นิสา พิชญเดชา อายุ 25 ปี (สา)
เธอ เกิดมาพร้อมกับปมบางอย่าง เมื่อแม่ที่ตายจากทิ้งเธอไว้กับครอบครัวของบิดา ทุกคนที่นี่เรียกเธอว่าลูกชู้ เธอเลยไม่เคยได้ความรักจากบิดาและครอบครัวใหม่ของบิดา
"สาเชื่อว่าแม่บริสุทธิ์ แม่ไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนกล่าวหา ฮึก~"
"พ่อเคยรักกสาบ้างไหม.. สาแค่ ฮึก ยะ อยากให้พ่อรักสาบ้าง สาเจ็บ เจ็บตรงนี้ พ่อเคยเห็นไหม ฮึก~มันจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว"
"ทำไมพี่ติณถึงไม่มองสาในแง่ดีบ้าง สาก็มีหัวใจน่ะสาเจ็บเป็น"
" ผู้หญิงเห็นแก่ตัวแบบเธอ ทำร้ายได้แม้กระทั่งคนในครอบครัวแม้แต่พ่อตัวเองยังทำลายได้ เธอยังจะให้ฉันมองเธอเป็นนางฟ้างั้นเหรอ ยังสมเพชตัวเองว่าเคยรักผู้หญิงอย่างเธอลงไปได้ยังไง"
" "
" สิ่งที่ฉันเห็น มันก็บอกได้หมดแล้วเธอมันเลวแค่ไหนนิสา"
"... ~สาขอแค่พี่ติณฟัง สายอมแล้ว ฮึก~ได้โปรดเถอะสาจะพูดทุกอย่าง สาอะ~"
" หยุด ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว ไม่จำเป็น เธอไม่ได้สำคัญขนาดนั้น แค่คนรู้จักยังคิดหนัก หน้าเธอฉันก็ไม่อยากมอง เห็นแก่ความดีที่ฉันเคยทำให้เธอถ้ามันยังหลงเหลืออยู่บ้าง~~อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าจะเป็นการขอบคุณ~~"
ติณณ์ภัทร วรโชติวาทิน อายุ 31 ปี (ติณณ์)
เขาเกลียดผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ ครอบครัวเขาและเธอสนิทสนมมากพอสมควร แม้จะไม่ได้รับรู้ความสัมพันธ์ระหว่างคนในตระกูลพิชญเดชามากนักแต่เขารู้ว่าทุกคนในครอบครัวคุณอานั้นเป็นคนดียกเว้นคนเดียว กาในฝูงหงส์เป็นยังไงวันนี้ได้รู้แล้ว หลงคิดตั้งนานว่าน่าสงสาร
แต่ดูเหมือนคำโบราณจะเป็นจริงยิ่งเกลียดยิ่งต้องเจอ อยากไปให้ไกลกับต้องยิ่งเข้าใกล้
"รักฉันงั้นหรอ~~ผู้หญิงอย่างเธอรู้จักคำนี้ด้วย?"
"ใช่สายอมรับยังรักพี่ติณอยู่ แต่ความรักของสาไม่ได้แปลว่าจะ~ยอมอยู่ฝ่ายเดียว~ พี่ติณไม่เห็นไม่เป็นไรสาไม่ได้ขอให้พี่ติณรักกลับเสียหน่อย"
"ฉันไม่อยากได้ความรักจากผู้หญิงอย่างเธอ คนที่ฉันรักเธอก็รู้ว่าใคร อย่าให้รู้ว่าเธอคิดจะทำร้ายคนที่ฉันรักเด็ดขาด บอกไว้ก่อนฉันไม่ไว้หน้าแน่"