สมิงสาวกลางไพร

"ยายหนู  นี่ลูกคิดว่าตัวเองเป็นยอดมนุษย์รึไง  ยังไงแม่ก็ไม่ยอมให้ไป  ดูซิอุตส่าห์ไปเรียนไกลถึงเมืองนอกเมืองนา  กลับมาแทนที่จะอยู่กับพ่อกับแม่ ทำงานอยู่กรุงเทพฯ  สบายๆดันจะไปอยู่บ้านป่าเมืองเถื่อน "

เสียงเอะอะโวยวายของแม่เลี้ยงอุไร แข็งกร้าวแต่แววตาที่มองบุตรสารคนเดียวเต็มไปด้วยความรักและห่วงใย ประโยคสุดท้ายหันมาบ่นสามีที่เข้าข้างลูกสาวตัวดี  แล้วมองเมินไปทางอื่นอย่างน้อยอกน้อยใจความคิดของบุตรสาว

"ชั้นไม่ยอมนะคุณ  คุณห้ามลูกสิ"

ยายหนู หรือ แวนดา  สบตากับบิดาที่พยักหน้าเชิงให้กำลังใจ  หล่อนตัดสินใจแล้วไม่ว่ามารดาจะคัดค้านอย่างไรก็ตาม นั่นเป็นเพราะการตายอย่างกะทันหันของเชน  ชายคนรัก หญิงสาวเสียใจที่ต้องสูญเสียคนรักและคนดีของสังคมไป โดยที่จับตัวคนร้ายไม่ได้ ทำให้เธอต้องไปค้นหาความจริง  หล่อนจึงแอบสอบบรรจุเป็นปลัดอำเภอบ้านดินแดง  โดยไม่บอกให้ใครรู้

จนเมื่อจะถึงวันเดินทางหล่อนต้องแจ้งให้บิดามารดาทราบ  แม่เลี้ยงอุไรโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ  เป็นลมล้มพับไปหลายตลบ  พร้อมยืนยันเสียงแข็งยังไงก็ไม่ให้ไป  ด้วยเพราะเป็นห่วงลูกสาวคนเดียวจับใจ เกรงว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับหญิงสาว

"แม่คะ หนูตัดสินใจแล้วค่ะ  หนูจะไปหาความจริงเรื่องการตายของพี่เชนค่ะ"  น้ำเสียงนุ่มทว่าหนักแน่นเต็มไปด้วยความมั่นใจ หล่อนตัดสินใจแล้วไม่ว่าอย่างไรก็ต้องไปที่นั่นให้ได้

"หนูขอโทษนะคะ  แม่อย่าห้ามหนูเลยค่ะ"

พูดจบหญิงสาวก็เดินจากไป

"โธ่ ลูกหนอลูก ทำไมดื้อแบบนี้นะ" แม่เลี้ยงอุไรทรุดลงหมดแรง  นั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากที่บุตรสาวไม่ฟังคำคัดค้านของตนเอง

เช้าวันเดินทาง สาวใช้ยกกระเป๋าเดินทางใบเขื่องมาใส่ท้ายรถ แม่เลี้ยงอุไรยึดแขนบุตรสาวไว้แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้  หญิงสาวหันมากอดเอวมารดาพรางยิ้มประจบ

"แม่คะ หนูดูแลตัวเองได้นะคะ"

"เอาน่าคุณ ลูกสาวเราต้องเอาตัวรอดได้" สามีมองสบตาแวนดาอย่างมั่นใจในตัวบุตรสาว

"แต่ยายหนูเป็นผู้หญิงนะคะ จะไปสู้รบปรบมืออะไรกับใครเขาได้" แม่เลี้ยงอุไรพูดเสียงสั่น

"อย่าดูถูกหนูสิคะ  หนูรับรองว่าจะกลับมาครบสามสิบสองแน่นอนค่ะ" พูดแล้วหอมแก้มมารดา

"ถึงยังไง  พ่อก็ไม่อยากให้ลูกไปอยู่ที่นั่นตลอดไปหรอกนะ"

"ค่ะพ่อ  หนูสัญญา ถ้าไม่ไหว  หนูจะกลับมาค่ะ"  หญิงสาวกอดมารดาและบิดาไว้คนละข้าง

"หนูรักพ่อกับแม่นะคะ" หอมแก้มมารดาและบิดา ยิ้มอย่างแจ่มใส

แม่เลี้ยงกอดบุตรสาวไว้แน่น

"แม่ก็รักลูกนะจ๊ะ  ดูแลตัวเองดีๆนะยายหนู" พูดแล้วก็ทำท่าจะร้องไห้ออกมาอีก

"อย่าไว้ใจใครนะ"

"ค่ะแม่  หนูไปนะคะ"

หญิงสาวกอดและหอดแก้มมารดาอีกครั้ง  ก่อนเดินไปขึ้นรถพร้อมสตาร์ทเตรียมตัวออกเดินทางหันมาโบกมือลา  แม่เลี้ยงพยักหน้า  พร้อมปล่อยโฮสะอึกสะอื้นออกมาอย่างสุดจะกลั้น ทำท่าจะเป็นลมอีกรอบ

"อ้าวคุณ เป็นลมอีกแล้ว"

สามีรีบเรียกสาวใช้พาแม่เลี้ยงเข้ามานอนพักในบ้าน  หายาดมมารอที่จมูก

"ลูกเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคุณ เขารู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่"

"ถึงจะโตแล้ว  ชั้นก็ยังเป็นห่วงลูกอยู่ดี  แล้วนี่คุณไม่คิดจะทำอะไรบ้างรึไง"  แม่เลี้ยงจ้องหน้าสามีเขม็ง

"จะให้ผมทำอะไรหละ  ยายหนูไปแล้วนี่" สามีพูดสีหน้าเฉยชาไม่เข้าใจความหมาย

"คุณก็โทรไปบอกผู้ใหญ่ที่จังหวัดสิ  เข้าใจมั้ย ให้เค้าช่วยดูแลลูกเราด้วย เร็วๆเข้า โอ้ย..ไม่ได้ดั่งใจเลยคุณเนี่ย"

"ครับๆๆๆๆ แม่เลี้ยงครับ"

อดีตผบ.ตำรวจ  กดหาเบอร์โทรศัพท์ แม่เลี้ยงเดินมากระซิบข้างๆ

"บอกเค้าดูแลยายหนูดีๆนะ"

สามีพยักหน้ารับรู้ถึงความต้องการของภรรยา

"สวัสดีครับ ท่านผู้ว่าฯ  หรือครับ  ผมยุทธนะ  เอ่อ ผมมีเรื่องรบกวนหน่อย  คือ..."

ถนนสายเอเชียมุ่งหน้าจังหวัดทางภาคเหนือ  แวนดามีสีหน้าสงบเรียบ ปรายตามองแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้าย  หล่อนยังสวมแหวนวงนี้อยู่ตลอดเวลาและคิดว่าจะสวมมันตลอดไป  ใจก็คิดถึงภาพวันคืนเก่าๆอีกครั้ง

หญิงสาวเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดัง  และได้รู้จักกับเชน  รุ่นพี่ที่คณะ  ในกิจกรรมรับน้องทางมหาวิทยาลัยได้พานักศึกษาไปพักผ่อนชายทะเล  เชน ดูแลหล่อนเป็นอย่างดีมากกว่าที่รุ่นพี่ทั่วไปจะเป็น  ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไร เดินไปทางไหน  ก็จะมีเชนคอยเดินตามไม่ห่าง

กิจกรรมรับน้องผ่านไปด้วยดีในสองวันแรก  จวบจนคืนวันสุดท้ายก่อนจะเดินทางกลับได้มีการตั้งวงกินเหล้ากันในหมู่รุ่นน้อง  กลุ่มคมเมาเดินมาดักหน้าหล่อนมองด้วยสายตาหื่นกระหาย

"จะไปไหนจ๊ะ  คนสวย"

"ให้เราพาไปส่งที่ห้องนอนมั้ยจ๊ะ  เดินกลับคนเดียวมันอันตรายนะจ๊ะ"

หล่อนพยายามตั้งสติไม่กลัวจ้องหน้ากลับ

"ไม่ต้อง"  แล้วรีบเดินหนีไป

พวกมันหัวเราะแล้ววิ่งมาล้อมหน้าล้อมหลังหล่อนโดยไม่เกรงใจใคร  คนนึงเดินมากระชากแขนหล่อน

"กูบอกให้มานี่ไง"

"อย่านะ"  หล่อนพยายามสบัดแขนให้พ้นจากมือมัน  ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุพวกมันเห็นหล่อนยิ่งดิ้นยิ่งหัวเราะชอบใจ

"ปล่อยนะ"  แวนดาสะบัดหลุด พยายามวิ่งหนีสุดชีวิต

พวกมันตะโกนให้วิ่งตามจับตัวให้ได้  หล่อนวิ่งสุดชีวิตสะดุดท่อนไม้เสียหลักล้มลง  พวกมันก็มาถึงตัวพอดีเหมือนหมาป่าจะขย้ำเหยื่อ

"อย่าเข้ามานะ"  หล่อนตวาดสุดเสียงหวังให้มีคนผ่านมาได้ยินทว่าในใจกลัวสุดชีวิต  รู้สึกแข้งขาไม่มีแรงมือไม้สั่นจนควบคุมไม่ได้

พวกมันพยักหน้าหัวเราะชอบใจ

"มันสั่นใหญ่แล้วโว้ย"

"มามะ  พี่จะช่วยให้น้องหายสั่นนะจ๊ะ  ฮ่าฮ่า"

"อย่าเข้ามานะ"  หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงออกไป

ทันใดนั้น..แสงไฟจากไฟฉายก็ส่องกะทบตาหล่อนพอดี  แวนดารีบตะโกนสุดเสียง

"ช่วยด้วยค่ะ  ช่วยด้วย"

เจ้าของไฟฉายรีบพุ่งเข้ามาทันที พร้อมอาวุธปืนในมือจ้องมาที่กลุ่มคนเมา  สายตาคมเข้มพร้อมเอาเรื่อง

ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้น นัดแรกขึ้นฟ้า  อีกนัดเฉี่ยวขาพวกมันไปนิดเดียว  พวกมันชงัดรีบวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างทุลักทุเล

แวนดายืนร้องไห้ตัวโงนเงนจะหมดแรง  ชายผู้นั้นรีบวิ่งเข้ามาประคองก่อนที่หล่อนจะล้มลง  หมดสติไป

เขารีบพาหล่อนไปพบแพทย์ที่รพ.ที่ใกล้ที่สุด  แพทย์ระบุว่าหล่อนแค่อ่อนเพลียและตกใจมากเกินไป  พักใหญ่หล่อนจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้น

"ฟื้นแล้วเหรอ" เสียงนุ่มคุ้นหูดังขึ้น

แวนดา มองตามเสียงนั้นหล่อนจำเขาได้ดี ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"พี่เชน  ขอบคุณนะคะ"

"ไม่เป็นไรจ๊ะน้องหนู  เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่าจ๊ะ"

"หมอตรวจร่างกายอย่างละเอียดแล้วนะครับ  ไม่มีอะไรบุบสลาย  แต่ถ้าหากปวดศีรษะก็ให้บอกหมอเลยนะครับ"  นายแพทย์กล่าวกับหล่อน

"ขอบคุณค่ะ คุณหมอ  หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ"

"ไม่ต้องขอบคุณหมอหรอกครับ  ไปขอบคุณแฟนคุณเถอะ  เค้าพาคุณมาหาหมอแถมยังเฝ้าไม่ห่างเลย  คราวหน้าคราวหลังจะไปไหนค่ำมืดก็ระวังเอาไว้ด้วยนะครับ  สมัยนี้อันตรายมีรอบด้าน"

"ค่ะ  หนูจะจำไว้ค่ะ"

หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นทำให้กลุ่มขี้เมาโดนไล่ออกจากมหาวิทยาลัย  ส่วนหล่อนกับพี่เชนก็กลายเป็นคนรักกัน  เขาไปมาหาสู่ที่บ้านหล่อนเป็นประจำ  เขาพาหล่อนไปเรียนยิงปืนและสมัครเรียนเทควันโดเพื่อให้หล่อนได้มีวิชาเอาไว้ป้องกันตัวเอง  หลังเรียนจบเขาได้พาพ่อแม่มาสู่ขอและหมั้นหมายหล่อนไว้  จากนั้นหญิงสาวขอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ  ซึ่งเขาก็อนุญาตและบินไปเยี่ยมหล่อนอยู่เสมอ

จนคืนหนึ่งหล่อนฝันเห็นเขามีเลือดท่วมตัวมายืนข้างเตียง  หล่อนสะดุ้งตกใจตื่น  มารดาโทรศัพท์มาหาหล่อนพอดี

"ยายหนู..ฟังแม่นะลูก  ทำใจดีๆ  เชนถูกยิงเสียชีวิตแล้ว"

"อะไรนะ..พี่เชน"

หล่อนช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน  น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย  รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างไร้เรี่ยวแรงจะยืน  หล่อนทำใจไม่ได้ที่คนรักต้องมาตายแบบนี้  หญิงสาวสัญญากับตนเองว่าจะหาคนผิดมาลงโทษให้ได้  หล่อนมุ่งมั่นเรียนศิลปะป้องกันตัวทุกรูปเเบบตลอดทั้งการใช้อาวุธต่างๆ  ทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติกับครูชาวต่างชาติเพื่อจะหาความยุติธรรมให้กับชายคนรัก

เพื่อนหล่อนส่งข่าวเรื่องการสอบบรรจุข้าราชการไปจังหวัดที่คนรักถูกฆ่า  หล่อนต้องการโอกาสที่จะได้ปฏิบัติหน้าที่เพื่อบ้านเมืองเเละเพื่อคนรักแม้จะเสี่ยงอันตรายก็ไม่หวั่น

สวัสดีค่ะ ไรท์เพิ่งจะเขียนเป็นเรื่องแรกเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ  สนุกหรือไม่ เม้นมาได้นะคะ