Fic : Erwin x Levi Eruri
ในชีวิตไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าจะได้ขึ้นมาใช้ชีวิตอยู่บนพื้นดินเหมือนคนอื่นๆ
“นายจะทำจริงๆหรอรีไวล์” น้ำเสียงของเพื่อนสนิทหนุ่มเอ่ยขึ้น
“เราไม่มีทางเลือก.....มันจับตัวแจนไปแล้ว”
“น่าจะมันน่าดูเลยเนอะลูกพี่” ร่างบางของหญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยื้ม
“อ่า....คงจะอย่างเป็นอย่างงั้นนะอิซาเบล” คนร่างเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกๆครั้ง
“เราจะเริ่มแผนการพรุ่งนี้ล่ะนะ”
“ฟาร์รัน อลิซเบท เตรียมตัวหใพร้อมด้วยนะ”
“ค่ะ/อืม” หลังจากนั้นก็พูดคุยกันปกติก่อนจะแยกย้ายกันไปชำระล้างสิ่งสกปรกออกจากร่างกาย
‘พวกทหารสารวัตรตำรวจ อ่อนด้อยกันจิงๆ’
ฟิ้ววว
เสียงอุปกรณ์เคลื่อนย้าย3มิติดดังขึ้น นั้นแสดงว่าแผนการได้เริ่มขึ้นแล้ว
ทั้ง3พุ่งเข้าใส่เป้าหมายโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เมื่อข้าวของกระจัดกระจาย ชายปริศนาได้โผล่ขึ้นแล้วหยิบซองสีขาวไป นั้นแสดงว่าภารกิจได้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
“ยะโฮ้ววววววววว” เสียงดีใจของหญิงสาวเอ่ยขึ้น
“รีไวล์พวกมันอยู่นั้น มันมาแล้ว” เสียงของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของสีผมน้ำตาลพูดขึ้น
“เหอะ พวกทหารสารวัตรตำรวจอีกแล้วหรอ พวกนั้นไม่เคยจำอะไรเลยสินะ”
“เป็นไงลูกพี่รีไวล์ เมื่อกี้ที่ฉันพูดเท่ไปเลยใช่มั้ย”
“จะบ้ารึไง”
ทั้ง3ก็ได้ทำการหนีเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
และชายกลุ่มหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีเขียวเข้มที่ดูเด็นสะดุดตา ได้แซงทหารสารวัตรตำรวจขึ้นมาเยอะพอตัว ไม่นานตามพวกของรีไวล์มาติดๆ
“การเคลื่อนไหวนั่น....พวกนั้นไม่ใช่สารวัตรตำรวจ” ชายหนุ่มผมน้ำตาลพูดขึ้นหลังเงียบอยู่นาน
“ใช่...”
‘ไม่ผิดแน่สัญลักษณ์นั้น ปีกแห่งอิสรภาพ..’
“พวกนั้นคือทีมสำรวจ”
“เหอะ พวกที่ต่อสู้กับไททันงั้นหรอ ผิดจากที่เราคิดไว้แหะ”
“พวกนายรู้ใช่มั้ย”
“แน่นอน”
“นี้เป็นงานสินะ”
ทั้ง3ได้แยกย้ายกันหลบนี้
‘ถ้างั้นขอดูความสามารถหน่อยเถอะ.....ทีมสำรวจ’
ร่างเล็กของรีไวล์ได้พุ่งเข้าไปในตึกที่พื้นที่ค่อนข้างแคบ ตอนออกมาได้โดนทีมสำรวจดักทางไว้ก่อน แต่ร่างเล็กก็สามารถหนีออกมาได้
แต่นั้นเป็นความคิดที่ผิด ร่างเล็กถูกชายคนหนึ่งสวมผ้าคลุมสีเขียวผมสีทองไว้เคราพุ่งเขาโจมตี อีกฝ่ายไม่ยอมให้ตนเองโดนฝ่ายเดียวแน่ ได้หยิบมีดสั้นคู่กายมาป้องกันตัว
และกำลังจะแทงทีมสำรวจตรงหน้า
แต่ทว่า.. มีทหารอีกนาย พุ่งเข้ามาหยุดการโจมตีขของเขาได้อย่างง่ายดาย เป็นเจ้าของดวงตาสีฟ้า ผมสีทอง หน้าตามุ่งมั่น (หัวล้านไปหน่อย)
ได้ทำการพุ่งโจมตีร่างเล็ก ไม่นาน ใบมีดที่ใช้ฆ่าไททันได้หันมาจ่อคอของร่างเล็กเสียแล้ว รีไวล์ทำการขัดขืนแต่ไม่เป็นผล
“หยุดได้แล้ว มองรอบๆก่อน” ชายผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีฟ้าเอ่ยขึ้น
ร่างเล็กค่อยๆกวาดสายตามองไปรอบๆได้ไปสะดุดกับชายหญิงสองคนที่ถูกกุมตัวมา ชายเป็นที่เจ้าของชื่อ ฟาราน หญิงที่เป็นเจ้าของชื่อ อิซาเบล
‘โดนจับได้ซะแล้ว’
ร่างเล็กได้ทำการปล่อยมีดสั้นคู่กาย
“อ่านสถานการณ์เร็วดีหนิ” ร่างหนาเอ่ยบอกชมถึงแม้ร่างเล็กจะไม่ต้องการก็ตาม
ทั้ง3ถูกใส่กุญแจมือ และนั่งคุกเข่าหน้ากระดาน
“ฉันขอถามอะไรหน่อย” ชายหนุ่มดวงตาสีฟ้าเอ่ยขึ้น
“ไปเอาของพวกนี้มาจากไหน” ร่างหนาได้ทำการชูอุปกรณ์เคลื่อนย้าย3มิติขึ้น แต่ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาจากปากของทั้ง3
“ทำไมใช้เครื่องเคลื่อนย้าย3มิติเป็น”
“ใครเป็นคนสอนพวกนาย” ไม่มีวี่แววเช่นเคย
ร่างหนาได้ทำการเดินเข้ามาหาร่างเล็กผู้เป็นเจ้าของผมสีดำ
“นายเป็นหัวหน้า ใช่มั้ย?”
“ได้รับการฝึกมาจากค่ายหรอ?” ไม่มีสัญญาณตอบรับ
ช่ายหนุ่มผมสีทองไว้เคราทนไม่ไหวกับการที่อีกฝ่ายนิ่งเชย ได้ทำการจับหัวของร่างเล็กและกระแทกลงพื้น
“แก!” เสียงเด็กสาวเจ้าของสีผมสีแดงเสือดหมูทนไม่ไหวกับการกระทำของชายตรงหน้า
“จะถามอีกครั้ง”
“ทำไมนายถึงใช้เครื่องเคลื่อนย้าย3มิติได้?” ชายหนุ่มผมน้อยเอ่ย
“ไม่มีใครสอนเราทั้งนั้น! พวกเราเรียนรู้ด้วยตัวเอง!” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน
“เรียนรู้ด้วยตัวเองงั้นหรอ?” ร่างหนาทำหน้าสงสัย ก่อนเอ่ยอีกประโยคขึ้น
“ฉันไม่เชื่อหรอก”
“มันก็แค่ทำให้เราอยู่เหนือที่สกปรกแบบนี้”
“ผู้คนที่ได้เห็นแสงแดดอย่างพวกแกไม่มีวันเข้าใจหรอก!!” ชายหนุ่มเพื่อนสนิทรีไวล์พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่โมโห
“ปล่อยลูกพี่เดี๋ยวนี้นะ!” ร่างบางของหญิงสาวพูดขึ้น
“แค่เป็นทหารอย่ามาทำเป็นได้ใจนะ!!!” เด็กสาวเอ่ยพร้อมน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิ่ม
ชายหนุ่มดวงตาสีฟ้า ผมสีทอง (ผมน้อย) ได้เข้ามานั่งคุกเข่าต่อหน้ารีไวล์
“ฉันชื่อ เอลวิน สมิธ”
“แล้วนายล่ะ?”
.
.
“รีไวล์”
“รีไวล์....” ร่างหนาเอ่ย
“เรามาทำข้อตกลงกันมั้ย?”
“ข้อตงลง?”
“ฉันจะให้ก่ออาชญากรรมต่อไปโดยไม่ถูกลงโทษ”
“เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันขอยืมความแข็งแกร่งของนาย...”
“มาเข้าหน่อยสำรวจซะ” ร่างหน้าพูดขึ้นก่อนจะแสดงสีหน้ามุ่งมั่น
ทั้ง3ตกใจเล็กน้อย
“แล้วถ้าฉันปฏิเสธล่ะ?”
“ฉันส่งนายเข้ากองสารวัตรตำรวจ”
“พิจรณาโทษของนาย” ร่างหนาได้ทำการยืนอีกครั้ง
“และเพื่อนของนาย”
“ฉันจะเคารพการตัดสินใจของนาย” พูดจบร่างหนาได้เดินกลับไปที่ที่ตนเคยอยู่
“เลือกตามที่นายต้องการ”
“ดีล่ะ” ร่างบางเอ่ย
สายตาที่อธิบายไม่ถูกอยู่บนใบหน้าร่างบาง
“ฉันจะเขาทีมสำรวจ”
การฝึกทหารรุ่นที่97 เหลืออีก6เดือนจะฝึกจบ แต่พวกของรีไวล์ไม่ต้องรอรุ่นต่อไป (เด็กเส้น)
รีไวล์ ฟาร์รัน อิซาเบล อยู่ในห้องพักที่เล็กแต่เพียงพอกับการอยู่อาศัยสำหรับคนสามคน ทุกอย่างokหมด
เว้น
แต่
ว่า
ฝุ่น...
“สกปรกชะมัด”
“เอาหน่ารีไวล์ อดทนหน่อย”
“เรามาทำความสะอาดกันดีกว่าค่ะลูกพี่” รอยยิ้มอันสดใสนั่น ปรากฏอยู่บนหน้าของเด็กสาวร่างเล็ก
“เห็นเขาบอกมาว่าพรุ่งนี้เราต้องไปฝึกด้วยล่ะนะรีไวล์ อิซาเบล”
“ค่ะ/อืม”
ทั้ว3เสียเวลาไปพอสมควรกับการทำความสะอาดห้องพักใหม่ที่พึ่งได้มา
“หิวข้าวแล้วววว” เจ้าของผมสีแดงเลือกหมูพูดขึ้นพร้อมกับการชี้นิ้วไปที่พุ่งของตนเอง
“โอเคๆ เดี๋ยวชั้นทำให้กิน”
“ฝีมือลูกพี่อร่อยที่สุดไปปเลยยย”
“อิซาเบลยังไม่ได้กินเลยนะ” ฟาร์รันเอ่ย
“รู้แล้วๆๆ ฟาร์รันขี้บ่น” พร้อมกับทำแก้มพองขึ้น
.
.
.
.
.
ทั้ง3ก็นั่งคุยเล่นปกติเหมือนทุกๆวันที่เคยทำอยู่ที่เมืองใต้ดิน
“นี่ รีไวล์”
“มีอะไรหรอฟาร์รัน” ชายผู้เป็นเจ้าของผมสีดำเอ่ยขึ้น พร้อมกับหน้าตาที่สงสัย
“ถ้าเราเอาเอกสารนั้นมาจากคุณเอลวินได้ เราจะได้ออกไปจากที่นี้ใช่มั้ย”
“คงจะใช่ แต่เราต้องฆ่าหมอนั้นด้วย” ความเงียบเริ่มคอบงำทั้ง3คน จนบรรยากาศน่าอึดอัด และคนที่ทำลายบรรยากาศนี่ให้หายไปคงจะเป็นใครไปไม่ได้ อิซาเบล
“ช่างมันเถอะน่า ไปอาบน้ำกันได้แล้ว จะได้เข้านอนนะ พรุ่งนี้เราต้องตื่นเช้า”
.
.
.
06:58 AM
“นี่ลูกพี่ ฟาราม ตื่นได้แล้วนะ”
“อืมมมx2”
“เราต้องไปฝึกนะ อีกครึ่งชั่วโมง”
“ตื่นได้แล้ว”
“ตื่นแล้วๆ ฟาร์รัน ตื่นนน” รีไวล์ได้เอามือไปสะกิดฟาร์รันให้ตื่น
“อะไรกันนน”
“พี่ฟาร์รันตื่นได้แล้วนะ”
“ตื่นแล้วๆ”
.
.
.
.
การฝึกช่วงเช้าของวันนี้คือการเข้าคู่ ทุกคนได้คู่แล้วเว้นแต่ รีไวล์ยังไม่มีเนี้ยสิ
“รีไวล์” ร่างเล็กหันคอไปตามเสียงเรียก
‘ไอ้หมอนั้น’ สีหน้าแห่งความแค้นแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“มีไร”
“ฉันว่าฉันคงต้องสอนมารยาทให้นายซะใหม่”
“มีอะไรก็พูดมาเร็วๆ”
“นายยังไม่มีคู่หรอ?”
“เห็นมั้ยละ” อีกฝ่ายตอบสีหน้ากวน***ไม่น้อย ทำให้เอลวินแสยะยิ้มออกมา
‘ใช่โรคจิตป่าววะ’
“จะเป็นคู่ให้ละกัน”
“ไม่จำเป็น”
“ถ้าอีก5นาทีฟรากอนรู้ว่านายยังม่มีคู่......เขาจะทำยังไงนะ”
เสียง จิ ได้เกิดขึ้นในลำคอของคนตัวเล็ก
เมื่อทั้งสองฝ่ายเริ่มตั้งการ์ด ก็มีนักเรียนมากมายมามุงเยอะอยู่พอสมควร
“1”
“2”
“3”
“เริ่ม!”
คนตัวเล็กเปิดก่อนได้รัวหมัดใส่หน้าคนตรงหน้าด้วยความเคลียดแค้น
‘ฉันคนนี้แหละ จะเป็นคนฆ่าแก’
แต่ทว่า หมัดที่เด็กหนุ่มซัดไปไม่โดนคนตรงหน้าแม้แต่หมัดเดียว
“อิซาเบลดูนั้นสิ ไม่เคยมีใครหลบมัดรีไวล์ได้เลยนะ”
‘อะไรกันไม่โดนเลยหรอ’
“ฝีมือแค่นี้หรอรีไวล์” ร่างหนาแสยะยิ้มอีกครั้งทำให้คนตรงหน้าหัวเสียไม่น้อย
ได้ปล่อยทั้งหมัดทั้งลูกแตะด้วยความเคลียดแค้น แต่ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านคนตรงหน้าเลย
แฮ่กๆ เสียงหหอบได้ออกมาจากปากของคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกใต้ดิน (เมื่อก่อน)
เจ้าของสีผมดำสนิทใช้โอกาสนี้ค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบดาบสั้นคู่กายที่พกติดตัวเป็นประจำ
ฉึก!
“ไม่เท่าไหร่รีไวล์”
ภาพตรงหน้าของชายตัวเล็กคือ เอลวินใช้มือมารับมืดของเขา...
“ทำไมแกไม่หลบ??” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นหน้าตาสงสัย และความสะใจอยู่ไม่น้อย
“นายจะได้ไม่หน้าแตกไง”
“หน่อยแหนะแก!”
“พลทหารรีไวล์หยุดเดี๋ยวนี้!!” ฟรากอนเอ่ยขึ้น
“ชิ”
“หึ”
“ยิ้มอะไรของแกวะ!”
“ป่าว ฉันไปละนะ พลทหารตัวน้อย”
“ลูกพี่พอก่อนนะ”
“อืม ก็ได้”
ห้องพยาบาล
“นายเนี้ยจิงๆเลยนะเอลวิน หาเรื่องเจ็บตัวตลอด” ฮันซี่บ่นเล็กน้อย
“หมอนั้นน่าแกล้งเฉยๆ”
“แล้วใช่เรื่องของฉันมั้ยที่ต้องมาทำแผลให้นายเนี้ย!”
“กำลังทดลองอยู่แท้เลย” หญิงตรงหน้าแสดงสีหน้าไม่พอใจ
“ทำแค่นี้ไม่ได้งั้ยยย?”
“ไม่ได้!!”
“ใจร้ายจัง”
“ขออนุญาตคับ” เสียงของผู้มาใหม่ทำให้ทั้งสองหันไปมอง
“มีอะไรหรอจ้ะพ่อหนุ่ม”
“รีไวล์ไม่มาหรอ” ก็นะเห็นตัวติดกันตลอดนี่หน่า
“ไม่มาคับ”
“คืออิซาเบลข้อเท้าผลิกอ่ะคับ”
“ไม่มีปัญหาจ้ะ”
เอลวินได้เหลือบไปเห็นเงาผู้มาใหม่อีกคน...
‘มาแล้วสินะ’
“มองทำไม” ใบหน้าเรียบเฉยเอ่ยขึ้น
“มองไม่ได้หรอ”
“เออ”
“นี่ลูกพี่พูดดีๆหน่อย” อิซาเบลที่กำลังให้ฮันซี่ดูข้อเท้าก็ได้เอ่ยห้ามรีไวล์
ร่างเล็กมองไปที่มือคนตรงหน้ามีผ้าสีขาพันล้อมรอบ
“ชั้นน่าจะแทงให้มันลึกกว่านี้”
“มองด้วยหรอ”
“ทำไม”
“ไม่ทำไมหรอ ฉันไปก่อนนะฮันซี่” ชายผมทองเอ่ยลาเพื่อนสาวที่กำลังรักษาข้อเท้าให้เด็กหญิงตรงหน้า
“หืม..” มีคนตามมาอย่างั้นหรอ
‘หมอนั้นโง่ชะมัดไม่รู้ว่ามีคนตามอยู่’
“ใครที่อยู่ตรงนั้น ออกมาเถอะ”
ชายร่างน้อยหน้าเสียนิดหน่อยแต่ก็กลับมาคีพลุคอีกครั้ง
“ก็ไม่โง่นี่หน่า”
“ดูถูกฉันอีกแล้วนะ”
“ตามมาทำไมหรอรีไวล์”
“ไม่ได้ตาม”
“โอเคๆ ไม่ตามก็ไม่ตาม ไปกินชาห้องฉันหน่อยมั้ย”
‘ถ้าไปก็จะได้หาเอกสารบ้านั้น...’
“นำไปสิ” ร่างหนาแปลกใจเล็กน้อย
ตอนนี้เอลวินกำลังชงชาให้ชายตัวน้อยที่นั่งอยู่บนโซฟา
‘ห้องก็สะอาดดี’
“อ่ะ” ชายหนุ่มดวงตาสีฟ้าได้ยื่นแก้วชาให้พลทหารตัวน้อยตรงหน้า
“นายกินไรอ่ะ” ชายหนุ่มสงสัยเล็กน้อยไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะถาม แต่ก็ตอบ
“กาแฟ นายถามทำไม”
“ถามเฉยๆไม่ได้หรอ”
“ฉันไม่เถียงนายหรอก ขี้เกียจ”
พูดเสร็จชายผมทองก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของตน เขาพึ่งสังเกตเห็นเอกสารที่สูงเกือบท่วมหัว
“มีอะไรติดหน้าฉันรึป่าวรีไวล์” คนตรงหน้าเอ่ยถามเพราะเห็นว่าร่างเล็กจ้องเขาอยู่นาน
“หึ ไม่มีไร ฉันไปละ”
‘เห้ออออ เหนื่อยฉะมัด’ ร่างเล็กวางตัวลงบนที่นอนที่เขานอนกับเพื่อนสนิท ใช่แล้วเขานอนกับฟาร์รัน
“เหนื่อยหรอรีไวล์” ฟาร์รันเอ่ยถาม
“อือ”
ฟาร์รันไม่พูดอะไรเพียงแต่เขาค่อยๆ ขยับร่างกายไปค่อมคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนที่นอน
ร่างบางไม่ขัดขืนอะไร
ชายผมสีน้ำตาลค่อยๆบรรจงจูบไปที่หน้าผากของร่างเล็กอย่างนุ่มนวล
“ไปอาบน้ำซะ รีไวล์ ร่างกายจะได้สดชื่น”
“อือ” ชายหนุ่มผมสีดำสนิททำตามคำพูดของชายตรงหน้าทันที
จบแล้วววววววววววว
เรื่องแรกของเค้าเองงง Erwin x Levi #EruRi
Guest
