ทามกลางห้องสี่เหลียมที่ทั้งมืด และหนาว เสียงสะอื้นชายหญิงคู่หนึ่ง นั่งอยู่กลางห้องน้ำ
ในความเงียบนั่นมีเพียงเสียงของหญิงสาวเท่านั่นที่ตอนนี้กำลังคร่ำครวญราวกับจะตาย เธอโอบกอดร่างของชายอันเป็นที่รักและพูดทั้งที่ยังคงสะอื้นอยู่
"นายอย่าทิ้งฉันไปเลยนะ ฉันขอร้องได้โปรด ให้โอกาศฉันเถอะต่อไปนี้ฉันจะไม่งี้เง้าอีกแล้ว"
ไม่มีเสียงตอบรับจากฝ่ายชายแม้แต่คำพูด ซึ่งมันก็ผ่านมานานแล้ว หลังจากที่ฉันบ้าจี้นั่งอยู่กลางห้องน้ำ "ฉันจะไม่ทนแล้วโว้ย"(ฉันคิดในใจ)
ฉันลุกขึ้นยืนเปิดไฟ แล้วเท้าเอวมองหน้าหมอนั่น ก่อนพูดบ้างอย่างด้วยความปวดตับปวดม้าม -_-!!!
"ฉันจะไม่ทนนายอีกแล้วว้อย!! โอเค๊ คนอุสามาง้อ ดราม่าก็แล้วอะไรก็แล้ว ทเล่นตัว"
"นี้ถ้าเธอไม่อยากทนก็ไปสิ ยัยบ้า"
ฉันมองหน้าผู้ชายที่ฉันรักจนเหลืออดแล้ว
"ฉันไปแน่ไอ้บ้าเอย ใครจะไปทนอยู่กับผู้ชายอย่างนายได้ฟระ น้ำอัดลมก็ห้ามกินบอกว่ามันฟันเหลือง เผ็ดก็กินไม่ได้ ไปกินก๋วยเตี๊ยวฉันก็ต้องปรุงให้ ตกลงน้ฉันเป้นแฟนหรือเป็นแม่นายฮะ"
ฉันพ่นลมออกจากจมูกก่อนเดินออกจากห้องน้ำ
"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่เคยรักเธอเลยแแม้แต่วินาทีเดียว ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็แค่มันช่วยไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้"
ฉันยืนอึ่งกับคำพูดของหมอนี้ ทั้งที่ฉันรักเขาไปแล้ว แล้วเขากลับบอกฉันว่าเขาไม่ได้รักฉัน แล้วหัวใจฉันหละใครจะรับผิดชอบกัน
"ฉันรู้แล้วหละน่า นายไม่ต้องย้ำมันขนาดนี้ก็ได้ไหม"
ฉันก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับไปฝึกงานต่อ ฉันมาเสียเวลาที่นี้ทำไมเนี้ย ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา
ฉันเดินออกจากห้องโดยที่ไม่พูดอะไรเลย และเดินทางกลับมาฝึกงานเหมือนเดิม
ฉันกลับมาฝึกงานกับเพื่อนที่เรียนเอกเดียวกัน คำแรกที่ยัยนี้เจอหน้าฉัน ก็ยิ่งคำถามใส่ไม่ยั้ง
"แกเป็นไงบ้าง คุยกันได้เรื่องไหม"
ฉันมองหน้าเพื่อนที่ทำสายตารอคอยคำตอบ
"สบายแก ฉันกับอีตาบ้านั่นเลิกกันแล้ว"
และนางก็ถามฉันยังกับปืน เอ็ม16 รั่วมาเป็นชุด ทำให้ฉันรีบตัดบททันที
"ช่างมันเหอะน่า ฉันสบายไม่ตาย"
ฉันพูดจบก้รีบเก็บของในกระเป่าและเตรียมตัวอาบน้ำ เพราะกว่าฉันจะกลับมาถึงก็ดึกดื่นค่อนคืนเข้าไปแล้ว
ฉันเดินผ่านบ้านพักที่ทั้งมืด เพราะห้องน้ำอยู่ไกลมาก แทนที่ฉันจะกลัว ฉันกลับเดินอย่างเหม่อลอย อาการเหมือนคนแฮงค์เหล้ามา 10 วัน ฉันไม่มีแรงทำอะไรขนาดหายใจยังลำบาก แต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ฉันเดินมาถึงห้องน้ำ ฉันทรุดตัวลงร้องไห้ตัวโยง ภายใต้ความเงียบ ฉันควรทำยังไงพอจะมีทางเอากลับมาได้ไหม หัวใจของฉัน
แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีทางเอาหัวใจฉันกลับมาได้อีกแล้ว ฉันเลือกเดินออกมาทั้งที่หัวใจทั้งเจ็บทั้งทรมาน จนสุดท้ายวันฝึกงานก็สิ้นสุดลง ฉันกับเพื่อนเดินทางกลับที่พัก และเรียนอีก 1 เทอม
และเรื่องวุ่นๆ ในชีวิตฉันก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
Guest
