พ่ายรักนายเลขาฯเถื่อน NC25 (อีบุ๊ค+ติดเหรียญ)

เล่มต่อ ไม่อ่านเล่มแรกก็อ่านรู้เรื่อง ฝากนิยายสนุก ๆ ไว้ในใจไว้อีกเรื่องนะคะ 

เจ้าเดิม สไตล์พันพราย NC ดุ! เฮือกก! 

(เล่มแรกสายมัด BD เล่มนี้จะเป็น SM เบา ๆ นะคะ ไม่เกินงาม) 

***Ebook ออกแล้วนะจ๊ะ*** 

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พุทธศักราช ๒๕๓๗ 

ไม่อนุญาตให้แสกนหนังสือหรือคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใดเพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ 

ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ต่อ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น 

ต้องระวางโทษสูงสุดตามกฎหมาย ไม่ยอมความทุกกรณี! 

เม้นได้ รักกัน ๆ 

- ขอบพระคุณทุกกำลังใจค่ะ - 

           : สปอยล์ 1 : 

           “ไป... คุยกันหน่อย” 

           “ฮะ? ว่าไงคะ...” นัชชาได้แต่ทำหน้างุนงง แต่ก็ยอมลุกขึ้นเดินตามเจ้าของฝ่ามืออุ่นไปอย่างไม่ขัดใจ ด้วยกลัวว่าเขาจะไม่เลิกทำตัวเป็นผู้ชายขี้โมโห 

           หลังจากที่เธอได้นั่งใช้ความคิดว่าตัวเองคงมีนิสัยยอดแย่อย่างใครว่าซึ่งมันคงเปลี่ยนกันไม่ได้ง่าย ๆ ไวน์สองแก้วไม่ได้ทำให้เมา แต่เธอก็ยังไม่มีสติมากพอทำตัวดีอยู่วันยังค่ำ  

           กระทั่งมาถึงระเบียงด้านนอกบริเวณชั้นสอง ถัดจากหัวเรือไปเล็กน้อย มีคู่รักกระหนุงกระหนิง ครอบครัวตัวอย่างคุณพ่อคุณแม่คุณลูกออกมาถ่ายรูป 

           ขนาดว่าโต๊ะบาร์เครื่องดื่มที่ดูท่าทางว่าแสงไฟจะกระพริบเปลี่ยนสีไปตามอารมณ์ของบาร์เทนเดอร์ ยังเต็มไปด้วยคู่รัก... 

           “ดีจัง... นี่มันวันผัวเมียแห่งชาติหรือไง จะพาฉันมาพลอดรักเหมือนพวกพี่ ๆ เขาหรือคะ? คุณอลัน” 

           “...”  

           เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่ละฝีเท้าลงอย่างพอดี ไม่ให้คนข้างหลังลำบากกับการเดินเรื่อย ๆ ด้วยส้นสูงเกือบสามนิ้ว 

           “ถามก็ไม่ตอบ ทีตอนด่างี้ด่าฉอด ๆ” บ่นพึมพำ ตามองตามแผ่นหลังกว้าง ก่อนที่เขาจะหยุดลงตรงทางคับแคบเดินได้เพียงสองคน มันสามารถเห็นทิวทัศน์อันสวยงาม เงียบสงบกว่าข้างบนที่มีเสียงดนตรี  

           ชายหนุ่มดันแผ่นหลังบางเบา ๆ เธอก็จับราวเหล็กด้วยมือทั้งสองข้างอย่างแน่นและระวัง เชยคอมองวงหน้าหล่อเหลาสะท้อนแสงสีนวลของไฟจากในตัวเรือ 

           “เอ่อ... คือ... ขอบคุณนะคะที่จะพามาเซลฟี่ แต่ฉันต้องกางแขนแบบโรส ร้องเพลงไททานิคด้วยไหมอ่ะ?” 

           เสียงหวั่น ๆ ถามพลันสัมผัสได้ถึงแผงอกกว้างกำยำที่แนบลงบนแผ่นหลังของเธออย่างย่ามใจ ฝ่ามือหนาวางลงติดกันกับมือเล็กเกาะราวเหล็กไว้ ขณะที่เขาโน้มตัวลงพูดทีละถ้อยคำ 

           “เป็นความคิดที่ดี… ถ้าคุณอยากถูกแจ็คถีบส่งลงแม่น้ำเจ้าพระยานะ” 

           : สปอยล์ 2 : 

           “นี่... รอฉันอาบน้ำเสร็จก่อนสิคะ Lady First น่ะ Do you understand?” 

           “No… I don't” เขาตอบอย่างเคยชิน มือลูบเอวสอบลวก ๆ สะบัดผ้าขนหนูลงพื้นหินอ่อนเย็น  

           ดวงตาคู่สวยเบิกโพล่งมองมังกรใหญ่ยักษ์ตามขนาดชายร่างกำยำไซส์ยุโรป!  

           ชายหนุ่มเห็นสีหน้าตื่นตะลึงเข้าก็เขย่าขวัญด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก้าวขาลงน้ำอย่างสุขุม เขยิบตัวเข้าหาช้า ๆ ไม่ต่างจากจระเข้กำลังจะขย้ำเหยื่อ  

           ร่างบางถอยครูดหลังติดอ่างเย็นวาบในน้ำอุ่นร้อนที่ร้อนเท่ากับน้ำเดือด ยอมรับว่าเธอเองก็ชอบพอเขาอยู่แต่... 

           “ไม่เอา ไม่ทำนะ กัดคอขาดจริงอ่ะ ขอเวลาทำใจก่อน” 

           ทั่วทั้งสีหน้าและแววตาพรั่นพรึงของเธอพาหัวใจเขาเต้นรัวแรง สองมือเล็กยกขึ้นปิดป้องหน้าอกอวบอัด ห่อไหล่ไว้ตัวลีบเล็ก เส้นผมสีน้ำตาลเปียกหมาดลู่สยายลงราวม่านน้ำกระตุ้นต่อมอารมณ์ชายแกร่งให้พลุ่งพล่าน 

           อลันผ่านสมรภูมิมาโชกโชน ดูก็รู้ว่าเธอไม่ได้แกล้ง 

           “แล้วเมื่อวานใครบอกผมว่าอย่าหยุด... นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน” 

           แม้วงแขนกว้างล้อมตัวเธอเอาไว้ในระยะที่เนื้อตัวไม่สัมผัสกัน ไอ้นั่น! มันน่าจะมากเกินคำว่าใหญ่ไปมากโดยเฉพาะฝรั่งตัวโตเท่านักมวยปล้ำ รับรองได้ว่าเธออาจถึงตาย ในรอยยิ้มเจื่อน ๆ เอาตัวรอด 

           “เรื่องแบบนี้ฉันเคยดูแต่หนังสดที่บ้านกับเว็บพอร์น ไว้ฉันพร้อมเมื่อไร ฉันจะปล้ำคุณเองนะ ที่รัก” 

           “ผู้หญิงอะไร พูดจากลับไปกลับมา จะให้ผมรอคุณปล้ำเนี่ยนะ? ฝันไปเถอะ” เอ่ยพลางเบ้ปาก ในเมื่อเธอเป็นคนเริ่มก่อน ไม่รู้อะไรทำให้คนใจกล้าอย่างนัชชาเกิดใจเสาะขึ้นมาตอนนี้ 

           “...”  

           นาน ๆ ครั้งที่คนช่างเจรจาใจกล้าหน้าด้านจะเงียบกริบ เขาพอรู้ว่าควรทำยังไงให้อีกฝ่ายผ่อนคลายลงจากความกลัว 

           “ไม่เท่าไรหรอกน่ะ หนอนน้อยอันนิดเดียว” 

เรื่องต่อไปเริ่มธันวาคม 2020