ไม่นานนัก สุ่ยหลิงก็ให้เสี่ยวชิงและบ่าวรับใช้ยกชามแกงร้อน ๆ มาสามถ้วยพร้อมอาหารอื่น ครั้นพอเข้ามาใกล้ บ่าวรับใช้ที่ถือชามแกงอยู่ดี ๆ ก็ร้องเสียงตกใจ
“ว้าย!” แล้วเซถลาชนกับเสี่ยวชิงที่เดินนำหน้าจนล้มลง
ชามแกงร้อน ๆ หลุดจากมือตกลงบนพื้นแตกกระจายไปทั่ว ร่างท้วมของพี่เลี้ยงล้มคะมำลงกับพื้น มือถูกเศษชามแกงร้อน ๆ บนพื้นทิ่มจนเลือดกระจาย ทั้งยังถูกบ่าวอีกคนล้มทับอีก ส่วนสุ่ยหลิงก็ถูกน้ำแกงกระเด็นใส่เสื้อ แต่โชคดีที่เปียวเหลียง พ่อบ้านของจวนรีบดึงตัวคุณหนูให้พ้นก่อน
“โอ๊ย เจ็บ ๆ ช่วยด้วย”
เสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดของเสี่ยวชิงดังขึ้นดูน่าสงสารยิ่งนัก บ่าวสาวที่ทับอยู่รีบขยับตัวลุกขึ้นทันทีที่หายตกใจ ท่ามกลางสีหน้าตกตะลึงของทุกคนและทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ
“พวกเจ้ารีบพานางไปทำแผลก่อน” หยางเฉินพอตั้งสติได้ก็รีบสั่ง
ส่วนสุ่ยหลิงยังอยู่ในอาการตกตะลึง ขณะที่บ่าวรับใช้ที่สะดุดขาตนเองล้มยืนหน้าซีดกลัวถูกทำโทษ เซิ่งหลงจึงเข้าไปหาสุ่ยหลิงแล้วปลอบนาง
“โชคดีที่คุณหนูไม่เป็นไร แค่อุบัติเหตุ ข้าหวังว่าคุณหนูจะไม่ตำหนิบ่าว”
“ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันแค่นึกไม่ถึงจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น หม่อมฉันผิดเองเพคะที่ไม่ฝึกฝนพวกนางให้ดี หากระวังสักนิดคงไม่เกิดเรื่อง” สุ่ยหลิงแม้จะหงุดหงิดกับคนของนาง แต่ยังคงระงับอารมณ์ไว้ได้อย่างดี
“บ่าวของคุณหนูคงยังตกใจไม่หาย เจ้าไม่ต้องกลัว ท่านมหาเสนาบดีกับคุณหนูสุ่ยหลิงเป็นคนมีเมตตา ไม่ลงโทษเจ้าหรอก ข้ากล่าวถูกต้องหรือไม่ขอรับ ท่านมหาเสนาบดี” ลี่เฉียงเกิดจิตเมตตาคิดช่วยบ่าวรับใช้
“ท่านแม่ทัพกล่าวได้ถูกต้อง เจ้ารีบเก็บกวาดทำความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วกลับไปพักก่อน สุ่ยหลิง เจ้าผิดเองที่ใช้บ่าวผิดคน คราวหลังจะใช้ใครทำอะไรต้องไตร่ตรองให้รอบคอบ” หยางเฉินดูมีเมตตาต่อบ่าวรับใช้ แต่กลับต่อว่าบุตรสาวแทน
“ค่ะท่านพ่อ” สุ่ยหลิงรู้สึกอับอายไม่น้อยที่ถูกบิดาตำหนิต่อหน้า
ผู้มาเยือน
“ท่านมหาเสนาบดี บุตรสาวท่านคงไม่ตั้งใจ ท่านอย่าตำหนินางเลย ไว้วันหลัง ข้าจะมาชิมฝีมือคุณหนูใหม่ วันนี้ ข้าคงไร้วาสนา ขอตัวกลับก่อน”
เซิ่งหลงรีบบอกลาอย่างรู้มารยาทของอาคันตุกะที่ดี เกิดเรื่องไม่คาดฝันเช่นนี้ เจ้าของจวนคงไม่มีใจต้อนรับแขกต่อแน่
“หม่อมฉันของน้อมส่งเสด็จเพคะ”
สุ่ยหลิงทำท่าจะไปส่งหากบิดาของนางไม่ปรามไว้ก่อน
“สุ่ยหลิงเจ้าอยู่ดูแลความเรียบร้อยที่นี่ก่อน พ่อจะไปส่งเสด็จเอง”
จากนั้นก็เดินนำอาคันตุกะหนุ่มทั้งสองไปส่งถึงประตูจวน หาได้สนใจใบหน้างอง้ำของบุตรสาวไม่
“ข้าพระองค์ต้องขอประทานอภัยที่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ทำให้การมาเยือนของพระองค์ครั้งนี้เสียเปล่า” เจ้าของจวนกล่าวอย่างเกรงใจเมื่อเดินนำอาคันตุกะหนุ่มทั้งสองมาถึงประตูจวน
“ท่านมหาเสนาบดีอย่าได้เกรงใจไปเลย เรื่องไม่คาดฝันย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ” ในฐานะผู้มาเยือนย่อมต้องปลอบใจเจ้าของบ้านเป็นธรรมดา
เซิ่งหลง ถ้าเฒ่าเจ้าเล่ห์รู้ว่าท่านจงใจก่อกวน เห็นที ท่านคงถูกสอยลงจากบัลลังก์ในไม่ช้า ไม่ได้แล้ว ข้าเป็นสหายต้องช่วย
“ข้าขอขอบคุณท่านมหาเสนาบดีที่ให้เกียรติต้อนรับข้าอย่างดีกับการมาเยือนครั้งแรก คราวหน้าหากมีโอกาส ข้าจะมาขอคำชี้แนะจากท่านอีก” ลี่เฉียงทำตามมารยาทของอาคันตุกะที่ดีตามสหายรัก
“ข้าพระองค์หวังว่าจวนต่ำต้อยแห่งนี้จะมีโอกาสต้อนรับพระองค์กับท่านแม่ทัพอีกครั้ง”
แม้จะเป็นคำพูดที่ถ่อมตน หากแววตาสีเทาที่มองตามหลังสองบุรุษหนุ่มที่เดินจากไปนั้นกลับดูเย็นเยียบ
๕๕๕อีบุ๊กเล่มนี้ ออกแล้ว ที่ mebmarket ค่ะ๕๕๕
Guest
