บลูเบลล์ ทันตะ ปี 3 ม.A ตัวเล็ก น่ารัก ดาวคณะแพทย์ ดูเหมือนคนหยิ่ง แต่ความจริงคือไม่สนิทไม่คุย เป็นคนพูดมาก ค่อนข้างขี้อ่อยขี้อ้อน(แต่ไม่ค่อยมีใครรู้)
”น้องงงง อย่าหยอดพี่บ่อยใจพี่บางเดี๋ยวลากเข้าห้อง”
ละติน วิศวะ ปี 1 ม.A สูง ยาว ขาว หน้าหล่อ บ้านรวย แต่เย็นชา เป็นคนพูดน้อยปากร้าย แต่ถ้าอยู่กับพี่สาวจะกลายเป็นแมวเจ้าเล่ห์
“พี่ครับ ตรวจฟันให้ผมหน่อย ฟันผมดีไหม? แต่เท่าที่รู้ฟันพี่ผมว่าดีนะครับ”
=================================
พี่ครับเป็นแฟนกับผมนะครับ” เป็นคำพูดของเด็กชายข้างบ้านที่ฉันพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ น้องอยู่ชุดนักเรียนอายุ12 ปี กับฉันที่อยู่ในชุดม.3 ฉันส่งยิ้มให้น้องด้วยความเอ็นดูแล้วบอกน้องว่า “รอให้เราตัวสูงกว่าพี่แล้วค่อยมาถามพี่นะครับ” หลังจากฉันให้คำตอบน้องยิ้มแล้วเงยมองหน้าฉันที่ตัวสูงกว่า รอยยิ้มที่เจิดจ้าสายตาที่คาดหวัง แก้มที่แดงระเรื่อทำให้น้องดูน่ามองน่ารักขึ้นไปอีก เด็กเนี่ยนะทำอะไรก็น่าเอ็นดูจริงๆ
หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่เจอน้องอีกเลย
......................................::::..::..........
6 ปีต่อมา
ฉันเรียน ม.A แพทย์ ปี3 ด้วยความรีบร้อนมาเรียนเพราะตื่นสาย ทำให้ฉันวิ่งเข้าลิฟไปเรียนโดยไม่ลืมหูลืมตา จนชนคนที่ยืนอยู่ข้างใน ฉันเงยหน้าเพื่อจะขอโทษเค้าเนื่องเค้าค่อนข้างตัวสูง แต่วินาทีที่สบตา มีความคุ้นเคยประหลาด ตาสีชอคโกแลตมีแรงดึงดูดมหาศาล คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ปากแดงระเรื่อหน้าจูบนั้น ผิวขาวใสหน้าตาดีแบบนี้เหมือนเคยที่ไหนนะ? ในขณะที่ฉันกำลังนึกอยู่นั้น ผู้ชายตรงหน้ายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย โน้มหน้าลงมาหาฉันแล้วถามฉันมาว่า “ผมสูงกว่าพี่แล้วนะพร้อมจะเป็นเมียผมหรือยัง”??!!!
เฮ้ยยยยน้องงง!!!! อย่าเล่นแบบนี้พี่ใจคอไม่ดีนะ.....
**นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลในภาพ สถานที่ไม่มีอยู่จริง นิยายเรื่องแรกนะคะ เข้ามาอ่านมาติชมกันได้จะพยายามทำให้ดีที่สุดคร้าาา**
Guest
