Love Angel
สายใยรัก ป่วนวิญญาณ
#Dutdao
ศัลยแพทย์ชื่อดังฝีมือยอดเยี่ยมในอเมริกา ผู้มีฉายาว่านางฟ้าคืนชีพ และเธอยังเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเวลส์แกรนด์ ซึ่งเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังอย่างโรงพยาบาลเวลส์แกรนด์อีกด้วย เธอเป็นคนที่รู้ทันคน และทำงานต่างๆ ที่คนทั่วไปทำกันได้ เธอเป็นคนที่ร่าเริง ฉลาด มีไหวพริบ และทีสำคัญยังใจดีอีกด้วย
อิมเมจ
ริชชี่ อรเณศ ดีคาบาเลส
เครดิตภาพ:
https://pantip.com/topic/37056185
#Virakorn/Wangxiaoyin
มาเฟียใหญ่หนุ่มเจ้าเสน่ห์ ลูกครึ่งไทย-จีน ผู้เป็นชายในฝันของสาวๆ หลายๆ คน เพราะว่าถึงแม้ว่าเขาเป็นมาเฟียที่ใครๆ ต่างกลัว แต่เขาเป็นชายที่มีคารม เฟรนลี่กับสาวๆ เรียกได้ว่าคาสโนวาผู้หวงความโสดเลยทีเดียว แต่ทว่าเขาไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนหนเลยนอกจากเธอคู่หมั้นสาวสวยซึ่งเป็นมาเฟียด้วยกัน
อิมเมจ:
Song Weilong
เครดิตภาพ:
https://www.akerufeed.com/celeb-guru/song-wei-long
...
สายใยรัก สัมพันธ์หัวใจ
1.Love Mafia สายใยรัก หัวใจมาเฟีย (จบแล้ว)
2.Love Heart debt สายใยรัก หนี้หัวใจ (จบแล้ว)
3.Love Angle สายใยรัก ป่วนวิญญาณ
...
ปล. บุคคลที่อยู่ในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดกับเนื้อหาในเรื่อง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพฤติกรรมต่างๆของบุคคลในเรื่องไรต์แต่งขึ้นมาเองตามจินตนาการของไรต์ แล้วใช้รูปประกอบเพื่อเป็นอรรถรสในการอ่านเท่านั้น
...
สวัสดีค่าทุกคน ยินดีต้อนรับเข้าสู่จักรวาลพลอยสีสมุทรนะคะ นี่เป็นนิยายชุดเรื่องสุดท้ายแล้วนะคะ สำหรับในชุด สายใยรัก สัมพันธ์หัวใจ สำหรับใครที่หลงกดเข้ามาอ่านไม่ได้ติดตามจากเรื่องแรกเลยก็ไม่เป็นไรนะคะ ไรต์จะแนะนำตัวใหม่เนอะ ไรต์ชื่อ พลอยสีสมุทร ซึ่งมันเป็นนามปากกาเน้อ เรียกสั้นๆว่าไรต์หมุดก็ได้นะคะ(แต่ไม่มีใครเรียกไรต์กัน อิอิ) เรื่องนี้เป็นนิยายชุดเรื่องที่สามซึ่งเป็นเรื่องสุดท้ายในชุดนี้ หากไม่ได้ติดตามจากเรื่องแรกเลยก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะสิ่งที่เชื่อมกันนั้นมีอยู่นิดเดียวจริงๆซึ่งเป็นรายละเอียดยิบย่อยเล็กๆ ไม่ได้เป็นเนื้อเรื่องหลักเน้อ แต่ถ้าใครสนใจก็ไปติดตามอ่านจากเรื่องแรกเลยก็ได้นะคะ แต่บอกก่อนกันงงว่านางเอกทั้งสามเรื่องนี้เป็นแฝดสามนะคะ โดยเรื่องนี้จะพูดถึงเรื่องราวของแฝดคนสุดท้องอย่างดุจดาวหรือหมอดาวนั่นเองผู้ที่พลัดพรากจากพี่สาวฝาแฝดทั้งสอง เรื่องราวจะเป็นยังไงก็ไปติดตามกันได้เลยจ้า...
...
INTRO
"ฮึกๆ ทำไมกัน ทำไมกัน" หญิงสาวได้แต่ร้องไห้ในขณะที่สายตาจ้องมองยังถนนเบื้องหน้าด้วยจิตใจที่มีแต่ความเจ็บปวด
"ดาว..." เพื่อนสาวที่กำลังประคับประคองรถตบหลังมือเพื่อนสาวที่กำลังร้องไห้อยู่เบาๆอย่างให้กำลังใจโดยสายตายังคงจับจ้องไปยังถนนเบื้องหน้าอย่างใช้สมาธิในการขับรถ
"ทำไมกันโยกิ ทำไมเขาต้องหลอกฉันด้วย ฟืดดดด" หญิงสาวยังคงร้องไห้หนักโดยสูดน้ำมูกที่กำลังจะไหลออกมาเข้าไปใหม่
"อย่าสูดกลับเข้าไปแบบนั้นสิดาว เอาๆ เช็ดซะ" หันไปมองเพื่อนสาวแวบหนึ่งอย่างรู้สึกเวทนาพลางส่งทิชชู่ให้คนข้างๆเช็ดหน้าเช็ดตาที่ดูไม่ได้นั้น
"ฮึกๆ ขอบใจ ฮึกๆ แกมากนะโยกิ"
"อืม..." ตอบในลำคอก่อนจะขับรถต่อไป
"เอ๊ะ น่าแปลกจริง..." เงียบได้ไม่นานก็ต้องอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ
"ฮึก...มะ...มีอะไรงั้นเหรอ" กลั้นสะอื้นเบาๆแล้วหันไปถามเพื่อนสาวด้วยความสงสัย
"รถคันหลังฉันเห็นว่าตามมานานแล้วนะ"
"เห้ยโยกิ...หรือว่า..." น้ำตาเหือดแห้งไปโดยฉับพลันกลายเป็นแววตาตื่นตระหนกปนไปด้วยความกลัวและสงสัย
"ดาว ตราบใดที่ฉันยังอยู่ฉันไม่ปล่อยให้แกเป็นอะไรหรอกนะ" พูดจบก็รีบเหยียบคันเร่งจนเข็มไมล์ชี้ไปจนสุด
"ปัง ปัง" เสียงปืนสองนัดดังขึ้นตามหลังติดๆ
"โยกิ..." ได้แต่ก้มหัวลงแล้วอุทานชื่อเพื่อนด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
"ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร"
"โยกิ...ข้างหน้า"อุทานบอกเพื่อนสาวทันทีอย่างตกใจที่รถที่กำลังนั่งอยู่เข้าใกล้รถขนส่งสินค้ามาก
"เอี๊ยดดด..." เสียงรถหมุนดังลั่นหลังจากสาวเจ้าหักพวงมาลัย รถหมุนวนเป็นตลบแล้วพุ่งลงข้างทางอย่างรุนแรง
"อึก...โอ้ย..." ความเจ็บปวดเสียดแทงเข้ามาบริเวณร่างกายทำให้หญิงสาวต้องร้องโอดโอยออกมาแต่ก็เป็นสัญญาณที่บอกว่าเธอฟื้นแล้ว
"โยกิ โยกิ" รีบเรียกสติเพื่อนสาวคนข้างๆทันทีที่ตอนนี้อยู่ในสภาพเลือดอาบเต็มศีรษะ ลำตัวตะแคงตามแรงโน้มถ่วงของโลกที่กระทำต่อรถที่นั่งอยู่ซึ่งตอนนี้มันได้ตะแคงข้างเสียจนน่ากลัว
"ตื่นสิโยกิ" มืบางตบแก้มเพื่อนสาวเบาๆหวังว่าจะเรียกสติเธอคืนมา
"ดะ...ดาว" แล้วมันก็ได้ผลเมื่อเพื่อนสาวค่อยๆปรือตาขึ้นมามองหน้าเธอถึงแม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม
"รีบออกไปจากที่นี่เถอะนะโยกิ มาเดี๋ยวฉันช่วย พยายามลุกหน่อยนะ" บอกเพื่อนสาวด้วยเสียงที่สั่นเครือ
"ไม่...หนีไป" เสียงแหบแห้งเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาแววตานั้นค่อยๆเปิดและปิดดูแล้วน่าใจหาย
"ไม่นะโยกิ เราต้องไปด้วยกันสิ"
"ไม่...ไม่ไหวหรอก...อึก"พูดจบเลือดก้อนโตก็ถูกกระอักออกมาจากปากบาง
"โยกิ..."รีบดึงเพื่อนออกจากตำแหน่งคนขับอย่างสุดแรง
"ไม่...อย่าพยายามเลยนะ...แกต้องรอด ฉันต้องให้แกแก้แค้นให้แล้วสิ" ยิ้มออกมาโดยแววตาไร้กังวล
"โยกิ..."
"ไป ไปซะ" บอกด้วยเสียงเด็ดขาดโดยหลังจากพูดจบก็เบนหน้าไปอีกทาง
"โยกิ..."
"ฉันบอกให้รีบไปไงเล่า..." สิ้นเสียงนั้นหญิงสาวจึงจำใจออกจากรถไปอย่างทุลักทุเล เธอไม่คิดจะทิ้งเพื่อนของเธอหรอก แต่หากเพื่อนเธอยังดื้อดันบวกกับร่างกายของเธอที่บาดเจ็บหนักแบบนี้ก็มีแต่ทำให้เสียเรื่อง เธอเลยจำใจเดินออกมาเพื่อที่จะหาคนมาช่วยเพื่อนรักของเธอ
"ปัง ปัง..." แต่ไม่ทันจะก้าวพ้นรถไม่กี่เมตรเสียงปืนก็ดังสนั่นขึ้นตามหลังเธออีกครั้ง
"แย่แล้ว..." ร่างบางที่ยังพอมีสติอยู่ถึงแม้จะน้อยนิดก็ตามวิ่งหนีเสียงนั้นที่ตามหลังมาติดๆอย่างทุลักทุเล
"จะไปไหนล่ะ..." เสียงอันเยือกเย็นนั้นทำให้ร่างบางชะงักฝีเท้าลงแล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าผวา
"ยะ...อย่าเข้ามานะ..."
"ปัง...ปัง" สิ้นสุดเสียงปืนร่างบางก็ล้มลงไปกองกับพื้นทันที ภาพทุกอย่างตรงหน้าค่อยๆเลือนลางลง เปลือกตาบางปิดลงทันที
...
"อึก...อะ...อะไรกันเนี่ย ทำไมมันหนาวจัง" ดุจดาวได้แต่ครุ่นคิดในใจก่อนจะขยับเล็กน้อย
"ทะ...ที่นี่ ที่ไหนกัน" เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นก็พบแต่ความมืดปกคลุมไปทั่ว
"ฉัน...ฉันเป็นใครกัน" เมื่อยันตัวลุกขึ้นมาจากพื้นก็ได้แต่ครุ่นคิดอย่างหนัก มองรอบตัวด้วยสายตาหวาดระแวง
"สะ...แสงไฟ" เมื่อเห็นดังนั้นจึงก้าวเท้าเดินไปตามแสงไฟด้วยเท้าเปล่า
"เห้อ เจอถนนสักที แปลกจังทำไมเราถึงจำอะไรไม่ได้เลยนะ" มือบางได้แต่กุมหัวอย่างครุ่นคิดแม้แต่ชื่อเธอเธอยังนึกไม่ออกเลย
"เอี้ยดดดดดดดดด..." เสียงเบรคของรถและความรู้สึกได้ถึงลมบางอย่างทำให้ร่างบางเงยหน้าจากมือทั้งสองของตนแล้วมองไปยังรถสีดำคันตรงหน้าที่จอดเทียบตรงที่เธอยืนอยู่ทันที
"น้องพลอย...น้องพลอย" เสียงนั้นทำให้เธอขมวดคิ้มมองคนตรงหน้าอย่างชัดๆทันที
"คะ...คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ" หญิงสาวใจเต้นระรัวไม่รู้ว่าเพราะใบหน้าอันหล่อเหลา ดูคมมีเสน่ห์ของคนตรงหน้า หรือเพราะท่าทางของเขาที่เหมือนกับว่ารู้จักเธอทั้งๆที่แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้จักตัวเองเลย
"อะไรนะ น้องพลอยจำพี่กรไม่ได้จริงๆเหรอครับ" ว่าพลามองสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นรอยฟกช้ำตามตัวหญิงสาวรวมถึงเลือดที่อยู่ริมหน้าผากมนที่ไหลลงมาเรื่อยๆ
"พลอย...ฉะ...ฉันชื่อพลอยงั้นเหรอ ทำไมไม่คุ้นเลยนะ"
"น้องพลอย พี่ว่าเราไปทำแผลกันก่อนเถอะนะ"
"ทำแผล???"
"น้องพลอยไปโดนอะไรมากัน ทำไมถึงได้" มือหนารีบแตะใกล้ๆหน้าผากมนหากแต่มือกลับทะลุผ่านสิ่งนั้นไปเหมือนผ่านอากาศ
"อะ...อะไรกัน" หญิงสาวได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างอยากรับรู้คำตอบให้กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่
"น้องพลอย...หรือว่า" ชายหนุ่มรีบยืนยันสิ่งที่ตนคิดทันทีด้วยการรีบคว้าร่างบางแต่มือหนากลับทะลุร่างนั้นไปได้แล้วร่างบางก็ค่อยๆโปร่งใสไปกับอากาศก่อนจะกลับมาเหมือนเดิม
"มะ...ไม่จริง...เกิดอะไรขึ้นกันแน่" หญิงสาวผวาหนักค่อยๆขยับร่างออกมาห่างจากคนข้างหน้าแล้วมองมือของตนที่ค่อยๆเลือนหายแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งอย่างประหลาดใจอย่างหนัก สมองก็ครุ่นคิดวิตก หรือว่าความจริงแล้ว เธอตายไปแล้วจริงๆ
...
อิตาพี่กรนางคิดว่าหนูดาวเป็นพี่พลอยสวยคู่หมั้นของนาง แล้วหนูดาวก็จำอะไรไม่ได้อีก บอกไว้กันงงนะ
นี่เพจไรต์เองจ้าาา...
Guest
