สวัสดีค่ะ ขอเเนะนำตัวก่อนนะคะ นี่คือนิยายเรื่องเเรกของไรท์นะ มีอะไรติชมบอกกันเข้ามาได้เด้ออ
........

เวคิณ ตั้งตระการคุณ หรือ พี่คิณ นักศึกษาวิศวกรรมเครื่องกลปี 3 ตำแหน่งเดือนคณะวิศวกรรม เเละยังพ่วงตำแหน่ง "เสือเงียบ" ของกลุ่มเสือขาว งานอดิเรกของเขาคือการมาเรียนตามคำสั่งของพ่อ เพื่อจะไปสืบทอดบริษัทนำเข้า Supercar ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ส่วนงานหลักนะหรอ คือการเป็นเจ้าของสนามเเข่งรถเเละออกล่าตามภาษาเสือทุกค่ำคืน เเม้จะเป็นเสือ เสือก็ต้องมีกฎของเสือ กฎข้อเดียวที่กลุ่มเสือขาวมีคือ "น้องสาวเพื่อนไม่ใช่เหยื่อของเสือ"

มิลินลดา ลัทธิขจรโรจน์ หรือ หนูนิด นักศึกษาปี 1 คณะสถาปัตย์ "น้องสาวหัวเเก้วหัวเเหวน" ของพี่ณัฐ หัวหน้ากลุ่มเสือขาว ณัฐรักน้องสาวคนเดียวเท่าชีวิต เพราะหลังจากที่เเม่ของพวกเขาจากไป พี่ณัฐจึงต้องขึ้นรับตำแหน่งรองบริษัทประกอบรถยนต์ที่มีกำไรมากที่สุดในประเทศเพื่อช่วยพ่อทำงาน เเละทำให้หนูนิดที่ถูกส่งไปอยู่กับคุณยายที่เยอรมันตั้งเเต่ 2 ขวบ ต้องกลับมาเรียนต่อที่ไทยเเละช่วยงานพี่ชาย
เพราะด้วย "กฎเหล็ก" ที่เสือทุกคนต้องทำตาม ทำให้ณัฐไว้ใจเพื่อนทุกคนในกลุ่ม รวมถึงเวคิณ ที่เข้าไว้ใจที่สุดเพราะรู้จักกันตั้งเเต่เด็ก โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าคนใกล้ตัวที่สุด น้องสาวของเขาแอบชอบเวคิณตั้งเเต่เเรกเจอ
.... โครมมมมมมมมมมม เสียงกระเป๋าเดินทางที่ลากไม่ทันระวังเพราะรีบไปหาพี่ชาย ทำให้ไม่ทันได้มองทาง เสียงดังที่ทำให้หญิงสาวได้สติอีกครั้งจากการแชทคุยกับเพื่อนที่สนิท เเละหันไปดูผลงานของตัวเอง
"น้องชมพูลูกแม่ ฮืออออออออเพิ่งถอยออกมาใช้เเค่ 2 อาทิตย์เอง" แทนที่สาวเจ้าจะส่งใจรอยแผลที่กระเป๋ากระเเทกเข้ากับไฟท้ายรถ Lamborghini aventardor LP 700 สีน้ำเงินคันข้าง เเต่กลับสนใจกระกระเป๋าเดินทางรุ่น Limited ของเธอ
เเต่พอสำรวจกระเป๋าดีเเล้วว่าไม่เสียหายทำให้สาวน้อยหันมาดูผลงานชิ้นโบว์แดงชิ้นเเรกที่เธอทำเมื่อกลับถึงประเทศไทย
"ตายแน่ๆเลยหนูนิด ฮือออออออ ทำยังไงดี เงินไทยก็ไม่ติดตัวเลยสักบาท"
"เออๆ กูมาส่งลูกค้าให้พ่อที่สนามบิน เจอกันที่สนาม...... เสียงอะไรวะใครมาร้องไห้เเถวนี้วะ เเสบเเก้วหู" เสียงร้องไห้หน่ะหรอไม่สนใจหรอก ถ้าเป็นเสียงครางก็ว่าไปอย่าง
........
"เหี้ยยยยยยยย ใครำอะไรรถกูวะ" เวคิณว่าออกด้วยอารมณ์โกธรที่ครุกรุ่น
"......... หนูนิดทำเองค่ะ~~" ทันทีที่ชายหนุ่มหาตัวการคนทำรถราคาเหยียบ30ล้านของเขามีแผล ก็เจอเด็กน้อย ผิวอมชมพู ตาเเดงก่ำร้องไห้นั่งกอดกระเป๋าอยู่ข้างๆไฟท้ายอีกข้าง
.......
"รถฉันเเพงขนาดนี้ กระเป๋าเธอ 100 ใบ ก็ชดใช้ไม่หมดหรอกนะ" เวคิณพูดเสียงลอดไรฟันอย่างหัวเสีย ส่วนหนูนิดนั้นก็คงยังตัวสั่นอย่างต่อเนื่อง เเละกำลังจะเอื้อนเอ่ยว่าจะให้พี่ชายมาเคลียร์ค่าเสียหายให้เเต่ก็ต้องกลืนประโยชน์นั้นลงไปเมื่อ
"เเต่ถ้าเป็นตัวเธอ ก็ไม่เเน่นะ อาจจะลดได้สักครึ่งนึง" ชายหนุ่มต้องก้มลงมาพูดด้วยเพราะความสูงของเด็กมือบอนนั้นสูงเเค่อกของเขา ด้วยระยะห่างเเค่ 2 คืบ ทำให้เขาได้กลิ่นหอมๆคล้ายลูกอมที่ลอยมากระทบจมูก
นิยายเเต่งมาจากจินตนาการของนักเขียนเอง นั่งคิดพล็อตเรื่องเองนะคะ ไม่มีการขโมยของใครมาลง เเละขอร้องว่าห้ามมาคัดลอกนิยายเเละเอาไปลงต่อเป็นเรื่องอื่นนะคะ ขอบคุณนะคะ 😊😊
........
ติดตามกันต่อไปเลยค่ะ มีอะไรติชมได้นะคะ ขอบคุณค่ะ
Guest
