คีรี ประเสริฐสิทธิชัย
ผู้หญิงที่เขารักดันเป็นน้องสาวคนที่เขาเกลียดขี้หน้า
พริมา อัศวพัฒนกุล
ต่อให้เขาจะเห็นเธอสำคัญในลำดับสุดท้าย เธอก็เลิกรักเขาไม่ได้อยู่ดี
“ปะ เปอร์ อันนั้นมัน...แข็งอะ” คนโดนกอดพูดตะกุกตะกักอย่างเขินอาย
“ก็เธอยั่วฉันทำไมล่ะ” เขาโบ้ยความผิดให้เธอ จมูกก็สูดดมกลิ่นแชมพูอ่อน ๆ
“เค้าเปล่า” เธอตอบหน้าใสซื่อ คีรีดึงเธอไปกอดแล้วไอ้นั่นมันมาโดนเหน้าท้องเธอเองต่างหาก
“อยากอีกแล้ว...” เสียงทุ้มแหบพร่าขึ้นมาทันที
“ไม่ได้นะ ถ้ากลับบ้านช้าคุณพ่อจะสงสัย”
.
.
.
.
"ตอนมันยังไม่ได้เธอมันก็ดีแบบนี้แหละ พอได้แล้วมันก็จะเบื่อเธอ” เขาเอนตัวโน้มไปด้านหน้าให้ใกล้กับคนตัวเล็ก “เหมือนฉันตอนนี้ไง... แต่ไม่เป็นไร ฉัน ‘เอา’ เธอจนหนำใจแล้ว อาจจะพรุนนิดหน่อยแต่ส่งต่อให้คนอื่นใช้งานได้”
“...” น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะต่อหน้าเขา ใจของเธอแตกสลายยับเยินกับคำพูดของเขา
“ขอบใจนะที่ให้ฉัน ‘เอา’ ฟรีตั้งสองปี”
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงการสมมติขึ้นมา ชื่อบุคคล เนื้อเรื่อง สถานที่ที่กล่าวถึงเป็นการสมมติเพื่อความสมจริงนะคะ หากเนื้อเรื่องหรือชื่อตัวละครไปซ้ำกับนักเขียนท่านใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
Guest
