ดั่งทรายต้องลม

ของบางอย่างเห็นค่า ในวันที่เสียมันไป... 

.... 

“ฉันให้เธออยู่ที่นี่ก็บุญเท่าไหร่แล้ว อย่าเรื่องมากไปหน่อยเลย...รำคาญ” ปรินทร์กระแทกเสียงใส่ มองหน้าพราวฟ้าด้วยความเบื่อหน่ายเป็นที่สุด “แล้วก็เลิกร้องไห้ซะที เห็นแล้วหงุดหงิด น่าเบื่อที่สุด” 

พราวฟ้าไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ย นอกจากน้ำตาที่รินไหลไม่หยุด เธอเตรียมตัวเตรียมใจไว้สักพักแล้วว่า ปรินทร์ต้องพาทิวาทิพย์เข้ามาอยู่ร่วมบ้านในฐานะเมียอีกคนหนึ่ง แต่พอถึงเวลาจริง พราวฟ้ากลับทำใจยอมรับไม่ได้ และไม่มีวันทำได้ 

มือเรียวสวยวางลงบนท้อง เธอลูบท้องเบาๆ ก้มหน้าลงบอกกล่าวกับอีกหนึ่งชีวิตในครรภ์ 

“พ่อไม่ต้องการแม่แล้ว เราไปอยู่กันสองคนนะลูก” 

เป็นการตัดสินใจอันแน่วแน่ของพราวฟ้า เมื่อเขาไม่เห็นค่า ไม่เห็นแก่ความรัก จะอยู่ให้ทุกข์ทรมานใจทำไม หากเธอไม่ดึงตัวเองออกจากความเจ็บปวด เธอก็ต้องจมอยู่กับความเสียใจไปตลอดชีวิต 

ปุรินทร์ (โดม) 

ชายใจโลเล รู้ตัวว่ารักใครในวันที่สายเกินไป 

พราวฟ้า (ทราย) 

ความเจ็บปวดและเสียใจจากการกระทะของสามี 

ทำให้เม็ดทรายเม็ดนี้ เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว เอาคืนสามีได้อย่างเจ็บปวดที่สุด 

ไตรภูมิ (น้องตรัย) 

โซ่ทองคล้องใจ ตัวเชื่อมให้พ่อและแม่กลับมารักกันอีกครั้ง 

นิยายเรื่องนี้ดราม่า โรแมนติกนะคะ น้ำตาท่วมจอค่ะ 

เตรียมตัวสงสารนู๋ทรายได้เลย