อ่านเป็นตัวอย่างฟรี 60%
มัลลิกาก้าวเข้ามาในชีวิตของ เจตน์ พิพัฒน์ อย่างคนไร้ศักดิ์ศรี
เขาจึงย่ำยีอย่างใจร้ายใจดำทุกวินาที...
ที่เรือนกายเปลือยเปล่าร้อนผ่าวของเราแนบชิดสนิทกัน
---------------------------------------------
มัลลิกาผวาถอยไปสองก้าวตอนเห็นเขาทีแรก มือเรียวตบเบาๆ ที่หน้าอกปลอบขวัญตัวเองที่กระเจิดกระเจิงให้สงบแล้วถามอย่างนุ่มนวล ไม่มีวี่แววของความกรุ่นโกรธอย่างที่ควร
“
คุณเจตน์อยากได้อะไรหรือเปล่าคะ”
“
อยากได้เธอ”
“
เมย์”
มัลลิกาชี้มือเข้าหาตัวด้วยสีหน้าตื่นตะลึง เขาก็คว้าหมับที่ข้อมือเล็กกว่าพาไปที่ห้องนอนตัวเองชนิดที่ไม่ฟังเสียงคัดค้านของคนถูกคุกคามที่ดังขึ้นติดๆ นั่นเลย
“
ไม่ได้นะคะคุณเจตน์”
มัลลิกาสะบัดทว่าไม่หลุด เจตน์ยังกำข้อมือหล่อนไว้แน่น หัวใจดวงน้อยเลยเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว ร่างบางสั่นระรัวราวคนเป็นไข้เมื่อเขากระชากเข้าไปกอด
“
ไม่ได้ได้ไง แม่ให้เธอมาเป็นเมียฉัน ฉันอยากได้… เธอก็ต้องให้!”
เจตน์อ้าง มองคนอ้าปากค้างเพราะหมดคำจะเถียงแล้วอยากจะหัวเราะออกมานัก ดูสิยังจะหัวหมออะไรอีก
“
ก็… ก็… คุณเจตน์บอกว่าเราจะไม่แต่งงาน ไม่จดทะเบียนสมรสกัน ฉะนั้น… เมย์ก็ต้องเป็นเมียแค่ในนามไงคะ แล้วเมย์ก็ยอมทำงานใช้หนี้ให้คุณเจตน์แล้วด้วย”
“
งานในไร่คือเงินต้น ส่วนงานบนเตียงที่ต้องทำตอนนี้คือดอกเบี้ย…” หล่อนจะเถียง เขาจึงขยับหน้าลงไปหาจนหล่อนต้องเบี่ยงหน้าหนี “…เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธมัลลิกา ต่อไปนี้โชคชะตาเธออยู่ในกำมือฉัน ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ฉันสั่งให้ทำอะไร… เธอก็ต้องทำ ทำให้มันคุ้มกับเงินสิบสี่ล้านที่เอาไปแล้วไม่มีปัญหาคืนไง”
โลกของมัลลิกาแทบหยุดหมุนเมื่อได้ฟัง ทุกน้ำคำที่เขากล่าวออกมามีแต่ต้องการขยี้ศักดิ์ศรีของหล่อนให้แหลกลาญไม่เหลือความเป็นคน แต่หล่อนต้องทน... เพราะไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนให้อย่างเขาว่า
จากขัดขืนหล่อนยืนนิ่ง พอเขากระตุกกระดุมชุดนอนให้มันขาดออกอย่างป่าเถื่อนหล่อนเริ่มนิ่งไม่ไหว ตัวสั่นระรัวกลัวเขาขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เขาก็เหวี่ยงลงบนเตียงนอนอย่างไม่สนอาการสะท้านสะเทือนที่สัมผัสได้ เหวี่ยงอย่างไม่ปรานีปราศรัย คุกคามด้วยการกดริมฝีปากร้ายกาจลงมาขบเม้มเนินทรวงให้ร่างบางระหงยิ่งสะท้านราวแผ่นโลกเคลื่อนตัวอย่างรุนแรง
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่า
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ
ดารารินทร์
Guest
