ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ (เรื่องสั้น)

ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่

“วันนี้อาจจะกลับดึกหน่อยนะ พอดีที่ร้านมีงานเลี้ยงว่าจะแวะไป”

“ได้ดิ ถ้าถึงก็โทรมานะ”

“พี่นอนก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอ”

“พิน กอดหน่อยได้ไหมวะ” ร่างบางเดินเข้ามากอด ผมหยุดฟังที่หน้าประตู ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ผมก็กอดคนในวงแขนแน่นเช่นเดียวกัน

“ไปก่อนนะ”

พอปิดประตู เหมือนเสียงเดินยิ่งไกลออกไป  ใจของคนอีกคนก็อาจจะเป็นเช่นนั้น  เราไม่รู้เลยว่ากอดครั้งไหนจะเป็นกอดครั้งสุดท้าย

ร้าน 2wish

“ไอ้พิน ดีใจที่มึงว่ะ”

“โห พี่เมล งานเลี้ยงปีใหม่ของร้านพอดี แล้วไหนอ่ะพี่แพลน”

“โน่นทำสเต๊ก อยู่โน่น” ผมมองตามมือเขาไปเจอพี่ชายร่างเล็ก กำลังง่วนอยู่หน้าเตา

“พี่แพลน หวัดดีครับ”

“เฮ้ยยยย ไอ้แสบบบบ” พี่แพลนรีบเดินมากอดผมแน่น

“เฮ้ย เฮ้ย เกินไป นั่นเมียกู” พี่เมลรีบเดินมาดึงเราออกจากกัน

“มึงนั่นแหละเกินไปไอ้ตี๋  นี่น้องกู” เราหัวเราะกันใหญ่

ร้านนี้เป็นร้านที่ผมทำงานพิเศษ ตั้งแต่เรียนมหาลัย  เลยสนิทกับพี่เจ้าของร้านแล้วก็แฟนเขา  ทุกปีใหม่เขาจะจัดงานเลี้ยงกัน และทุกปีผมก็จะมา

“เออ กูลืมบอกมึงไปไอ้แสบ ปีนี้ไอ้ซี  มันกลับจากจีนแล้วนะเว้ย” ผมนิ่งไปแป๊ปนึง เพราะความทรงจำเก่า ๆ กำลังย้อนกลับมา  ร้านนี้ บรรยากาศช่วงปีใหม่แบบนี้

“แพลน หวัดดี ไอ้ตี๋เป็นไงบ้าง” เสียงที่ผมคุ้นเคยและจำได้แม่นดังขึ้น

“เออ กูกำลังบ่นถึงมึงพอดี”

“ว่ายังไง ไม่อยู่ ไม่กี่ปี นินทาเลยเหรอ”

“เปล่า กูบอกไอ้พินว่ามึงกลับมาแล้ว” แล้วพี่แพลนก็มองมาที่ผมที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“หวัดดีครับพี่ซี” ผมยกมือไหว้ คนมาใหม่ เขายังเหมือนเดิม ตัวสูงกว่าผมเล็กน้อย รอยยิ้มที่น่ารักนั่น ริมฝีปากที่ผมเคยได้...

“หวัดดีพิน สบายดีนะ” พี่ซียังยิ้มให้ผมเหมือนเคย

“สบายดีครับ”

“อ้าว แล้วไม้ไม่มาด้วยกันเหรอ” ผมมองเขานิ่งก่อนจะตอบ

“ไม่ครับ พอดีผมกะจะมาอวยพรพี่แปลนกับพี่เมลแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็กลับแล้วครับ”

“อะไรวะ ไม่ให้กลับนะเว้ย มึงต้องอยู่จับสลากของขวัญกับพวกกูก่อน”

“โธ่ พี่เมล มันจะดึก” ผมโอดครวญ

“ถ้ามึงกลับ กูจะงอนนะเว้ย ไอ้แสบ” พี่แพลนมากดดันผมอีกคน

“ถ้างั้นเรารีบจับของขวัญดีไหม ไม่เกินเที่ยงคืน น้องจะได้กลับ” พี่ซีเสนอ เขาเป็นคนมีเหตุผลทุกครั้ง เวลาผมมีปัญหาอะไร เป็นเขาที่ให้คำปรึกษาผมเป็นคนแรก

“โอเค แต่ตอนนี้มาชิมสเต็กฝีมือกูก่อน กูทำสุดฝีมือเลยนะ”

“ไหนจ๊ะเมียจ๋า น่ากินเชียว”

“เมียจ๋า พ่องมึงสิไอ้ตี๋”

“โถ เมียกูดุ”

เราหัวเราะแล้วมานั่งกินอาหารกัน รวมทั้งน้อง ๆ ในร้านที่ตอนนี้มาร่วมวงกันดื่มและก็ฉลองอย่างสนุกสนานคึกคัก

“พี่กินเหล้า ได้แล้วเหรอ”

“นิดหน่อยอ่ะ พอดีแพลนชงให้ ไม่อยากขัดใจ เดี๋ยวงอนจะไปลงที่เมลอีก พินอ่ะ เพียวเหรอ”

“ฮ่าๆ ไม่ไหวหรอกพี่ พี่เมลผสมให้ ถ้าตามใจพี่แพลนคงกลับไม่ไหว”

“บอกไม้แล้วใช่ไหม บอกซะนะ เดี๋ยวเขาจะห่วง”

“ครับ บอกแล้ว” เราต่างคน ต่างก้มหน้าดื่มแอลกอฮอล์

ปั้ง ปั้ง

เราสองคนเงยหน้าดูพลุพร้อมกัน มันสวยมาก มากเหมือนปีก่อนที่เรานั่งดูด้วยกันแบบนี้ ที่นี่  ผมขยับไปนั่งใกล้เขามากขึ้น

“พี่ซี” ผมเรียกเพราะผมอยากรู้คำถามที่คาใจผมมาตลอด 2 ปีที่ผ่าน

“ครับ” เขาหันหน้ามามองผม หน้าพี่ซีตอนนี้เริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ

“คือผม อยากรู้ว่า” ผมหันไปจ้องหน้าเขา มองลึกไปในแววตาที่ผมคิดถึงมาตลอด ผมอดไม่ได้ที่จะเอามือแนบแก้มนั้นเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เขยิบหน้าเข้าไปใกล้พี่ซีมากขึ้น มากขึ้น

“พิน ในกล่องนี้มีอะไรเหรอ” พี่ซีผละออกแล้วหยิบของขวัญที่เมื่อกี้เราจับสลากกัน แล้วเขาได้ของผม ส่วนผมได้ของพี่แพลน

ผมผละออกมาก่อน จะเงยหน้ามองเขา

“พี่ลองเปิดดูสิ”

“นี่คงไม่ล็อกของขวัญใช่ไหม ชักหวั่นใจกลัวโดนแกล้ง”

“ถ้าผมล็อกพี่ว่าผมจะให้อะไร” ผมมองที่มือของเขาที่ยังคงใส่แหวนที่ผมให้เมื่อปีนั้นอยู่ แต่แหวนที่นิ้วของผมตอนนี้ไม่มีแล้ว

“พิน” เขามีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เมื่อเห็นผมจ้องที่แหวน

“พี่เปิดของขวัญเถอะครับ” เขาพยักหน้าแล้วค่อย ๆ เปิดของขวัญ

“อย่าเพิ่งครับพี่” ผมจับมือเขาไว้ก่อน

“เราไปเปิดที่อื่นกันไหม” ผมจ้องหน้าเขาด้วยแววตาขอร้อง

“แต่พิน พี่ว่า...”

“ไอ้แสบ ไอ้แสบ มึงช่วยกูด้วย ไอ้เมลมันกวนตีนกู” เสียงพี่แพลนดังมาแต่ไกล

“มามะเมียจ๋า มาให้หอมที ไหนบอกเล่นเกมแพ้จะยอมทุกอย่าง” พี่เมลวิ่งมากอดพี่แพลน เสียงดังกันไปหมด

“อ้าวแล้วพวกมึงยังไม่เคลียร์กันอีกเหรอ พวกกูอุตส่าห์เปิดโอกาสให้แล้วเนี่ย” พี่แพลนบอกแล้วหันมองพวกผม

“ซี กูว่ามีอะไรก็บอกน้องมันไปตรง ๆ เถอะว่ะ” พี่เมลเสริมขึ้นมาอีก นี่ทุกคนรู้เหรอ อย่าบอกนะว่ามีแต่ผม

“ทุกคนรู้ใช่ไหม ทำไมมีแต่ผมที่โง่คนเดียว” ผมตะโกนออกไปแล้ว วิ่งออกจากร้าน ตอนนี้ในใจผมมันรู้สึกได้เลยว่า ผมมันโง่มาก โง่ที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่ซีเลย

“พิน พิน รอก่อน” พี่ซีวิ่งตามมาและดึงมือผมไว้

“สนุกไหม ที่เล่นกับความรู้สึกผม ผมมันคงเป็นเด็กที่พี่จะหลอกอะไรก็ได้ใช่ไหม” ใช่ผมมันเด็ก ขนาดพูดประโยคนี้ไปน้ำตาผมยังซึมออกมา

“ไม่ใช่แบบนั้นพิน”

“งั้น บอกมาสิ ว่ายังไง บอกมา” ผมตะโกนใส่เขา ตอนนี้หน้าร้านมีคนเดินไปมา เขามองเราสองคน คงคิดว่าจะต่อยกันมั้ง พี่ซีดึงผมให้ไปขึ้นรถเขา แล้วขับออกมา จนถึงคอนโดพี่ซี ที่นี่ผมเคยมาหลายครั้ง และคงไม่ต้องบอกว่ามาทำอะไร

“ฟังพี่ก่อนนะพิน” เขาเดินไปหยิบน้ำมาให้ผมแล้วนั่งลงข้าง ๆ ผมบนโซฟา ตั้งแต่ขึ้นรถมาบรรยากาศมันเงียบจนผมเริ่มสงบสติอารมณ์ได้

“เล่ามาสิครับ ผมจะฟัง จะฟังทุกอย่างที่พี่พูด”

“เรากับไม้เป็นยังไงบ้าง” เขาถอนหายใจแล้วถามออกมา

“ก็ดีครับ”

“ก็ดีแล้ว พี่ว่าไม้เป็นคนดีนะ อยู่กับพิน พินคงมีความสุข” ทำไม ทำไมต้องพูดแบบนี้

“พี่ซี” ผมหันไปหาเขาแล้วพลักลงที่โซฟา ตามเข้าไปประกบปากชมพูสวยนั่น มันไม่ใช่จูบที่อ่อนโยน แต่มันเป็นจูบที่แสดงว่าผมโกรธ โกรธที่เขาพูดแบบนั้น

“พิน พินอย่า” เขาร้องออกมาเพราะตอนนี้ผมซุกไซร้ไปทั่วซอกคอขาวของเขา

“ผมจะทำมากกว่านี้ ถ้าพี่ยังไม่พูด” มือผมปลดกระดุมเสื้อเขาออกจนหมด และลูบไล้ไปที่แผ่นอกลงมาที่หน้าท้องขาวเนียน

“มะไม่ ไม่นะพิน เราทำแบบนี้ไม่ได้” ตอนนี้ในหัวผมไม่สำนึกถูกผิดอะไรทั้งนั้น ผมปลดตะขอกางเกงของพี่ซี แล้วกำลังจะดึงมันลง

“พะพี่ พี่มีคนอื่น พี่มีคนอื่นอยู่แล้วพิน” เขาจับมือผมแล้ว บอกออกมา

“ว่าไงนะ” ผมหันไปมองหน้าเขา

“พี่ขอโทษพิน”

“ไม่จริง พี่อย่าโกหกผม”

“พี่พูดจริง”

“แต่ตอนนั้นเรานอนด้วยกันทุกวัน พี่จะเอาเวลาไหนไปมีแฟนวะ” ผมบีบแขนเขาแน่น ผมรู้เขาเจ็บเพราะตอนนี้ในใจผมก็เจ็บเหมือนกัน

“ก็เวลาตอนที่เราไม่ได้นอนด้วยกันไง” เขาหันมาบอกผมทั้งน้ำตา

“ไม่จริง ไม่จริงพี่โกหกผม” ผมปล่อยมือออกจากเขา แล้วเอามือปิดหน้าตัวเอง ใช่ผมกำลังร้องไห้ ร้องไห้อย่างหนัก

“พิน พิน พี่ขอโทษ” เขากอดผมจากด้านหลังน้ำตาเขาหยดลงบนหลังผม

“พี่ พี่หลอกผมทำไม พี่ไม่เคยรักผมเลยเหรอ ไม่เคยเลยเหรอ” ผมหันไปหา

เขาเช็ดน้ำตาที่แก้มผมเบา ๆ มันเบามาก มากจนผมจับมือเขาไว้แนบแก้ม

“พี่รักผมบ้างไหม” เราสบตากัน ผมรู้ในตาของเขามีแต่ผม แต่ทำไม ทำไมเขาไม่ตอบ เขาก้มหน้าลง

“พี่รักพินไม่ได้”

“ทำไม”

“พี่มันไม่ดี พี่ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่พินคิดหรอก”

“ผมไม่ได้ต้องการคนดี ผมต้องการพี่” ผมพูดแล้วดึงเขาเข้ามาจูบอีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่ขัดขืนแล้ว เขาปล่อยให้ผมจูบ เท่าที่ผมคิดถึง ผมจูบลงที่คอขาว ลงไปที่ไหล่เนียนนั่น จนเผลองับอย่างหมั่นเขี้ยว

“อื้อ พิน” เขาร้องประท้วงเบา ๆ ก่อนจะกอดคอผมแน่น

“พี่ซี ผมรักพี่” ผมพูดแล้วกำลังจะ...

“พี่ว่าเราพอแค่นี้เถอะ” เสียงเขากระซิบข้างหูผม ผมหันไปมองหน้าเขา

“ถ้าไม่เห็นแก่พี่ ก็เห็นแก่คนที่นอนรอพินอยู่ที่ห้องเถอะนะ” ตอนนั้นเอง ที่หน้าของพี่ไม้ลอยขึ้นมาในหัวผม ผมผละออกจากพี่ซี

“พี่ว่าที่เราเป็นอยู่ตอนนี้มันดีที่สุดแล้วล่ะ”

“ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”

“เพราะพี่อยากให้เราไปเจอคนที่ดี”

“แต่ผม...”

“พิน ถ้าพูดถึงตอนนั้น พินบอกว่ารอพี่ ที่พี่หายไป แล้วความสัมพันธ์ของพินกับไม้ตอนนี้คืออะไร บอกพี่ได้ไหม”

“คือผม” ใช่เป็นผมเอง ที่ไม่ได้รอ อย่างที่ปากพูด

“ไม่เป็นไรพิน พี่เข้าใจ การรอคอยที่ไม่มีจุดหมาย คงไม่มีใครอยากรอ พี่ผิดเอง พี่มีคนอื่นอยู่แล้ว และพี่ก็ต้องกลับไปหาเขา”

“แล้วที่ผ่านมา...”

“ที่ผ่านมามันเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับพี่” เขากอดผมแน่น

“ผมก็เหมือนกัน พี่เป็นความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับผม”

“ไม่ว่าพินจะคิดว่าพี่หลอกอะไรพิน แต่เชื่อเถอะ พี่ไม่เคยหรอกว่ารัก พี่รักพินจริง ๆ”

“ผมรู้ ผมรู้ว่าพี่รักผมเหมือนที่ผมรักพี่” เราต่างกอดกันแน่น ผมจำ คำนึงที่มีคนเคยพูดไว้ได้ว่า บางครั้งคนรักกันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเสมอไป

“เขาเป็นคนดีใช่ไหม คนของพี่” พี่ซียิ้มบาง ๆ

“เขาดูแลพี่ดีกว่าผมใช่ไหมครับ”

“เขารักพี่ได้เท่ากับพี่ผมรักหรือเปล่า” พี่ซ่อนดึงผมไปจูบหลังจบประโยค

“ดูแลตัวเองนะพิน ดูแลไม้ด้วย รักเขาให้มาก ๆ ไม้รักพินมากนะ” ผมรู้ พี่ไม้รักผม

“อย่าดื้อมากนะ เป็นเด็กดีนะพิน” เขาพูดและลูบแก้มผม เหมือนคืนนั้น  คืนสุดท้ายก่อนเขาจะไป...

ตอนนี้ผมกลับมาที่ห้องแล้ว ประมาณตี 2  วันนี้วันที่ 31 ธันวาคม พี่ซีมาส่งผมและเราไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าจูบ ซึ่งผมว่ามันคือจูบลา คงเดากันไม่ผิด ในกล่องของขวัญของผมที่พี่ซีจับได้ คือ แหวน ผมให้เขาคืนจะเก็บเอาไว้ก็แต่ความรักที่เรามีให้กัน ผมเดินเข้าไปในห้อง เห็นคนที่กำลังนอนหลับสบาย เขาเว้นที่ข้างซ้ายไว้ให้ผมเสมอ ผมชอบพี่ไม้เวลาหลับ เขาดูน่าแกล้ง…

ผมนอนลงข้าง ๆ เขา

“กลับมาแล้วเหรอ” เขาพูดคล้ายกับเสียงละเมอ

“ครับ ผมกลับมาแล้ว” ผมกอดเขาแน่นจากด้านหลัง พี่ไม้ของผม

The end

มีตอนพิเศษอีก 3 ตอนนะคะ

1. ความในใจของพี่ซี (ใครที่แอบด่า แอบสงสารใจเย็นก่อนเด้อ)

2. ปีใหม่ของ 2 wish (เมลแพลน)

3. จุดเริ่มต้นหรือจุดจบ (พินไม้)