เล่ห์ทศกัณฐ์ (อีบุ๊ค+ติดเหรียญ)

**มีอีบุ๊คแล้ว** 

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พุทธศักราช ๒๕๓๗ 

ไม่อนุญาตให้แสกนหนังสือหรือคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใดเพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ 

ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ต่อ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น 

ต้องระวางโทษสูงสุดตามกฎหมาย ไม่ยอมความทุกกรณี!  

โชคชะตาพลิกผลันเมื่อชายผู้เกิดมาพร้อมความยากจนจากโรงโขนเล็ก ๆ ในหมู่บ้านสลัม ประสบความสำเร็จเป็นเจ้าคนนายคน  

‘ไอ้เมธพนธ์’ คือชื่อที่ทุกคนเรียกคาสโนว่าหนุ่มนักธุรกิจ เจ้าของฟาร์มมาเฟีย จุดประสงค์เดียวของ ‘เมฆ’ มีเพียงการแก้แค้นฟาร์มคู่แข่งผู้สร้างตราบาปจอมปลอมให้ตัวเขาจนไม่มีจุดยืนในสังคม  

วิธีที่สะใจที่สุดคือแย่งผู้หญิงที่มันรัก ‘รักต้องแย่ง’ ตัวร้ายที่รู้จักแค่คำว่าแย่ง! คงมีแต่ทศกัณฐ์กับตัวเขา ‘นายหัวเมฆแห่งไร่องุ่น พีควัลเล่’ 

         ตัวอย่างที่ ๑ 

         “คุณพายเธอดูดีกว่าในรูปเยอะนะนายหัว สวยยังกับนางฟ้านางสวรรค์ ผมเคยแค่แอบดูอยู่ไกล ๆ วันนี้เพิ่งได้ยลโฉมนางเต็มสองตา เป็นบุญตาแท้ ๆ” 

         คำชมของลูกน้องทำเอาเมธพนธ์หงุดหงิดขึ้นมาทันทีอย่างไม่มีเหตุผล ทว่าพอได้ยิน  

         “ฉุดทำเมียเลยไหมครับ?” 

         คิ้วเข้มหนาที่เรียงตัวอยู่เหนือดวงตาเรียวรีขมวดเข้าหากันเป็นปม ไม่ใช่ครั้งแรกที่วิทยาหวังดีต่อเขาด้วยวิธีการประหลาด ๆ  

         “ฉันได้ยินปากพล่อย ๆ ของแกพูดเรื่องบ้าบอคอแตกนี่หลายทีละ รวยเท่าฉันทำไมจะต้องไปฉุดสาว แกเห็นฉันเป็นตัวอะไร? ไอ้วิทยา”  

         “ตัวร้ายไงนาย” 

         ลูกน้องคนสนิทเพิ่งเตือนความจำเขาอย่างหนึ่ง ตัวของเขาก็คงจะบอกตัวเองด้วยเช่นกัน 

         “ตัวร้ายอย่างกู... สายเปย์ มึงเคยได้ยินไหม? I have money...” คนพูดไหวไหล่อย่างไม่แคร์ ในเมื่อเขาซื้อกินตลอดไม่เคยจะต้องมีภาระตามมา  

         เรื่องแก้แค้นไอ้พิภพเป็นคนละส่วนกับที่จะให้เขาต้องลดศักดิ์ศรีไปฉุดใคร 

         วิทยากุมพวงมาลัยแน่นไม่ออกรถสักที หลับตาลงครั้งหนึ่งเพื่อรวบรวมความกล้าเพื่อบอก 

         “แล้วนายเคยได้ยินเรื่อง... ทศกัณฐ์ให้มารีสแปลงเป็นกวางทองไปล่อนางสีดาไหม? สิ่งที่นายกำลังทำคือล่อเธอด้วยโฆษณาไร่องุ่น จากนั้นนายค่อยลักพาตัวเธอ ฉุดครับ! ผมยอมเสี่ยงชีวิต เสี่ยงลูกปืนท่านรองฯ ไปฉุดให้ก็ได้ เอ้า...” 

         ตัวอย่างที่ ๒ 

         “ใช้ได้... ไม่ถึงกับห่วย...” เขาพูดและยิ้ม อย่างที่เธอไม่เคยเห็นเพราะมันไม่เคยเกิด แววตาฉ่ำปรือหลุบลงมองเสื้อเชิ้ตหอมสีดำกลบเกลื่อนอาการเขินอาย 

         “คุณเมฆ... โชกโชนนี่... คะ...” 

         “ผมไม่เคยจูบใคร... ผมไม่กอดผู้หญิงคนไหน... อึ้บอย่างเดียว” เสียงหัวเราะดังหลังจากนั้น ขณะมองวงหน้าหวานงามหมดจดด้วยสายตาเสน่หา 

         “พูดอะไรเนี่ย? ทะลึ่ง...” 

         “ผมพูดจริง” ในคำนั้นเต็มไปด้วยความเล่ห์ร้าย มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนจากเอวบางของชุดลูกไม้หวานขึ้นจับมือเรียวขาวที่พาดรอบคอของเขา วางลงบนอกแผ่วเบา 

         ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง มองตามสัมผัสของมือหนาอุ่นผ่านแผงอกกว้างกำยำใต้เสื้อเชิ้ตกลิ่นหอมฉุนพาให้สมองยุ่งเหยิง เธอรับรู้ทุกความรู้สึก...  

         มากกว่าคำว่าถูกชะตากับเขาคนนี้... 

         บางอย่างกำลังสั่นระรัวอย่างรุนแรงราวกับว่าจะหลุดออกมาเต้นตุบนอกอกได้ ยิ่งพอได้ยิน... 

         “พี่ยักษ์จะตายไหม? ถ้าน้องพายกลับไปหาคุณอา แล้วเอาหัวใจพี่ไปเหยียบเล่น” 

         วงหน้าหล่อเหลาปรากฏสองเขี้ยวขาวคม พี่ยักษ์ตัวโตสมชื่อพาให้เธอต้องอมยิ้มแก้มตุ่ย คุณเมฆมักจะแทนตัวเองแบบนั้นเสมอเวลาต้องการหยอกแกล้งเธอ  

         “ไม่ตายหรอก แต่เกรงว่านายหัวฟาร์มม้าจะตายก่อน พี่ค่อยแย่งน้องพายมา” 

: ขณิกา : 

เธอยังรู้สึกดีกับอาภพ... ขณะเดียวกัน ผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนแม่เหล็ก คอยแต่จะดึงดูดเธอไว้ไม่ให้ไปจากเขา คุณเมฆทำให้เธอรู้จักคุณค่าของตัวเธอเอง ไม่ได้ทำตัวเป็นพ่อเหมือนที่พิภพชอบทำ เป็นตรงกันข้าม 

ผู้ชายเผด็จการ... 

“ตอบมาสิ... เร็ว ๆ เวลาทุกนาทีของผมมีค่านะคุณพาย” 

'ไอ้เมธพนธ์' 

“พวกมันบอกด้วยไหมล่ะว่าผมไม่ใช่คนดี” 

“ไม่ต้องบอกก็รู้... เขารู้กันทั้งบ้านทั้งเมือง” 

ทีเล่นทีจริงของเธอพาแววตาของเขาทอประกายวาบ ที่ผ่านมาเขาไม่สนว่าใครจะว่ายังไง มีก็แค่ขณิกาที่เขาไม่อยากให้เธอเข้าใจไปแบบนั้น 

“แต่ผมไม่ทำร้ายผู้หญิง เด็ก ผมกระทืบแต่ตัวผู้... กับหมาแมว”