ปมรัก..วิบัตเสน่หา

ปฐมบท  แค่เริ่มก็..

"นี่แฟนกู ส่วนคนนั้นกิ๊กกู ไอ้ภัทร มึงว่าคืนนี้กูหิ้วใครขึ้นเตียงดีว่ะ" ไอ้ฟิคถามผมพร้อมกับโอบกอดน้องคิว ผมมองน้องคิวด้วยความสงสาร คงเจ็บปวดน่าดู

"กูถามจริงๆเหอะไอ้ฟิค มึงทำแบบนี้ ไม่รู้สึกผิดกับน้องคิวบ้างเหรอ ดูดิ นั่งเงียบเชียว" พี่ภัทรหันมามองผมนิ่ง ผมหลบตาเพราะไม่อยากให้พี่ภัทรสมเพศผมไปมากกว่านี้

"มึงคิดมากฉิบ ดูอย่างน้องคิวดิ มันไม่คิดมากหรอก ไม่งั้นคงไม่ทนคบกูตั้งสามเดือน จริงไหมครับ " พี่ฟิคกระชับมือที่โอบเอวผม

"น้องคิว เชื่อพี่สิ น้องไม่ควรอยู่เป็นของตาย ไอ้ฟิคมันแบบนี้ น้องต้องรีบเดินออกมาก่อนที่จะเสียตัว"

"อะไอ้ภัทร!! มึงจะยุให้น้องเค้าเลิกกับกูเพื่อ????!!" พี่ฟิคลุกขึ้นเผชิญหน้าพี่ภัทร

"ก็เพราะกูรู้ไง ว่าคนอย่างมึง ไม่เคยหยุดที่ใคร"

"งั้นกูก็ขอยืนยันกับมึงตรงนี้เลยว่ากูมั่นใจว่าคิวรักกูมากพอ ที่จะทำแบบที่มึงพูด

"หึ มั่นใจขนาดนี้ มึงเคยถามน้องเค้าแล้วเหรอว่ะ"

"อะไอ้ภัทร!!"

"เดือดขนาดนี้แสดงว่ายังไม่เคยถาม กูถามให้ก็ได้ น้องคิวจะไม่สนใจทำแบบที่พี่บอกจริงๆเหรอครับ"

"อ่อ คะคิ...คือ..คิ..."

"น้องคิวจะอยู่เป็นของตายให้เพื่อนพี่มันเก็บไว้เป็นนางบำเรอ?"

" ไอ้ภัทร!!!! นี่ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูนะ กูฟัดมึงไปแล้วว่ะ "

"หึ เพื่อนก็ฟัดได้นะ กูไม่โกรธถ้ามันจะทำให้มึงเลิกเห็นแก่ตัว แบบนี้!!" พี่ภัทรเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป

"อย่าไปฟังเพื่อนพี่เลยนะคิว พี่รักคิวนะครับ" พี่ฟิคบอกผมยิ้มๆ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บปวดกับรอยยิ้มนั้น

"อ่อ พะพี่ฟิ..."  ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ พี่ฟิคก็ปล่อยกอดผมแล้วเดินไปหาผู้ชายฝั่งตรงข้าม นี่ผมต้องทนอยู่เป็นของตายแบบที่พี่ภัทรพูดจริงๆ เหรอ ผมเดินไปหยุดตรงหน้าพี่ฟิค แต่พี่ฟิคก็ไม่สนใจผมเหมือนเช่นเคย

"ไงบ้างครับ ผับที่พี่แนะนำ ชอบไหม?"

"ก็ชอบครับ แต่ชอบพี่มากกว่า" ผู้ชายคนนั้นโอบคอพี่ฟิค ต่อหน้าผม พร้อมกับส่งยิ้มเย้ย มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวประหลาด ไม่ควรอยู่ และผมก็ควรจะไม่ทนกับสิ่งที่มันทำร้ายหัวใจผมอีกแล้ว ผมจึง...

"พะพี่ฟิค คิวขะขอเลิกกับพี่" คำพูดของคิวทำให้หัวใจผมกระตุกแปลกๆ กว่าผมจะรู้ตัว คิวก็วิ่งออกไปจากผับแล้ว วินาทีแรกที่ผมได้ยิน ผมคิดว่ามันคือความฝัน แต่น้ำตาของคิวมันชัดเจนจนผมรู้สึกเจ็บ ผมเลยรู้ว่า มันคือความจริง....

.....ตอนเช้า คอนโดภัทร.....

"หะห๊ะ!!?? น้องคิวบอกเลิกมึง!"

"อืมม"

"เป็นไปได้ไง กูคิดว่าน้องเค้าจะยอมถวายตัว ประเคนทุกอย่างให้มึง"

"กูคงเลว มั้ง คิวเลยไม่ทน"

"มึง...เสียดายที่ไม่ได้แดกน้องมันใช่ป่ะ"

"มะ...ไม่ใช่...ไม่รู้ว่ะ"

"เป็นครั้งแรกในรอบปีเลยนะเนี่ยยที่มึงลังเล เรื่องที่โดนผู้ชายบอกเลิก จะว่าไป น้องคิวก็เป็นคนแรกที่บอกเลิกมึง...เป็นไปได้ไง.."

"กูไม่ใด้ลังเล หรือ เสียดายอะไรนะ กูแค่....รู้สึกแปลกๆ ที่เห็นคิวร้องไห้วิ่งออกไปแบบนั้น"

"ความรู้สึกแปลกๆ ของมึง อยู่ในนี้รึเปล่า" ภัทรมันเอามือผม มาทาบตรงข้างช้าย ใจผมมันเต้นระรัว ทุกครั้งที่ผมคิดถึงคิว....หรือ ผมจะมีความรัก??

"กะกูไม่รู้ว่ะ"

"หึ แต่กูว่ามึงรีบตามไปง้อน้องคิวก่อนจะโดนคาบไปแดก"

"กูไม่ยอมให้ใครมาคาบว่าทีเมียกูแน่นอน มึงต้องช่วยกู!"

คนสองคน ไม่มีวันรู้เลยว่า กำลังก้าวเข้าไปหาความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ เพื่อแลกกับความถูกต้อง ....รอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ พี่ไปร์ของน้องภัทร กำลังมา😆😆😆