สืบร้ายกลายรัก

บทนำ

เสียงเพลงทำนองสนุกสนานดังอึกทึกตั้งแต่หัวค่ำจนบัดนี้ก็ยังคงดังอยู่ไม่ขาดสายสลับกับเสียงพูดคุยหัวเราะสนุกสนานของกลุ่มคนดังแว่วมาจากหน้าบ้านซึ่งเมื่อตอนเย็นใช้เป็นสถานที่จัดงานแต่งงานสุดหรูระหว่างเธอและชายคนรัก หญิงสาวที่ยังคงอยู่ในชุดเจ้าสาวฟูฟ่องลุกขึ้นจากเตียงเดินไปทีหน้าต่าง แง้มผ้าม่านสีหวานออกไปดูเหตุการณ์ด้านนอกด้วยสีหน้ากังวล เธอกวาดสายตามองไปรอบๆงานพบว่าแขกได้กลับไปกันหมดแล้วเหลือก็แต่ ภุชงค์ วาลุกาและนักรบเจ้าบ่าวของเธอที่ยังคงดื่มฉลองกันอยู่เบื้องล่างท่าทางสนุกสนาน จนบัดนี้เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่แล้ว เฌอพลอยเจ้าสาวหมาดๆถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายตัดสินใจไม่รอนักรบที่ถูกภุชงค์กับวาลุกาลากออกจากห้องหอไปฉลองหน้าตาเฉย เธอนั่งลงหน้ากระจกมองเงาสะท้อนตัวเองยิ้มอย่างสุขใจ พร้อมกับค่อยๆปลดสร้อยเพชรออกเก็บลงลิ้นชักอย่างระมัดระวังแต่เพราะความไม่ระวังทำให้เธอเผลอปัดมือไปโดนลิปสติกหล่นลงพื้นหญิงสาวรีบก้มลงเก็บทันทีด้วยความตกใจ และยังไม่ทันที่เธอจะได้ลุกขึ้นพลันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา เธอจึงเอ่ยถามเพราะเข้าใจว่าเจ้าบ่าวคงกลับมาแล้ว

“กลับมาแล้วเหรอคะรบ  พลอยขอเช็ดเครื่องสำอางก่อนนะคะรบเข้าไปอาบน้ำก่อนได้เลย”เธอบอกเสียงหวานขณะที่กำลังก้มเก็บลิปสติกอีกที่เธอบังเอิญปัดหล่นลงพื้น แต่เธอก็ได้ยินแค่ความเงียบเท่านั้น โดยที่ไม่ได้เอะใจเฌอพลอยก็ยังมองหาลิปสติกเจ้าปัญหาและพูดคุยกับคนที่คิดว่าคือคนรัก

“รบคะทำไมขึ้นมาช้าจังพลอยรอตั้งนาน สงสัยวันนี้พลอยคงไม่ได้ทำตามสัญญาแล้วล่ะ ง่วงจะแย่”เฌอพลอยบ่นออกมาเมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองมาที่เธอ แต่ในขณะที่มือเล็กควานพบลิปสติกพอดีและกำลังจะยืนขึ้นบุคคลดังกล่าวก็รีบเข้ามาประชิดตัวเธอเขาใช้ผ้าที่มีกลิ่นฉุดปิดปากและจมูกจนเธอร้องไม่ออก หญิงสาวตรงใจสุดขีดกับการจู่โจมดวงตาคู่สวยเบิกโพลงเนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอพยายามดิ้นและร้องตะโกนให้คนช่วยแต่เสียงเพลงที่ดังก้องกลบเสียงร้องจนหมด กลิ่นฉุนทำให้เฌอพลอยเริ่มอ่อนแรงและงุนงงก่อนจะค่อยๆไถลตัวลงบนพื้น โดยใครคนนั้นยืนมองเธอด้วยความนิ่งเฉยเธอพยายามลืมตาที่พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาเพื่อมองหน้าคนใจร้ายแต่ก็ไม่เป็นผล ใครคนนั้นฉุดเธอให้ลุกขึ้นพาเธอไปยังห้องน้ำ เธอพยายามขืนตัวแล้วแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ สิ่งเดียวที่เธอมองเห็นคือ มือใหญ่ที่ข้อมือซ้ายมีรอยสักที่ลากแขนเธอจนเจ็บร้าวไปหมด

“ปล่อยฉัน อย่าทำอะไรฉันเลย”เสียงแผ่วเบาร้องขอชีวิตอย่างน่าเวทนา แต่คนร้ายก็ไม่ได้สนใจคำขอของเธอเลย เขายกตัวเธอขึ้นพยายามผลักเธอให้ล้มไปที่ขอบอ่างอาบน้ำ แต่เธอดึงเสื้อของเขาไว้แน่น

“ปล่อยเถอะอย่าพยายามเลยยังไงวันนี้เธอก็ต้องตายอยู่ดี”เสียงคนร้ายบอกด้วยความเย็นชา พร้อมกับใช้แรงทั้งหมดจัดการผลักหญิงสาวไปสุดแรงจนเธอล้มลงศีรษะฟาดพื้นอย่างแรงโดยมีกระดุมเม็ดหนึ่งหลุดกลิ้งไปในห้อง

“ตุบ”เสียงศีรษะของเฌอพลอยฟาดกับขอบอ่างเสียงดังพร้อมๆกับเลือดสีแดงสดไหลออกมานองพื้น เธอรู้สึกปวดร้าวไปทั้งศีรษะพยายามร้องขอความช่วยเหลือ เธอมองคนร้ายแววตาเบิกโพล่ง ใช่แล้วเขาคือคนๆนั้นเมื่อสองปีก่อนนั่นเอง

“อย่าร้องไปเลยไม่นานเธอก็จะไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป ฉันทำให้เธอทรมานน้อยที่สุดแล้ว”น้ำเสียงเย็นชาของคนร้ายบอกกับเหยื่อที่นอนหายใจรวยรินน้ำตาอาบแก้ม ทันใดนั้นคนร้ายก็สังเกตเห็นว่าเสื้อของตนกระดุมหายไปหนึ่งเม็ดและคิดว่าคงเป็นตอนที่หญิงสาวพยายามยื้อตัวเขาไว้ แต่ยังไม่ทันที่คนร้ายจะได้หากระดุมเม็ดนั้นก็ได้ยินเสียงคนกำลังขึ้นมาจึงรีบตัดใจ ออกไปก่อน ปล่อยให้เฌอพลอยที่บัดนี้ลมหายใจได้หลุดลอยไปแล้วนอนนิ่งจมกองเลือดจนชุดเจ้าสาวถูกชโลมไปด้วยเลือดสีแดงสดอย่างน่าเวทนา

“พลอยจ๋าพลอยรบกลับมาแล้ว อยู่ไหนเอ่ย”นักรบร้องเรียกเจ้าสาวคนสวยที่เขาปล่อยให้เธออยู่ในห้องหอเพียงลำพัง พลางกวาดสายตาที่ค่อนข้างเยิ้มฉ่ำเพราะดื่มมากไปหน่อย แต่ก็ไร้วี่แววของเธอเขาจึงคิดว่าเธออาจอยู่ในห้องน้ำจึงค่อยๆเดินไป หมุนลูกบิดอย่างเบามือ ตั้งใจว่าจะอาบน้ำพร้อมเธอเสียเลย ทันทีที่เขากล่าวไปที่ห้องน้ำภาพของเจ้าสาวที่บัดนี้นอนนิ่งจมกองเลือดทำให้เขาถึงกับสร่างเมารีบเข้าไปประคองเธอ แต่เนื้อตัวที่เริ่มเย็นชืดกับลมหายใจที่เขาไม่อาจสัมผัสได้ทำให้นักรบต้องตะโกนร้องออกมาอย่างเจ็บปวดที่สุด

“ไม่นะ พลอย อย่าทำกับผมแบบนี้ พลอยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”