รักร้ายๆ ของเพี้ยนหลุดโลก

บทนำ

55 555 ชีวิตอันแสนสันโดษของฉันหลังจากที่ครองคานมานานนม 

“อร๊ายยยยจะบ้าหรอ ฉันแค่ 18 เองนะยะยังไม่สึกหรอและโสดซิงสวิงกิ้งค่ะทุกท่าน” 

“แง้ๆ 

T^T 

” 

ชีวิตฉันเมื่อไหร่จะเจอเนื้องอก เอย 

! 

เนื้อเปื่อย เอย 

! 

เนื้อคู่ เอย 

! 

ถูกแล้ว 

!!! 

เวรกำมุขแป๊กจนฝืด (คนเขียนบทโปรดเขียนให้ฉันฮ่ากว่านี้ได้ไหมม) 

“อ๊ะ 

!!!O_O 

ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ ขนมหวาน แต่ถ้าเป็นนิสัยและมารยาทฉันตรงข้ามทุกอย่าง ขอบอก” 

ฉันเป็นพวกประเภทรักอิสระชอบการถ่ายภาพ ฉันคิดไว้ว่าถ้าฉันจบม.ปลาย ฉันคงสอบเข้านิเทศศาสตร์หละมั่ง ชีวิตฉันออกจะเพี้ยนๆ ไปบ้างก็แค่ไม่อยากเหมือนใครและไม่อยากตามเทรน ฉันคิดว่าเทรนสมัยนี้ไม่หน้าสนใจ คือแบบนุ่งน้อยห่มน้อยไม่รู้สึกหนาวหรือร้อนกันบ้างหรือไง ฉันเป็นคนมีเพื่อนไม่มากแต่ก็ไม่น้อย(สรุปกุนี้ควรมีเพื่อนดีไหม นิ 

!! 

) 

ช่วงวันหยุดแบบนี้ไปถ่ายรูปดีกว่า ล้าๆๆ 

ฉันฮ่ำเพลงเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้อง.......และแล้วฉันก็ต้องร้องโอ้วพระผู้เป็นเจ้านี้มันอะไรกัน....อาหารเช้าของฉันที่สุดแสนจะมหัศจรรย์ที่พี่ชายตัวดีฉันเตรียมไว้ให้ก็คือ มาม่าต้มใส่ปูดอง ใส่กะหล่ำดอง โรยหน้าอย่าสวยหรูด้วยเมล็ดแต่งโม พร้อมมีโน้ตเขียนไว้ 1 แผ่น 

TO 

.ศิษย์น้องอันเป็นที่รัก.... 

ถ้าเจ้าได้เห็นชามบะหมี่ที่ข้าเตรียมไว้ให้ เจ้าจงทานมันเสียให้หมดเพราะตอบแทนที่ศิษย์น้องเคยทำข้าวผัดไข่ใส่เล็บตีบหมา ใส่หางจิ๊งจกและยังไม่รวมอื่นๆ 

ขอจบวาทะเพียงเท่านี้ 

รักศิษย์น้อง 

“รักบ้านแกสิ ไอ้พี่บ้ากลับมาเมื่อไหร่ตายแน่ ฉันจะฆ่าพี่ฉันเป็นคนแรกคอยดูให้ตายสิ เอ้อ..” 

จากนั้นฉันเดินเข้าห้องครัวและทำอาหารที่คนส่วนใหญ่เขาไม่กินกัน.