คำนำ
ชีวิตเป็นดั่งภาพศิลป์ จะแต่งแต้มให้สวยงามอย่างไร ก็สุดแล้วแต่พรหมจะกำหนด ฉากชีวิตหนึ่งของวัยหนุ่มสู่วัยผู้ใหญ่ เป็นความสวยงามอย่างหนึ่งของทุกคน ความรักของมนุษย์ไม่ใช่เรื่องผิด ความรักมีความอ่อนหวาน และ มีความแข็งแกร่ง บริสุทธิ์ ที่มนุษย์ผู้หนึ่งผู้ใดจะมีความรัก ข้าพเจ้าในฐานะผู้แต่งนวนิยายเรื่องนี้ ก็ยังมีความเชื่ออยู่ส่วนลึกในใจว่า สักวันจะต้องมีคนเห็น คุณค่าของตัวเรา หากเราดำเนินชีวิตอยู่ด้วยความดี ความดีจะปรากฏและชีวิตสามารถกลายเป็นผู้ถูกรัก แม้สายหมอกแห่งชีวิต จะปกคลุมให้หม่นหมองในบางคราว แต่เพชรในใจคนก็ต้องเผยให้เห็นสิ่งดีในตัวได้ คนดีจึงเปรียบเหมือนเพชรเม็ดงามที่มีอยู่ในสังคม มิตรรักนักอ่าน คงได้รับในรสศิลปะวรรณกรรม ที่ข้าพเจ้าได้สรรค์สร้างเรื่องนี้ ขอยกความดีให้แด่ ครูบาอาจารย์ ในทุกรั้วการศึกษาของชีวิต และพระคุณของ คุณพ่อคุณแม่ ผู้ให้กำเนิด
ผู้คนเห็นความสำคัญ ของการมีบ้านอยู่แค่ไหน ชีวิตผู้คนจะไม่เอนเตอร์เทนแน่ ถ้าไม่มีที่อยู่ ประเทศไทยคือบ้านที่ทุกคนสามารถเป็นคนดีของสังคมได้ นวนิยายเรื่องนี้มีโครงเรื่องมาจากประสบการณ์ชีวิตจริงของข้าพเจ้า ทั้งสถาบันการศึกษา เมืองที่เคยสัมผัสและอยู่อาศัย แต่รายละเอียดตัวละคร สร้างสรรค์ขึ้นเอง มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลใดเป็นพิเศษ หากการเขียนมีข้อบกพร่องเล็กๆน้อยๆ ขอได้รับ การอภัย มา ณ โอกาสนี้
ดอกไม้เฉิดฉาย
Guest
