#เทียนไขเป็นของอนันต์

#เทียนไขเป็นของอนันต์ 

ถ้าคุณหยุดหนี และกล้ายอมรับความรู้สึกที่มี 

และคุณจะพบว่า นั่นคือความกล้าหาญที่สุดในชีวิต 

ทำไมนะ สมัยมัธยมมันเคยง่ายกว่านี้แท้ ๆ 

การยอมรับว่าชอบ ‘อนันต์’ มันเคยง่ายกว่าปัจจุบันจริง ๆ 

เนื้อเรื่องย่อ:   

   ปลายนิ้วของอนันต์ยังคงค้างไว้ข้างแก้มของเทียนไข ทั้งสองคนยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ จุดที่เคยมีวีรกรรมการโดดเรียนร่วมกัน หากทว่าตอนนี้มันกลับให้ความรู้สึกต่างออกไป ปลายนิ้วอุ่นของอนันต์พยายามเกลี่ยของเหลวใสของคนตรงหน้าอย่างร้อนรน เขาพยายามกระชับฝ่ามือ เพื่อประคองมันไม่ให้แตกสลายไปมากกว่าเดิม 

   อนันต์ไม่เข้าใจว่าเขาพลาดก้าวขาผิดจังหวะไปท่าไหน ตอนจบมันถึงได้มาถึงรวดเร็วราวฟ้าผ่าลงกลางใจของเขา เทียนไขสะอื้นหอบ ปลายเท้าถอยหลังขยับห่างจากลำตัวเขาหนึ่งก้าว ดวงตากลมคลอหยาดน้ำตา มันกลิ้งหลุนๆ ตกกระทบแก้มกลม  

   มันแย่มาก ๆ 

   ทั้งที่เมื่อวาน...เขากับเทียนไขยังจูบกันอยู่เลย 

   "เรา...หยุดมันเถอะนะ นันต์" 

   "เราไม่เข้าใจเลย เทียนไขคนดี" เจ้าของชื่อกดหน้าลงต่ำ ไม่สบตาอย่างเคย 

   "เราเป็นผู้ชาย" 

   "ข้อนั้นเรารู้" 

   "เราเป็นเพื่อนกัน" 

  "ข้อนั้นเราก็รู้อยู่แล้ว" เทียนไขเม้มปาก ข้างในใจของคนตัดความสัมพันธ์ร้าวจนเจ็บแปรบไปทั่วหน้าอก ใช่ว่าเขาอยากให้เป็นแบบนี้ แต่เพราะมันเป็นทางเลือกเดียวที่เขาต้องเดิน ด้วยวัยเพียงสิบเจ็ดปีเทียนไขไม่คิดถึงมันมาก่อนเลยว่าต้องตัดสินใจอะไรจนต้องทำร้ายคนตรงหน้าอย่างไม่ให้อภัย อีกฝ่ายไม่ผิดเลย มีแต่เขาที่ทำทุกอย่างพัง  

   นัยน์ตาของอนันต์เจ็บปวด เทียนไขสัมผัสมันได้แม้เห็นเพียงเสี้ยวนาที ก้านนิ้วยาวของอนันต์กดคลึงอยู่ตรงเนื้อผ้า ภายใต้เสื้อนักเรียนตัวสีขาวมันมีก้อนเนื้อที่บัดนี้สั่นไหวราวกับเจ้าของมันกำลังจะขาดใจ 

"ถือว่าเราขอก็ได้"  

   ใจร้าย...อนันต์กล่าวโทษเทียนไขในใจ เขาจะตอบอะไรได้เล่า เมื่อทุกอย่างที่เทียนไขเอ่ย เขาสวามิภักดิ์โดยดีอย่างไร้ข้อกังขา ถึงแม้เจ็บแทบจะขาดใจ ในตอนนี้อนันต์ทำได้เพียงมอง 

   "จูบได้ไหม" หากเป็นก่อนหน้านี้ เทียนไขไม่ลังเลเลยที่จะตอบอนันต์ เขารู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมาทางพวกเขา และนั่นเป็นสิ่งย้ำเตือนให้เขารีบจบกับคนตรงหน้าเสียที 

   "นันต์...เลิกชอบเราไม่ได้เหรอ" เขาหวังว่าจะเป็นเพื่อนกันต่อ แต่เหมือนจะเป็นคำกล่าวที่ทำให้เจ้าของชื่อในประโยคบาดเจ็บอย่างสาหัส ความหน่วงที่เกิดจากอกลุกลามไปยังปลายเท้า  

   "เธอ...ใจร้าย" 

   "..." เทียนไขสะอื้น เป็นภาพเคลื่อนไหวที่ทำให้อนันต์ตัดสินใจขยับปลายเท้าเข้าหาอีกคน เทียนไขคนดีของเขาเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ อ้าปากออกทีไรมีแต่วาจาที่ทำให้เสียใจ ทั้ง ๆที่มันเป็นอวัยวะที่เขาชอบที่สุดบนร่างกายของอีกฝ่ายแท้ ๆ 

   "ใจร้ายเท่าโลกทั้งใบของเรา"  

   "..ฮึก" 

- ติดตามต่อในตอนต่อไป - 

Writer’s talks:  โศกาาาาา อย่าเศร้าไปใย นี่ไม่ใช่นิยายเศร้า แต่คือนิยายฟีลกึ้ด มาลุ้นให้กับความรักระหว่างเพื่อนทั้งสองคนกันค่ะ รับรองสนุกแน่ ๆ เขียนเองยังเขินเองเลย ฝากคุณอนันต์ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยค่า เชียร์ให้นางเอาชนะใจนังเทียนให้ได้ด้วยเด้อ  

ปล. ((แอบแวะมาเพิ่มบทนำจ้า ฝากฝังผลงานใหม่ด้วยเด้อ กดไลค์กดแชร์ให้กำลังใจกันด้วย เยิ้บบ))

19-Oct-19