หนึ่งคนรักสุดหัวใจ อีกหนึ่งคนชังอย่างไร้ที่สิ้นสุด
และเมื่อรักถลำลึกลงกลางใจในวันที่ต้องจากลา
คนที่เจ็บปวดเจียนตายสุดท้ายไม่ใช่คนที่ถูกทิ้งไป ไม่ใช่คนที่เดินมาบอกลา
แต่เป็นคนเดียวที่ไม่ว่านานสักแค่ไหน... สุดท้ายก็ยังรักอยู่
“มันเจ็บ” ดุพลางรวบมือยายตัวแสบเข้าหากัน กำเอาไว้แน่นไม่ยอมให้แผลงฤทธิ์อีก
“แค่เจ็บตัว ไม่เท่าที่คุณทำให้ฉันเจ็บใจหรอก”
“เรื่อง” เขาตีหน้าซื่อแล้วเดาส่งๆ ไปเรื่อย “ที่ผมหายไปกับน้ำฟ้าน่ะหรือ หรือว่า…”
“ใช่”
“หึง”
“เกลียด ไม่เคยหึง เกลียดการกระทำชั่วๆ ของคุณ ถ้ารักกันมากทำไมไม่หย่า ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เรียกร้องอะไร ถ้าอยากมีคนอื่นก็จะหย่าให้”
“สัญญาหนึ่งปี นี่เพิ่งจะเจ็ดเดือน”
“คุณจะให้ฉันต้องทนอยู่ไปเพื่ออะไร”
“เพื่อรอวันที่ผมจะหย่าให้เมื่อครบปีไง ถึงเวลานั้น… อยากจะไปไหนก็ไป ไม่รั้งไว้แน่”
เหมือนอสนีบาตฟาดซ้ำๆ ให้หัวใจดวงช้ำต้องขาดวิ่น ราชาวดีไม่คิดว่าตัวเองต้องมาเจ็บกับคำพูดนี้เลยเพราะเตรียมใจเอาไว้ตั้งแต่ต้น แต่ทำไมเล่า… เพียงเขาพูดมันออกมาอย่างไร้เยื่อใยและด้วยสายตาที่เย็นชาว่างเปล่า หล่อนถึงได้เจ็บเหมือนตายทั้งเป็นไปแล้ว
ร่างอรชรถูกกดให้นอนลง ราชาวดีจ้องมองเขาผ่านม่านน้ำตา ก่อนที่มันจะไหลลงมาพร้อมกับจูบเร่าร้อนนาบตามลงมา เขาบดคลึงอย่างโหยหาในขณะที่ราชาวดีมีเพียงน้ำตามอบให้
คเชนทร์ไม่สนใจ เขาอยากทำสิ่งไหนเขาทำ อยากจูบ ลูบ คล้ำ บีบเคล้นตรงไหนที่ห่างมือมานานเขาทำจนหมดสิ้นแทบไม่เหลือที่ว่าง
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่า
ขอให้มีความสุขและสนุกกับการอ่านนะคะ
ดารารินทร์
(อัปเดตให้อ่านเป็นตัวอย่างเพียง 70% เท่านั้นค่า)
Guest
