี่ยวหลันชั่วชีวิตนี้ของข้า มีเพียงเจ้าข้าก็พอใจแล้ว ข้ามิเคยปรารถนาสิ่งใด เพียงแค่ต้องการอยู่เคียงข้างเจ้าให้นานอีกสักหน่อย
ฟ้าดินช่างไร้เมตตา ส่งนางให้ข้ารักฝังใจ แล้วใยจึงต้องพรากนางจากไป ...
ชั่วชีวิตนี้ข้าช่างอาภัพนัก มีรักแต้ไร้วาสนาเคียงคู่ ความปรารถนาสุดท้ายของข้า ขอให้ข้าได้ใช้เวลาเสี้ยววินาทีสุดท้ายปกป้องคนที่ข้ารักได้ด้วยเถิด ...
หญิงสาวน้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว เธอรับรู้ได้ถึงความรักอันลึกซึ้งและอดที่จะต่อว่าโชคชะตาอันแสนโหดร้ายที่เกิดขึ้นในโศกนาฏกรรมรักข้ามแคว้น ท่ามกลางม่านน้ำตาที่ไม่มีทีท่าจะหยุดไหล มีฝ่ามืออันแสนอบอุ่นคู่หนึ่งคอยประคองใบหน้าหญิงสาวด้วยความนุ่มนวล มือหนาเช็ดน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา ชีวิตนี้แค่ได้พบเขาอีกครั้งเธอก็ไม่ต้องการสิ่งใดอีก
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งโดยได้แรงบันดาลใจจากตัวละครเรื่องไข่มุกเคียงบัลลังค์ ทางwetv นะคะ
จบแบบเปียกปอนไปทั้งใจจนอยากเขียนเรื่องราวให้เขาได้อยู่คู่กันอย่างที่อยากให้เป็นค่ะ
ขอขอบคุณนักอ่านที่เข้ามาติดตามนะคะ
//////////
Guest
